هوشنگ گل مکانی، نویسنده و سردبیر ماهنامه فیلم در خصوص درگذشت فیروز گوران در صفحه شخصی خود نوشت:
وقتی از من می پرسند «چه طوری؟» (یعنی حالم را می پرسند) و جواب می دهم «عالی!» و شنونده متعجب می شود، اغلب تاریخچه و ریشه این جوابم را نمی دانند. سابقه امر در معاشرت و همکاری چند دهه پیشم با فیروز گوران است. در پاسخ دو پهلوی او (که گاهی تکلمه ای هم داشت:«بهتر از این نمیشه.») هم نیش و کنایه ای بود و هم امید به آینده. در سال های آغاز کار مجله «فیلم» شعاری ساخته بودم که مستقیم، ملهم از روحیه فیروز گوران بود: « ما محکوم به موفقیتیم.»!
با آن جثه کوچکش که به زحمت به چهل کیلو می رسید، منبع عظیمی از امید و انرژی بود.
غذایش چند قاشق بیشتر نبود،اما سیگارش پی در پی و مدام به راه، که زردی اش به سبیل های بلندش رسوب کرده بود.
تکیه کلامش این بود:«چی میگن؟» به جای «در واقع...»، «به قول معروف...»، «مثلاً...»، «می دونی؟» و غیره... با این که بیشتر سال های چهار دهه اخیر را بیکار بود، اما معروف است که می گویند هر روز صبح که از خواب بر می خاست، کت و شلوار می پوشید، حتما کراوات می زد، بسته سیگارش را برمی داشت و پشت میز صبحانه می نشست، صبحانه می خورد و روزنامه های صبح را ورق می زد. تمام روز، گویی سر کار بود. او حتی اگر حال کار نبود،یک روزنامه نگار تمام وقت بود و سزاوار لقبی که محمد قائد به او داد: «غول کوچک»...غول کوچک دیروز در هفتاد و هشت سالگی رفت و خیلی از حسرت های حرفه ای به دلش ماند، مثل خیلی از رفتگان حسرت به دل
#فیروز_گوران#روزنامه_آیندگان
