به گزارش سلام نو، دولت ترامپ بیشتر در پی القای وحشت به ایران است تا ترغیب این کشور به گفت‌وگو. همین مهم اصلی‌ترین مانع گشودن دوباره درهای دیپلماسی است. ایران نه تنها هیچ نشانی از مرعوب شدن دربرابر سیاست فشارحداکثری از خود بروز نداده بلکه برحق خود در پاسخ به این سیاست تأکید دارد. اعلام عبور از مرز300 کیلوگرم ذخایر اورانیوم غنی‌شده، تازه‌ترین واکنش تهران به سیاست فشار حداکثری امریکا و سستی اتحادیه اروپا در حفظ منافع ایران در برجام است.
شیوه رفتار ترامپ و دولتش، دعوت به گفت‌وگو همراه با تهدیدها و اعمال سیاست‌هایی است که بتواند مقاومت تهران را در برابر مطالبات یکسویه فرسوده کند. در این وضع، کدام عقل سیاسی می‌پذیرد که مرعوب سیاستی شود که درآن بازی با حاصل جمع «صفر و صد» طراحی شده است. اقدام ایران در افزایش ذخایر اورانیوم غنی شده پاسخ به نقض توافقی بین‌المللی است که ترامپ مرتکب آن شد. او در اقدامی که بعد از این به صورت یک رویه خطرناک می‌تواند از سوی هر ناقض توافق‌ها و قوانین بین‌المللی صورت گیرد، به این تصور در جامعه جهانی شکل داد که پس از این نمی‌توان توافق‌هایی چنین را باور کرد؛ حتی وقتی اعضای شورای امنیت سازمان ملل‌متحد پای آن را امضاء کرده و جامعه بین‌المللی آن را به‌رسمیت شناخته است. ترامپ نشان داد که بدون مسئولیت پذیری اخلاقی و سیاسی و با وجود گزارش‌های سازمان ملل، آژانس بین‌المللی انرژی هسته‌ای و حتی نهادهای بین‌المللی در تأئید تعهد ایران به اجرای برجام، توانسته همه این موارد را نادیده گرفته و علیه آن عمل کند.
اگر ترامپ از برجام خارج شد، امید می‌رفت دیگر طرف‌های این توافق به سرعت وارد عمل شده و فارغ از اعتراض‌های نمایشی، مانع آسیب به منافع عضو متعهد آن شوند. مواضع عافیت‌طلبانه و کج‌دار‌و‌مریز اعضای باقیمانده برجام، به ترغیب تهران در اجرای ابتکار عمل‌های خود انجامیده است. «اینستکس» خلاصه و تمام آن چه بود که گروه 1+4 پس از یک سال و اندی از خروج امریکا از برجام برای فروش به تهران ارائه کرد. سازوکار مالی ارائه شده از سوی اروپائیان اگرچه گامی است به جلو اما تأمین‌کننده همه منافعی نیست که ایران از طرف‌های مذاکره کننده خود انتظار داشته و دارد. خواست‌های طرف ایرانی روشن و مفهوم است؛ تسهیل در فروش نفت و رفع اختلال در تعاملات بانکی که این هردو در صدر کارزار فشار حداکثری امریکا علیه ایران قرار دارد.
عبور از مرز تعیین شده در ذخیره‌سازی اورانیوم غنی شده، نشان از ناخرسندی تهران از پاسخی دارد که اعضای گروه 4+1 به سیاست خویشتندارانه تهران در یک‌سال و اندی گذشته داده‌اند. همین مقدار ابتکار هم با تهدیدها و سیاست ارعاب واشنگتن علیه خریداران نفت ایران همراه شده است. تهران در‌حالی به اجرای ابتکارهایش در مواجهه با سیاست‌های تنش‌زای دولت ترامپ و نیز کم‌کاری دیگر اعضای باقیمانده در برجام می‌پردازد که از یک‌سو واشنگتن به رغم نمایش‌های به ظاهر صلح‌جویانه، اقدام‌های تنش‌زا را در همه سطوح افزایش می‌دهد. از سوی دیگر اعضای گروه 1+4 در تأمین خواست‌های تهران به صورت دست‌بسته عمل می‌کنند. این وضع، چشم‌انداز روشنی را پیش رو ندارد. درهای دیپلماسی هنوز گشوده نیست./ابتکار
