سلام نو - سرویس فرهنگ و هنر | رمضان کوه مسکن: درحالیکه شیوع و گسترش ویروس کرونا در کشور منجر به ایجاد رکود در تماشای تئاتر در تماشاخانه های مختلف شده است، شبکه نمایش خانگی گزینه مناسبی جهت تماشای تئاترهایی است که در سال های گذشته به روی صحنه رفته اند و حالا در قالب فیلم تئاتر در اختیار مخاطبان قرار گرفته اند.
نمایش «اعتراف» نام اثری است به نویسندگی برد میرمن و به کارگردانی سید شهاب الدین حسینی هنرمند مطرح و شناخته شده کشورمان که در سال ١٣٩٧ و در سالن اصلی تئاتر شهر به روی صحنه رفت و با استقبال مخاطبان مواجه شد.
علی نصیریان، صالح میرزا آقایی، نیما رئیسی، غزال نظر و... به همراه شهاب حسینی بازیگران اعتراف هستند که در این نمایش به مدت ١٢٠ دقیقه ایفای نقش کرده اند، داستان اعتراف درباره یک قاتل حرفه ای است که وارد کلیسایی در شهرش شده است و به گفتگو با پدر روحانی در آن کلیسا می پردازد.
آنچه در اعتراف حائز اهمیت است و تماشای آن را برای مخاطب جذاب می کند، در واقع تقابل دو بازیگر از نسل های مختلف هنر است که حالا و در قالب یک قاتل و یک پدر روحانی در این نمایش مقابل هم قرار می گیرند.
جالب اینکه تماشاگر از ابتدا نمی داند که قاتلی که وارد کلیسا شده است، در واقع همان فرزند پدر کلیسا است و با روایت داستان و جلو رفتن آن متوجه می شویم که شخصیت قاتل در واقع فرزند همان پدری است که در کودکی و به دنبال بی مسئولیتی خانواده را رها کرده است و باعث اتفاقات تلخ در زندگی این قاتل شده است.
به نظر می رسد شهاب حسینی اگر در این نمایش ذهنش را روی یکی از بخش های کارگردانی یا بازیگری متمرکز می کرد، به موفقیت بیشتری دست می یافت، چراکه تجربه نشان داده است بازیگرانی که همزمان به کارگردانی یک اثر نیز می پردازند، کیفیت آن کار کاهش می یابد و آن طور که باید و شاید به خواسته مورد نظر نمی رسد، گرچه حضور احمد ساعتچیان، هنرمند پیشکسوت و قدیمی تئاتر کشور در این نمایش به عنوان مجری طرح و دستیار کارگردان برای شهاب حسینی نعمتی است که توانسته کمی از سنگینی فشار کارگردانی بر روی دوشش بکاهد.
هرچند حضور شهاب حسینی به عنوان بازیگر نقش اول در نمایش «اعتراف» به فروش بیشتر نمایش در گیشه کمک کرده است و توانسته مخاطبان بیشتری را به تماشای نمایش بکشاند، اما طبیعتاً اگر بازیگری نقش اول را به شخص دیگری می سپرد و خود کارگردانی اثر را برعهده می گرفت، نمایش موفق تر از آن چیزی که بود دیده می شد.
حضور علی نصیریان، بازیگر پیشکسوت سینما، تلویزیون و تئاتر کشور در مقام یک پدر کلیسا روی صحنه تئاتر پس از سال ها باعث شده تا مخاطبان بسیاری جهت تماشای هنرنمایی او به سالن اصلی تئاتر شهر بیایند و بار دیگر شاهد بازی قوی و بدون نقص استاد علی نصیریان باشند.
طراحی صحنه قوی به منظور نمایش بخش هایی از داستان که در گذشته رخ داده است، کمی کار را برای شهاب حسینی و عوامل سخت کرده است، اما حضور گروه حرفه ای طراحی صحنه و لباس و نیز گریم در اعتراف باعث شده است که همه چیز سرجای خودش باشد و تماشاگر از تماشای یک نمایش کامل و بدون نقص در مدت زمان صد و بیست دقیقه لذت ببرد.
اعتراف در یک نگاه کلی به بررسی دین و مذهب و عقاید انسان در دنیا و آخرت می پردازد و این در حالی است که گفتگوهای بین پسر خلافکار و پدر مسیحی در کلیسا بیانگر همین موضوع است، جاییکه پسر خلافکار از گناه هایی که در گذشته مرتکب شده است برای پدرش می گوید و پدر در حالیکه خود گذشته ای تلخ دارد، به نصیحت پسر می پردازد.
این در واقع همان واقعیتی است که تمام انسان ها در هر مکان و موقعیتی با آن مواجه هستند، از یک قاتل خلافکار گرفته تا یک پدر مسیحی در کلیسا که هرکدامشان گذشته ای با اتفاقات فراوان دارند و به دنبال توجیه اعمالشان هستند، درحالیکه راهی برای توجیه اعمال آدمی وجود ندارد و این در واقع مصداق ضرب المثل معروفی است که می گوید از کوزه همان برون تراود که در اوست.
در پایان می توان گفت «اعتراف» یکی از برترین نمایش های اجرا شده در سالیان اخیر در حوزه نمایش کشور است که تماشای آن در قالب فیلم تئاتر در روزهای کرونایی پیشنهاد می شود و می تواند گزینه خوبی برای لذت از زندگی و شرایط تلخ کرونایی در مدت ١٢٠ دقیقه باشد.
نظر شما