به گزارش سلام نو، یکی از مباحث داغ، در بین پیام‌هایی که بین افراد در روز‌های اخیر دست به دست می‌شود، بررسی خطراتی است که ویروس کرونا آن را ایجاد کرده و این مسأله ذهن خیلی از افراد را به خود جلب کرده است؛ غافل از این که ویروسی خطرناک‌تر همه ما را تهدید می‌کند!
یقیناً «کرونا» یکی از کشنده‌ترین ویروس‌هایی است که با قدرت شیوع بالا زندگی بسیاری از انسان‌ها را مورد تهدید قرار داده و می‌تواند سلامتی انسان‌ها و ادامه حیات توأم با آرامش آن‌ها را با اختلال جدی روبرو کند. منتها وجود این ویروس نباید ما را از نفوذ ویروس‌هایی با قدرت تخریبی بیشتر غافل کند؛ ویروسی که سال‌هاست به صورت برنامه‌ریزی شده زندگی دنیوی و اخروی بسیاری از خانواده‌ها را نابود کرده و سبب از هم پاشیده شدن بسیاری از خانواده‌ها و نابودی جسمی و روحی بسیاری از دختران و پسران ما شده است؛ ویروسی که می‌توان دست‌های آلوده بسیاری را در آن مشاهده کرد که به صورت هدفمند و با سرمایه‌گذاری زیاد از طریق کانال‌های متعدد برای نابود کردن مردم ایران تقویت شده و افراد متعددی را درگیر کرده است.
ویروسی که از آثار آن می‌توان به خیانت بین زوجین، چشم‌چرانی، فحشا، پرخاشگری و... اشاره کرد؛ ویروسی به نام «ابتذال اخلاقی» که شروع آن ممکن است آرام و با ورژن و درجه پایین و البته کمی با مقاومت از سوی انسان‌ها روبرو شود؛ اما به مرور نه تنها در ظاهر آزاری برای فرد نخواهد داشت، بلکه او را کاملاً بی‌تفاوت کرده و حتی ممکن است از ابتلا به آن لذت هم ببرد! اما در نهایت فرد را به مرگ تدریجی در اخلاق دچار و نابودی در زندگی دنیوی و اخروی را برای او فراهم خواهد کرد.
ویروسی که خداوند متعال اینگونه از آن یاد می‌کند: «ثُمَّ کَانَ عَاقِبَهَ الَّذِینَ أَسَاءُوا السُّوأَی أَنْ کَذَّبُوا بِآیاتِ اللَّهِ وَکَانُوا بِهَا یسْتَهْزِئُونَ... وَ یوْمَ تَقُومُ السَّاعَهُ یبْلِسُ الْمُجْرِمُونَ» (روم/ ۱۰و۱۲) سرانجام کسانی که اعمال بد مرتکب شدند، به جایی رسید که آیات خدا را تکذیب کردند و آن را به مسخره گرفتند! اما آن روز که قیامت برپا می‌شود، مجرمان در نومیدی و غم و اندوه فرو می‌روند!
و هر مقدار به آخرالزمان نزدیک‌تر می‌شویم، ورژن و قدرت این ویروس افزایش یافته و سرعت ابتلا را بالا خواهد برد و مراقبت بیشتری را لازم خواهد داشت. البته آنان که نان‌شان در ترویج این ویروس ابتذال است با تبلیغات گسترده مبتلا بودن به این بیماری را هم زینت می‌بخشند و این بیماری را مایه فخر معرفی می‌کنند و با پروپاگاندای رسانه‌ای وانمود می‌کنند آنکه مبتلا نباشد، مشکل دارد!
چنان که پیامبر اکرم (ص) از وقایع امروز اینگونه خبر داده است: «سیأتی علی النّاس زمان یخیّر فیه الرّجل بین العجز و الفجور، فمن أدرک ذلک الزّمان فلیختر العجز علی الفجور»؛ روزگاری پیش خواهد آمد که مردم، فرد میان بی‌عرضگی (در ذهن برخی مردم و رسانه‌ها) و نادرستی (و راه باطل) می‌بایست یکی را انتخاب کنند؛ هر که در آن روزگار باشد باید بی‌عرضگی (در نگاه افراد بیمار دل) را بر نادرستی ترجیح دهد. (نهج الفصاحه، ح۱۷۵۲)
برخی راه‌های محافظت در مقابل ویروس «ابتذال اخلاقی»
۱. بالا بردن سطح دانش و معرفت؛ اگر انسان نسبت به حقایق و امور باطل و نتایج آن‌ها آگاهی کاملی داشته باشد، کمتر تحت تأثیر تبلیغات منفی قرار خواهد گرفت. چنان که امام جواد (ع) می‌فرمایند: «مَنْ لَمْ یَعْرِفِ الْمَوَارِدَ أَعْیَتْهُ الْمَصَادِرُ»؛ هرکس موقعیت‌شناس نباشد، جریان‌ها، او را می‌رباید و هلاک خواهد شد. (بحارالانوار ج۷۵، ص۳۶۴)
۲. از بین بردن زمینه‌های گناه؛ باید بدانیم به هر مقدار هم که ایمانمان قوی باش، د اگر خود را در معرض لغزش قرار دهیم. جذابیت‌های ظاهری امور مبتذل می‌تواند اسباب آلوده شدنمان را فراهم کند. چنانکه حضرت یوسف (ع) با توجه به اقراری که دارند و بیان می‌کنند که نفس انسان‌ها میل به امور ناصحیح دارد، از خداوند در نهایت برای محفوظ ماندن از ابتذالات اخلاقی محیط اطرافش درخواست می‌کند که حتی به محیطی همچون زندان پناه داده شود! «قَالَ رَبِّ السِّجْنُ أَحَبُّ إِلَی مِمَّا یدْعُونَنِی إِلَیهِ وَإِلَّا تَصْرِفْ عَنِّی کَیدَهُنَّ أَصْبُ إِلَیهِنَّ وَأَکُنْ مِنَ الْجَاهِلِینَ» (یوسف/ ۳۳)؛ یوسف گفت: پروردگارا! زندان نزد من محبوب‌تر است از آنچه این‌ها مرا به سوی آن می‌خوانند! و اگر مکر و نیرنگ آن‌ها را از من باز نگردانی، به سوی آنان متمایل خواهم شد و از جاهلان خواهم بود!
۳. توکل به خداوند متعال و توسل به اولیای او؛ باید توجه داشت که هر مقدار ویروس خطرناک‌تر باشد، می‌بایست برای ایمن ماندن به پادزهر‌های قوی‌تری خود را مسلح کنیم و چه نیروی محافظت‌کننده‌ای بالاتر از خدای متعال؟! لذا در روایات برای محفوظ ماندن از ویروس‌ها و بیماری‌های قلبی آخرالزمان به توکل و توسل بسیار تأکید شده که یکی از معروف‌ترین ادعیه‌ها «دعای غریق» است.
در روایتی امام صادق (ع) پیرامون آن چنین بیان می‌فرمایند: «سَتُصِیبُکُمْ شُبْهَهٌ فَتَبْقَوْنَ بِلَا عَلَمٍ یُرَی وَ لَا إِمَامٍ هُدًی وَ لَا یَنْجُو مِنْهَا إِلَّا مَنْ دَعَا بِدُعَاءِ الْغَرِیقِ قُلْتُ کَیْفَ دُعَاءُ الْغَرِیقِ قَالَ یَقُولُ یَا اللَّهُ یَا رَحْمَانُ یَا رَحِیمُ یَا مُقَلِّبَ الْقُلُوبِ ثَبِّتْ قَلْبِی عَلَی دِینِک» ؛ به زودی گرفتار شبهه شده و بدون امام (حاضر) می‌مانید و در آن زمان نجات نمی‌یابد مگر کسی که دعای غریق را بخواند. عبدالله بن سنان به حضرت عرض کرد: دعای غریق چگونه است؟ فرمود بگوید: «یَا اللَّهُ یَا رَحْمَانُ یَا رَحِیمُ یَا مُقَلِّبَ الْقُلُوبِ ثَبِّتْ قَلْبِی عَلَی دِینِک» (کمال الدین و تمام النعمه، ج۲، ص۳۵۲)/رکنا
