سلام نو - سرویس فرهنگ و هنر: تلویزیون بعد از مدتی رکود در برنامه ها سعی کرد با تولید مسابقات تلویزیونی و برنامه های گفت وگو محور مخاطبان از دست رفته خود را بازگرداند و برای این کار از بازیگران در اجرای برنامه ها بهره برد که حواشی زیادی را به همراه داشت. با ادامه پخش این برنامه ها که بعضا تقلیدی از برنامه های خارجی هستند، همچنان این سوال در ذهن مخاطب ایجاد می شود که چرا از افرادی که مدت ها کار اجرا کرده اند و شناخته شده هستند، دعوت نمی شود.
پخش مسابقات «برنده باش» با اجرای محمدرضا گلزار و« پنج ستاره» با اجرای حمید گودرزی از ماه های اخیر در تلویزیون شروع شده که هربار با حواشی مانند رفتار نامناسب مجریان، ساختار تقلیدی، اسپانسرهای نامعلوم روبه رو بوده و گاهی سوالاتی که از شرکت کنندگان پرسیده می شود نیز بسیار ابتدایی و حتی مبتذل است.
چندی پیش در مسابقه پنج ستاره سوالی از شرکت کننده پرسیده شد و او جواب را نمی دانست که با تمسخر مجری روبه رو شد یا گلزار در مسابقه برنده باش از شرکت کننده می پرسد مرکز اردبیل کجاست و بعد از پاسخ دادن شرکت کننده، او را بسیار تشویق می کند یا رنگ مورد علاقه سحر قریشی را از شرکت کننده سوال می کند!
البته این تمام ماجرا نیست و مسابقه برنده باش اخیرا در مسیری حرکت می‌کند که بیش از فراهم کردن مجال برای محک خوردن اطلاعات عمومی شرکت‌کننده‌ها، به دلیل جوایز هنگفتی که می دهد به محلی برای نمایش عریان فقر و در بوق کردن کارهای خیرشان تبدیل شده است.
پسری در مسابقه شرکت می کند که آرزویش برنده شدن در این مسابقه است تا بتواند با پول آن خانه ای را برای پدر و مادرش مهیا کند و تصاویری از مادر پسر که در حال دعا است به نمایش گذاشته می شود.
حسین فردرو، برنامه ساز تلویزیونی درباره استفاده از بازیگران به جای مجریان تلویزیونی و جوایز این مسابقات بیان می کند: به دلیل یکسری تنگ نظری‌هایی که در تلویزیون داریم نمی‌توانیم برنامه‌های جذاب و شادی را به مردم ارائه دهیم؛ برای مثال مسابقه‌ای در شبکه من و تو پخش می‌شود که یک آهنگ را پخش می‌کنند و فرد شرکت‌کننده باید همراه آن بخواند و بعد میزان درستگویی او را تخمین می‌زنند. این سبک جذابیتی دارد که اگر ما بخواهیم در تلویزیون خود آن را اجرا کنیم، به دلیل محوریت موسیقی در مسابقه، به ما اجازه نمی‌دهند. به همین دلیل جذابیت برنامه‌های ما کم است و باعث می‌شود که مسابقات ما برای دیده شدن به مجری معروف و جایزه هنگفت روی بیاورند. به نظرم وقتی مبلغ جایزه در مسابقات بالا می‌رود، مشکلات فرهنگی را در جامعه ایجاد می‌کند.
محمود شهریاری مجری باسابقه تلویزیون هم که مدتی است از کار اجرا در تلویزیون کنار گذاشته شده، با تاکید بر تفاوت بازیگری و اجرا بیان می کند: بازیگرانی که کار اجرا انجام می‌دهند، ضرر خواهند دید و کارگردان‌ها به سراغ‌شان نمی‌آیند زیرا به چهره تکراری تبدیل شده‌اند. همچنین، تلویزیون ضرر اصلی را خواهد کرد. زیرا برای جذب مخاطبان خود سلبریتی‌ها را برای اجرای مسابقات می‌آورد و فکر می‌کند که می‌تواند خود را نجات دهد، اما حتی این مهره‌ها را هم می‌سوزاند و آن‌ها را از سوپراستاری می‌اندازد.
شهریاری می گوید: یک شبکه تلویزیونی ماهواره‌ای مجریان خود را جمع‌آوری می‌کند؛ آن‌ها آواز می‌خوانند و مردم جذب این برنامه می‌شوند، در حالی که ما خودمان مجریان متخصص داریم. مدت زیادی است که دانشکده صدا و سیما را داریم و با این‌که فارغ‌التحصیلان در این عرصه‌ها دوره دیده‌اند از آن‌ها هیچ استفاده‌ای نمی‌شود و به‌جای آن بازیگران برای اجرا به تلویزیون آورده می‌شوند.
با بیان مطالب بالا می توان به این نتیجه رسید که سبک اغلب برنامه‌هایی که از تلویزیون پخش و مسابقاتی که اجرا می‌شوند متعلق به ۴۰ سال پیش است. بنابراین تلویزیون باید کوتاه بیاید و مدیران آن دلسوزتر، مسئولیت‌پذیرتر و مردمی‌تر باشند و اجازه دهند برنامه‌هایی تولید شود که مردم دوست دارند تا مجبور نشوند برای جذب مخاطب از بازیگرانی که تخصص اجرا ندارند و با برخی از رفتارهایشان مردم را به سخره می گیرند، استفاده کنند . همچنین از جوایز هنگفتی که باعث ایجاد فرهنگ ناپسند می شوند، بهره نبرند.
