سکوت فاصله ی میان افکار است و آرامش فاصله ی میان احساسات.
رابطه های سالم تر، آرامش بیشتر و سکوت های طولانی تری دارند.
یکی از مهم ترین نشانه های رابطه های آسیب زا این است که مدام نگران این هستیم که به چه فکر می کند و باید توضیح دهیم که ما به چه فکر می کنیم. در واقع رابطه مدام در توضیح دادن و نگران بودن از «فکر» به سر می برد.
نشانه ی بعدی رابطه های ناسالم، نوسان مدام احساسات است! یعنی در رابطه های آسیب رسان، آنقدر احساسات متفاوت پشت سر هم بیدار می شوند که فرصتی برای آرامشِ بدن به وجود نمی آید و اضطراب بخشِ همیشگی رابطه است.
عشق زیاد، خشم ناگهانی، ترسِ موقت، گناه و غمِ طولانی وقتی همه با فواصل کم و یا با تکرار زیاد اتفاق می افتد، آرامش رابطه ازبین می رود.
آرامش حالتی از تجربه نکردنِ احساس است ولی در نوساناتِ زیادِ احساسی، بدن مدام برانگیخته باقی می ماند.
برانگیختگی بدن و بحث هایِ زیادِ بی پایان نشانه های مهمی هستند.
پ.ن: گاهی به این فکر می کنم،هر چه قدر با آدم های امن تر و مهربان تری روبرو می شوم، سکوت و آرامش بیشتری را هم تجربه می کنم. و چقدر قبل ترها بی تجربه بودم که این حالات را کسل کننده و غیر جذاب می دانستم.
متن#پونه_مقیمی
من نمیدانم هدفِ کلیِ زندگیِ ما انسان ها چیست. حتی نمیدانم اصلا هدفی وجود دارد یا نه!
هرچه بیشتر جلومی روم، نمیدانم هایم بیشتر می شوند.
ولی انسان ها در تکامل روی پاهای خودشان ایستادند و دست هایشان از زمین آزاد شد.
دست هایی که می توانند در آغوش بگیرند و مهر بورزند.
هیچ حیوانی به غیر از میمون ها و گوریل ها مانند انسان نمی توانند در آغوش بگیرند.
شخصا مایلم فکر کنم هدفِ روی پا ایستادن و رها شدنِ دستانِ ما انسان ها برای در آغوش گرفتنِ کُلِ هستی ست؛
برای در آغوش گرفتن حیوانات، گیاهان، اقیانوس ها، درختان و در نهایت در آغوش گرفتنِ انسان هایی که در مسیر زندگی مان قرار می گیرند.
