وی بیان کرده است افرادی که حس عمیق شوخ طبعی دارند پس از رویدادهای منفی زندگی به شکل قابل ملاحظه ای خُلق بهتری نشان می دهند. در واقع شوخی موجب می شود که فرد جنبه مثبت رویدادها را درنظر بگیرد و این توانایی را پیدا کند تا به همه وقایع زندگی از منظر شوخی بنگرد، از همین رو افراد شوخ در مقایسه با اطرافیانشان میزان استرس کمتری دارند.
این روان شناس همچنین گفته است که یک منشاء غریزی درباره شوخی وجود دارد که نقش عوامل زیستی را تأیید می کند. مثلاً میمون ها چون تماس بیشتری با انسان ها دارند علائم تکلمی که برخی مواقع شباهت زیادی با شوخی دارد را از خود بروز می دهند و در مقایسه با دیگر حیوانات شادترند.
نسرین شاهسوند اضافه کرده است که روابط روشنی بین شوخی و شادی وجود دارد. درواقع افراد شاد بیشتر می خندند و احساس بهتری از شوخی دارند. همچنین برون گراها و افرادی که مهارت های اجتماعی مطلوبی دارند زیاد می خندند و مسائل خنده دار را خیلی خوب درک می کنند. از این رو همبستگی قوی بین برون گراها و شادی وجود دارد.
یکی از وسیله های شکل گیری ارتباطات قوی و نزدیک، شوخی است. البته بهره گیری از شوخی باید بدون غرض ورزی و تیکه اندازی باشد، چون در روابط تأثیر عکس می گذارد.
متأسفانه افرادی هم هستند که زندگی را شوخی می گیرند و در این خصوص افراط می کنند. از این رو اطرافیان چنین افرادی مجبور هستند به تنهایی مسئولیت زندگی را به دوش بکِشند و با همه نگرانی ها دست و پنجه نرم کنند.
رعایت افراط و تفریط در خلقیات نقش پُررنگی در سلامت روابط ایفا می کند. با کمی شوخ طبعی می توان از میزان اضطراب و استرس حاکم بر شرایط زندگی بکاهیم اما نباید همین شوخی و خنده تا حدی پیش رود که گویا اطرافیان را دست انداخته و زندگی را به مضحکه بگیریم.
