به گزارش سلام نو، پاول پیلار در مقاله ای برای نشنال اینترست با عنوان «عزت آمریکا در عراق در حال رنگ باختن است» به حوادث اخیر عراق و وجهه آمریکا در منطقه پرداخته که در ادامه می خوانیم:
صحنه هایی که این روزها در منطقه سبز بغداد شاهدیم، یادآور خاطرات چهل سال پیش ما از اشغال سفارت آمریکا در تهران است. سفارت آمریکا در منطقه خلیج فارس، این روزها به محاصره یک جمعیت خشمگین درآمده است. معترضان اکثرا جوان، از دیوار سفارت آمریکا در بغداد بالا می روند و دیپلمات های آمریکایی هم در یک مکان امن سفارتخانه پناه می گیرند. پرزیدنت ترامپ نیز (مانند همتای سابق خود پرزیدنت کارتر)، با یک موضع ایران ستیزانه که سیاست خاورمیانه ای خود را بر اساس آن تعریف کرده، نسبت به این حادثه واکنش نشان می دهد. ترامپ در واکنش به محاصره سفارت آمریکا، از اقامتگاهش در«مارالاگو» توییت می کند که «حمله به سفارت آمریکا در بغداد، توسط ایران سازماندهی شده است. پیام من به میلیونها عراقی ای که خواهان آزادی و مخالف سیطره ی ایران بر کشورشان هستند این است که الان وقتش رسیده است».
البته یک نگاه دقیق به حوادث اخیر عراق حکایت از آن دارد که اتفاقات اخیر بیشتر ناشی از یک خشم واقعی است تا اینکه ایران آن را سازماندهی کرده باشد. معترضان به رغم مخالفت رهبران شان، از دیوار سفارت آمریکا در بغداد بالا رفتند و وارد سفارتخانه شدند. خشم مردمی که در سفارت آمریکا شاهد آن بودیم در همه جای عراق به چشم می خورد. اگر مشابهتی بین این حادثه و اشغال سفارت آمریکا در تهران در سال 1358 وجود دارد، باید ریشه آن را در سوء تعبیر و بدفهمی آمریکا از ماهیت عیان احساسات و خشم ضد آمریکایی مردم جستجو کرد.
اعتراضات اخیر در بغداد، در واکنش به حمله هوایی روز یکشنبه آمریکا به پایگاه های شبه نظامیان «کتائب حزب الله» در عراق بود. این حمله منجر به کشته شدن حداقل 25 تن و مجروح گردیدن حداقل 55 نفرگردید. این طور گفته شده که حمله هوایی آمریکا، به تلافی حمله راکتی دو روز پیش به پایگاه دریایی (آمریکا) واقع در عراق بوده که منجر به کشته شدن یک پیمانکار غیر نظامی آمریکایی و مجروح شدن تنی چند از پرسنل عراقی و آمریکایی گردیده است. عراقی ها فهمیده اند که هیچ تناسبی بین حمله تلافی جویانه آمریکا و حمله راکتی وجود ندارد، و البته این عدم تناسب بین حمله راکتی و حمله هوایی آمریکا، یکی از علت های خشم عمومی ای است که این روزها در بغداد شاهد آن هستیم. علت دیگر خشم مردم عراق این است که یک نیروی خارجی (آمریکا)، در داخل عراق و علیه شهروندان این کشور، به شکل خوسرانه دست به اقدام نظامی می زند.
بیانیه «آیت الله العظمی علی سیستانی»، روحانی عالی مقام شیعی عراق، بیانگر احساسات این روزهای بسیاری از مردم عراق بود. وی با محکومیت این اقدام آمریکا، بر این اساس که یگانه مرجع رسیدگی به اقدامات غیر قانونی دیگران، دولت عراق است، از حمله هوایی آمریکا و نقض «استقلال عراق» تعبیر به «اقدام سبعانه» کرد. «آیت الله سیستانی» گفت تنها مقامات عراقی مسئول رسیدگی به اقدامات غیر قانونی و اتخاذ تمهیدات لازم برای ممانعت از آن هستند.
«عادل عبدالمهدی» نخست وزیر عراق، در محکومیت حمله آمریکا، از این حمله تعبیر به اقدام شرورانه و غیر قابل قبول کرد و گفت تبعات خطرناکی در پی خواهد داشت. «شورای امنیت ملی عراق» نیز اظهار کرد که باید در روابط عراق و نیروهای ائتلافی ضد داعش به رهبری آمریکا بازنگری شود.
پیش از وقوع اعتراضات چند روز اخیر در عراق، اعتراضات در این کشور، رنگ و بوی ضد ایرانی داشتند. دولت ترامپ ممکن است این اعتراضات را این طور تفسیر کرده باشد که عراقی ها در نهایت، برای همراهی با سیاست های ضد ایرانی ترامپ - که کانون «سیاست فشارحداکثری» دولت او علیه ایران را شکل می دهد - تصمیم گرفته اند. اگر دولت ترامپ واقعا چنین تعبیری را از اعتراضات داخل عراق دارد، باید گفت که اشتباه می کند. بسیاری از عراقی ها طالب رویارویی با ایران و رنج دوباره و مشابه آنچه که در جنگ با ایران در دهه 80 میلادی رخ داد، نیستند. اکثر مردم عراق از ناکارآمدی دولت خودشان ناراضی هستند. ایران در میان سایر قدرتهای خارجی حاضر در عراق، از نفوذ بیشتری در این کشور برخوردار است و با نظر به این معنا، ممکن است بهانه ای برای نارضایتی های عمومی در عراق باشد.اگر ایالات متحده هم موقعیت کنونی ایران در عراق را داشت، هدف نارضایتی های مردم قرار می گرفت و بهانه ای برای اعتراضات می شد.
ایالات متحده مهارت خاصی در اقدامات نظامی مخرب دارد. حمله نظامی دولت بوش به عراق در سال 2003، به تقویت نفوذ ایران در عراق و به طور کلی در منطقه خلیج فارس، کمک بزرگی کرد. این هفته نیز، حملات هوایی آمریکا (به پایگاه های حشد الشعبی)، مسیر اعتراضات با رنگ بوی ضد ایرانی در عراق را، به سمت اعتراضات به شدت ضد آمریکایی تغییر داد.
اگر ایران پشت پرده اقدامات ضد آمریکایی و همچنین حمله راکتی به پایگاه آمریکا در عراق باشد و آن را سازماندهی کرده باشد، باید گفت بر پایه یک اقدام حساب شده، آمریکا را به این سمت برد که دست به یک واکنش اشتباه بزند و خشم شهروندان عراق را به سمت ایالات متحده متوجه کند.
ظاهرا هدف از حضور نظامیان آمریکایی در عراق، مبارزه با داعش بوده است. اما در دولت ترامپ، نظامیان آمریکایی در کنار مبارزه با داعش، به تدریج به سمت ماموریت جدید دیگری در عراق و سوریه رفتند که به نوعی مقابله با ایران محسوب می شد. هیچ توجیهی برای چنین ماموریتی و مقابله با ایران در عراق و سوریه وجود ندارد. هیچکس دقیقا توضیح نداده که چرا روابط کنونی ایران و عراق، جدای از خطری که برای نظامیان آمریکایی در عراق - که حضورشان در این کشور هم در تضاد با منافع آمریکاست - دارد، چه تهدید دیگری را متوجه منافع آمریکا می کند؟ ظاهرا فراموش شده که ایران و عراقی های مورد حمایت ایران، نیز چه نقشی در مقابله با داعش داشته اند.
اگر ایالات متحده به دنبال حفظ منافع اش است، بهتر است ماموریت (مبارزه با داعش) را به بومی های خود منطقه که موقعیت بهتری برای انجام آن دارند، واگذار کند و نیروهایش را از عراق خارج کند. بگذارید نقض این به اصطلاح استقلال عراق و جوشش احساسات مردمی متعاقب آن، متوجه فرد دیگری شود. آمریکا با چنین تغییر سیاستی می تواند شر گرفتاری ها را از سر نیروهای خود کم کند. تغییر سیاست ایالات متحده همچنین موجب خواهد شد که خطر درگیری ایران و آمریکا در آوردگاه عراق – که به نفع هیچکس هم نیست – کاهش یابد، و به علاوه از خطر دوباره اشغال سفارت آمریکا توسط مردم خشمگین، خواهد کاست.
منبع: نشنال اینترست31 دسامبر / ترجمه: حامد ضرغامی
