سلام نو – سرویس سیاسی: وزارت ورزش در ایران همیشه از وزارت‌خانه‌هایی است که با تمام دردسرهایش جذابیت‌های خاص خود را دارد و لابی‌های سنگین و جدی‌ای درباره آن در مجلس می‌شود، این لابی‌ها این قدر شدید بود که در دولت نخست روحانی سه گزینه اول او برای وزارت رای نیاوردند و در نهایت محمود گودرزی بود که توانست نظر مثبت مجلس را به خود جلب کند.
عملکرد گودرزی اما چنان ضعیف بود که به باور بسیاری او ضعیف‌ترین وزیر کابینه روحانی در دور نخست بود، همین نظر و عملکرد ضعیف باعث استعفای او و حضور مسعود سلطانی‌فر در ساختمان وزارت ورزش شد. سلطانی‌فر در حالی توانست رای مجلس را به دست بیاورد که در سال 92 گزینه اول روحانی برای این وزارت‌خانه بود، اما از کسب رای اعتماد نمایندگان باز ماند.
او مدرک کارشناسی ارشد را از دانشگاه آزاد گرفت و طی سال‌های اشتغال در دولت روحانی، دانشجوی دکترا در رشته برنامه‌ریزی توسعه و مدیریت بوده.
به باور روحانی سلطانی‌فر برای وزارت ورزش مثل کامپیوتر متحرک بود، کامپیوتری که هیچ سابقه‌ای از مدیریت ورزشی به جز قائم مقامی مصطفی هاشمی‌طبا در زمان ریاستش بر سازمان تربیت بدنی نداشت، قائم مقامی که البته پستی تشریفاتی بود و پست اصلی هم‌زمان سلطانی‌فر معاونت اداری و مالی سازمان تربیت بدنی بود که نیازی به سابقه مدیریت ورزشی نداشت.
سلطانی‌فر بعد از رای نیاوردن در نوبت نخستی که برای وزارت معرفی شد به معاونت میراث فرهنگی رفت و هیچ ارتباطی با ورزش نداشت تا این که دوباره برای وزارت ورزش معرفی شد و بالاخره به کرسی وزارت رسید.
سلطانی‌فر از حلقه نزدیکان روحانی در مرکز تحقیقات استراتژیک بود و همین باعث شد در تمام این سال‌ها به هر شکل با هر پستی که شده در دولت حضور داشته باشد و حضورش در وزارت ورزش هم امیدهایی را برای اهل ورزش زنده کند، امیدی که البته بسیار زود به ناامید شد.
حضور سلطانی‌فر برخلاف تصور روحانی و اهالی ورزش هیچ تغییر خاصی در ورزش ایران ایجاد نکرد و ما شاهد توقف هیچ روند مخرب، فسادزا و ناکارآمد در ورزش ایران نبودیم.
نه روندهای فسادزا در ورزش متوقف شد نه شایسته سالاری مبنای انتصاب مدیران قرار گرفت. حلقه نزدیکان وزیر محور انتخاب مدیران شدند و نزدیکی به وزیر و نزدیکانش شد معیار اصلی مدیران ورزش ایران.
فدارسیون فوتبال پنج ستاره ایران مربی‌ای مثل کی‌روش را از دست داد و مربی دسته سومی مثل ویلموتس را بعد از دو سال بیکاری به تهران آورد تا با آن به جام جهانی برود اتفاقی که بعید به نظر می‌رسد دیگر به راحتی دوران کی‌روش در دسترس باشد. بحران فوتبال این روزها به پرسپولیس و استقلال هم رسیده است و هر دو تیم از وزارت ورزش شاکی هستند.
استقلالی‌ها معتقدند وزیر پرسپولیسی است و در طول این چند سال اصلا به تیم محبوب آن‌ها رسیدگی نکرده، پرسپولیسی‌ها هم معتقدند وزیر از ترس استیضاح شدن نگذاشته برانکو با قرمزها تمدید کند تا شانس قهرمانی‌اش کاهش پیدا کند.
منتقدان هم معتقدند انفعال وزیر و عملکرد فدراسیون باعث شده تا دلال‌ها نقش بسیار پررنگی در معادلات فدارسیون فوتبال پیدا کنند و بازیکنان و مربی برخی تیم‌ها را با یک چرخش خودکار مشخص کنند.
اما این تمام دردسرهای آقای وزیر نیست. دو فدارسیون مهم و المپیکی ایران یعنی کشتی و وزنه برداری در حال حاضر بدون رییس اداره می‌شوند و برخی فدارسیون‌ها هم با مدیریتی بدتر از بی‌مدیریت اداره می‌شوند.
سلطانی‌فر این روزها در تکاپو است تا به هر شکلی شده از زیر این فشارها خارج شود ولی بعید است بتواند از زیر تمام این وقایع ناگوار شانه خالی کند و به جاده خاکی بزند.
