به گزارش سلام نو، حمیده عباسعلی در سال های اخیر ستاره کاراته بانوان ایران بوده و بارها شایستگی خود را در میادین آسیایی و جهانی اثبات کرده است. این کاراته کای باتجربه که اخیرا با 2 طلای انفرادی و تیمی از مسابقات قهرمانی آسیا 2019 به تهران بازگشت، بزرگترین آرزوی ورزشی خود را رفتن روی سکوی المپیک می داند؛ اتفاقی که با روند فعلی او اصلا دور از دسترس نیست.
ملی‌پوش کاراته بانوان که پنجمین طلای خود در آسیا را کسب کرد، مدال نقره و برنز جهان را هم در کارنامه دارد و حالا روی المپیک تمرکز کرده تا اول سهمیه را کسب کند و سپس در توکیو بدرخشد.
در ادامه مشروح صحبت‌های حمیده عباسعلی را در گفت‌وگو با خبرنگار "ورزش‌سه" می‌خوانید.
نمی‌توانم همیشه در اوج باشم
این پنجمین طلایی بود که در مسابقات قهرمانی آسیا گرفتم. البته این دوره به خاطر اینکه آخرین مسابقات آسیایی قبل از المپیک بود و تاثیر بسزایی در رنکینگ المپیکی بازیکنان داشت، از اهمیت بالایی برخوردار بود. همه کاراته‌کاها آماده بودند و با تمام توان روی تاتامی حاضر شدند. به هر حال من هم مثل هر ورزشکار دیگری نمی‌توانم همیشه در اوج باشم و گاهی بدنم افت می کند. خدا را شکر که توانستم دست پر از این رقابت ها برگردم.
از سال 2012 در آسیا به هیچ کس نباختم
در این دوره انگیزه زیادی داشتم. علاوه بر اینکه قهرمانی در مسابقات قهرمانی آسیا به رنکینگ المپیکی من کمک می کند، می خواستم رکورد سال های اخیرم را حفظ کنم. من از سال 2012 که اولین مدال طلای خودم را گرفتم، تا امروز هیچ شکستی در آسیا نداشتم. بازهم توانستم این رکورد را حفظ کنم و بدون شکست قهرمان شدم.
در بخش تیمی جنگنده ظاهر شدیم
در بخش تیمی هم تنها من نبودم که به تیم کمک کردم و همه بازیکنان زحمت کشیدند. اسمش تیم است و نمی‌توانم آن را با مسابقات انفرادی مقایسه کرد. به هر حال من سال‌های زیادی است که مبارزه می‌کنم و تجربه چنین مسابقاتی را داشتم. توانستم با تجربه‌ام به تیم کمک کنم. بچه‌ها هم خیلی خوب بودند و جنگنده ظاهر شدند. هم در نیمه نهایی مقابل چین و هم در فینال برابر ژاپن رقابت بسیار نزدیکی داشتیم، اما خدا را شکر سربلند شدیم و طلا گرفتیم.
قانع نیستم و قهرمانی برایم عادی نمی‌شود
همیشه وقتی یک ورزشکار برای اولین بار به یک مدال می‌رسد، ذوق بیشتری دارد، اما برای من همیشه رفتن روی تاتامی و مبارزه کردن تازگی دارد و عادی نمی‌شود. هر رقابتی شیرینی و لذت خاص خودش را دارد. برای من هر مسابقه‌ای با دفعه قبلی متفاوت است؛ به ویژه اینکه حالا نزدیک المپیک هستیم. من آدمی نیستم که با یک مدال قانع شوم؛ وگرنه شاید همان موقع که طلای آسیا و نقره جهان را گرفتم، کاراته را کنار می‌گذاشتم.
باید رنکینگ اول دنیا را حفظ کنم
به دنبال این هستم تا از طریق امتیاز رنکینگی بتوانم سهمیه المپیک را بگیرم. رقم زدن این اتفاق سخت، اما شدنی است. برخی اوزان برای المپیک ادغام شده و از طریق رنکینگ 4 نفر می‌توانند سهمیه بگیرند. در واقع از هر وزن 2 نفر اول رنکینگ مستقیما به المپیک می‌روند. من الان نفر اول وزن خودم در رنکینگ هستم، اما حفظ این جایگاه سخت است. 9 مسابقه دیگر داریم که امتیاز رنکینگی دارد و ما قطعا 2 مسابقه را به خاطر برگزاری آن در شیلی نمی‌توانیم شرکت کنیم چون در بحث ویزا و هزینه ها مشکل داریم. غیبت ما در این 2 مسابقه باعث عقب افتادگی‌مان می‌شود و باید در 7 مسابقه دیگر که تا سال 2020 ادامه دارد، عملکرد خوبی داشته باشیم.
رقبای من مشکل پول و ویزا ندارند
ما با مشکلات زیادی مواجه هستیم، اما حریفان ما دغدغه پول و ویزا ندارند. از سوی دیگر همه کاراته کاهای دنیا حضور فعالی در مسابقات کسب سهمیه دارند. من چون ویزای کانادا را داشتم، خودم در سری‌آ این کشور شرکت کردم. فکر نمی کردم به خاطر نزدیکی این رقابت‌ها با بازی‌های اروپایی از مدعیان کسی به کانادا بیاید، اما آنها آمده بودند! اگر هم نتوانم از طریق رنکینگ سهمیه بگیرم، در یک دوره مسابقه کسب سهمیه که برگزار می‌شود، سعی می کنم سهمیه را به دست آورم.
قول مدال المپیک را نمی‌دهم
رویای هر ورزشکاری است که روی سکوی المپیک برود. من هم اول از همه به حضور در المپیک و سپس به رفتن روی سکو فکر می‌کنم. هیچ وقت قول مدال نداده‌ام و همیشه گفتم تلاش نمی‌کنم نتیجه خوبی کسب کنم. الان هم این قول را می‌دهم تا تمام تلاش خود را برای موفقیت در المپیک انجام دهم. این تنها شانس ما کاراته کاها هست که بتوانیم در المپیک حاضر شویم و باید از این فرصت استفاده کنیم.
