به گزارش سلام نو، نریشن با صدای مردی آغاز می شود که نامه ای را می نویسد و از ماجرای قتلی پرده برمی دارد. سی دقیقه آغازین فیلم به نریشن و نشان دادن تصاویر مکان هایی اختصاص دارد از آنچه مرد نقل می کند. این بخش با یک موسیقی پایان می گیرد و بعد از آن تیتراژ آغازین فیلم پخش می شود!
پس از تیتراژ فرم روایت عوض شده و آنچه در نامه گفته شده بود نمایش داده می شود و شخصیتها وجود خارجی پیدا می کنند. اما این بخش مجموعه اطلاعاتی است که در آغاز به مخاطب داده و اطلاعات سوخته به حساب می آید. در این بخش نیز در برخی صحنه ها باز هم دوربین در دقایقی طولانی ثابت روی صحنه ای می ماند تصاویری که برای بیننده خسته کننده است در حالی که همچنان منتظر اتفاقی تازه در قصه است.
بخش پایانی فیلم باز هم به ریتم اولیه یعنی خواندن نامه، نریشن مرد و مجموعه نمایش تصاویر، و ادامه ماجرا پرداخته می شود و فیلم به شکل غیر منتظره ای پایان می گیرد و درحالی که بیننده همچنان به دنبال کامل شدن قصه است، تیتراژ پایانی پخش می شود و مخاطب حیرت زده ناچار به همراهی آن است. گویی فیلم مجموعه تصاویر ذهنی یک بیمار روانی است. مرد روایتگر به خواسته های نامعقول معشوقش، که او هم درگیر اختلالات روحی و روانی است، تن داده و در انتها بدون آنکه به سوالاتی که در طول فیلم برای تماشاگرش ایجاد و ذهن او را درگیر کرده پاسخی بدهد در ابهام و سردرگمی مخاطب را رها و ذهنش را پریشان می سازد!/سینما سینما
