سلام نو – سرویس سیاسی: این هفته صحنه سیاست ایران شاهد یکی از تندترین جدال‌های کلامی مستقیم بین دو رییس سابق و اسبق قوه قضاییه یعنی صادق آملی لاریجانی و محمد محمدی یزدی بود، جدالی که با ابراز تاسف گسترده فعالین سیاسی و علما همراه بود، به خصوص اصولگرایان که این درگیری را دشمن شاد قلمداد کردند.
لحن محمدی یزدی البته سابقه‌ای طولانی دارد و پیش از این شامل حال مرج تقلیدی چون آیت‌الله سید موسی شبیری زنجانی و رییس اسبق مجمع تشخیص آیت‌الله اکبر هاشمی رفسنجانی شده بود، اما پاسخ تند، محکم و مفصل آملی لاریجانی را می‌توان اولین واکنش صریح این چنینی او دانست.
آملی لاریجانی نامه را از طریق مجمع تشخیص منتشر کرد تا جایگاه خود را به یزدی نشان دهد و از سلام و علیک خودداری کرد تا عمق ناراحتی خود را از این حمله صراحتا بیان کند. رییس سابق قوه قضاییه در نامه خود تاکید می‌کند که «نمایشی» بر اساس «سناریوهای از پیش طراحی شده» علیه او در جریان و او بیش از این سکوت را به مصلحت ندیده.
این وضع اما باب میل هیچ کس، به خصوص اصولگرایان و اهل حوزه نبود. از مراجعی چون آیت‌الله مکارم شیرازی و آیت‌الله نوری همدانی تا چهره‌هایی مثل علی اکبر صادقی رشاد دو طرف دعوا را به خویشتنداری و دلسرد کردن دشمنان انقلاب دعوت کردند، دعوتی که تاکنون لبیک گویی نداشته.
احمد توکلی، چهره شاخص اصولگرا نیز این بحث را تاسف بار دانست و گفت: وضع تاسف باری است که دو عالم دینی در انظار عمومی با هم حساب و کتاب کنند. من برای این حادثه تاسف می‌خورم، در شرایطی که مردم آنقدر گرفتاری دارند تنش بین بلند پایه‌ترین مقامات نظام آن هم روحانی و مجتهد اصلا درست و عقلانی نیست.
نوری همدانی در تماسی که با هر دو طرف دعوا داشت تاکید کرد که: " لازم می دانم با هر شکلی که صلاح می دانید این موضوع حل شود و بار دیگری یأس و نامیدی دشمنان را فراهم ساخته و موجبات خرسندی دوستان انقلاب را فراهم آورید."
احمد جنتی، دبیر شورای نگهبان و رییس مجلس خبرگان نیز در واکنش به این دعوا در جمع دانشجویان گفت: من در گفتگویی که با این دو بزرگوار داشتم هر دو بر حفظ آرمان‌های انقلاب و ضرورت حفظ و صیانت از ارکان نظام مقدس جمهوری اسلامی ایران و نیز پرهیز از اختلافات و بهانه ندادن به دست دشمنان مردم و نظام تأکید داشتند و انشاءالله به زودی هر دو عزیز را در کنار یکدیگر خواهیم دید.
اما سوال اینجا است که بحثی چنین بی‌پرده که بیشتر شبیه دعوا است آیا الزاما بد است و باید آن را پنهان کرد؟ آیا آن چیزی که کدخدایی آن را دعوای طلبگی دو روحانی می‌نامد باید با پادرمیانی بزرگان پنهان شود؟ البته این قابل انکار نیست که باید برای حل و فصل هر دعوایی کوشید و خاموش کردن هر بحثی به اسم مصلحت نظام جفا در حق مردم است.
آقایان یزدی و لاریجانی در سخن خود اتهاماتی را به دیگری روا داشتند که اگر کلامی از آن‌ها از سوی یک خبرنگار یا چهره غیر اصولگرا بیان می‌شد آن چهره اکنون به جرم توهین به مسئولان نظام بازداشت شده بود. یا این اتهامات و ادعاها درست است که دستگاه قضا باید به اتهامات هر دو طرف ورود کند یا اشتباه است که باز هم دستگاه قضا باید طرف تهمت زننده را بازخواست کند.
این دعوا با تمام ایرادهایش حسنی بزرگ داشت و آن شفافیت بیشتر سیاست در ایران است، شفافیتی که نیاز روز افزون فضای کشور است و یکی از اصلی‌ترین پادزهرهای فساد افسار گسیخته سیاسی و اقتصادی در کشور است و به نظر می‌رسد آنان که در پ حله مسئله هستند به جای به زیر خاکستر بردن این آتش باید گره بگشایند تا آتش‌هایی از این جنس دیگر برافروخته نشود.
