آیا می دانید که جویدن آدامس از چه زمانی معمول شد؟

مایاها نخستین تمدن های قدیمی بودند که در آمریکای مرکزی زندگی می کردند. آن ها نوعی صمغ را می‌جویدند، که به آن چیکل می‌گفتند. این صمغ شیره لاستیک مانند درختی به نام ساپودیلا بود. برخی از سرخپوستان شمال آمریکا نیز صمغ درخت صنوبر را می‌جویدند. هنگامی‌که اروپایی ها به شمال آمریکا آمدند، آن ها نیز همین عادت را پیدا کردند، اما به تدریج چیکل را بر صمغ صنوبر ترجیح دادند،زیرا کیفیت بهتری داشت، و می توانستند چیزهای مختلفی به آن بیفزایند، و آدامس هایی به طعم های متفاوت بسازند. چیکل هنوز هم در آدامس های امروزی مورد استفاده قرار می‌گیرد. البته به آن شکر و گلوکز و چاشنی هم اضافه می کنند.

جویدن آدامس در مجامع عمومی، و پیش دیگران کاری زننده است و یک نوع بی ادبی به حساب می آید. مخصوصا جویدن آدامس بادکنکی عملی زشت و ناپسند است. امروزه در بسیاری از مدارس اروپا و آسیا جویدن آدامس قدغن شده است. برخی از دندانپزشکان عقیده دارند، جویدن آدامس ورزش خوبی برای دهان و دندان و آرواره ها است.

برای تهیه کردن آدامس ابتدا چیکل را می شویند و بعد به صورت پودر در می آورند. سپس روی آن افزودنی های لازم را اضافه کرده و مخلوط را زیر غلطک ها صاف می کنند و پس از قطعه قطعه کردن در بسته های جالب قرار می دهند و به بازار عرضه می کنند.