نماز حضرت امیرالمومنین (علیه السلام) و دعای بعد از نماز

فضیلت نماز امیرالمومنین (علیه‌السلام)

در حدیث آمده است: که گناهان گذشته و آینده او آمرزیده شود و مانند کسی شود که «دوازده مرتبه» قرآن را ختم کرده باشد و حق‌تعالی گرسنگی و تشنگی قیامت را از او رفع کند ...

شیخ و سید از امام صادق(علیه‌السلام) روایت کرده‌اند: هرکه از شما نماز امیرالمومنین(علیه‌السلام) را بخواند، از گناهان پاک گردد همچون روزی که از مادر زاده شده و حاجاتش در پیشگاه حق برآورده شود.

نماز امیرالمومنین (علیه‌السلام)

نماز امیرالمومنین (علیه‌السلام) چهار رکعت است: در هر رکعت یک‌بار سوره «حَمد» و پنجاه بار «قُلْ هُوَ اللّهُ أَحَدٌ» تلاوت شود و چون از نماز فارغ شود این دعا را بخواند که تسبیح آن حضرت است:

دعای بعد از نماز امیرالمومنین (علیه‌السلام)

سُبْحَانَ مَنْ لَاتَبِیدُ مَعالِمُهُ ، سُبْحانَ مَنْ لَاتَنْقُصُ خَزائِنُهُ ، سُبْحَانَ مَنْ لَا اضْمِحْلالَ لِفَخْرِهِ ، سُبْحانَ مَنْ لَایَنْفَدُ مَا عِنْدَهُ ، سُبْحَانَ مَنْ لَاانْقِطَاعَ لِمُدَّتِهِ ، سُبْحَانَ مَنْ لَایُشَارِکُ أَحَداً فِی أَمْرِهِ ، سُبْحانَ مَنْ لَا إِلهَ غَیْرُهُ.

پاک و منزّه است آن‌که نشانه‌های وجودش نابود نشود، پاک و منزّه است آن‌که از خزانه‌هایش کاسته نگردد، پاک و منزّه است آن‌که فخرش را فروپاشی نباشد، پاک و منزّه است آن‌که آنچه نزد اوست پایان نیابد، پاک و منزّه است آن‌که دورانش به سر نرسد، پاک و منزّه است آن‌که هیچ‌کس را در کارش شرکت ندهد، پاک و منزّه است آن‌که شایسته پرستشی جز او نیست.

پس‌ازاین تسبیح دعا کند و بگوید:

یَا مَنْ عَفَا عَنِ السَّیِّئاتِ وَلَمْ یُجازِ بِهَا ارْحَمْ عَبْدَکَ یَا اللّهُ ، نَفْسِی نَفْسِی أَنَا عَبْدُکَ یَا سَیِّدَاهُ ، أَنَا عَبْدُکَ بَیْنَ یَدَیْکَ أَیَا رَبَّاهُ ، إِلهِی بِکَیْنُونَتِکَ یَا أَمَلَاهُ ، یَا رَحْمَانَاهُ یَا غِیَاثَاهُ ، عَبْدُکَ عَبْدُکَ لَاحِیلَهَ لَهُ یَا مُنْتَهی رَغْبَتَاهُ ، یَا مُجْرِیَ الدَّمِ فِی عُرُوقِی ، یَا سَیِّدَاهُ یَا مَالِکَاهُ ، أَیَا هُوَ أَیَا هُوَ ، یَا رَبَّاهُ ، عَبْدُکَ عَبْدُکَ لَا حِیلَهَ لِی وَلَا غِنی بِی عَنْ نَفْسِی ، وَلَا أَسْتَطِیعُ لَهَا ضَرّاً وَلَا نَفْعاً ، وَلَا أَجِدُ مَنْ أُصَانِعُهُ ، تَقَطَّعَتْ أَسْبَابُ الْخَدَائِعِ عَنِّی ، وَ اضْمَحَلَّ کُلُّ مَظْنُونٍ عَنِّی ، أَفْرَدَنِی الدَّهْرُ إِلَیْکَ فَقُمْتُ بَیْنَ یَدَیْکَ هذَا الْمَقامَ ، یَا إِلهِی بِعِلْمِکَ کانَ هذَا کُلُّهُ فَکَیْفَ أَنْتَ صَانِعٌ بِی؟ وَلَیْتَ شِعْرِی کَیْفَ تَقُولُ لِدُعَائِی؟ أَتَقُولُ نَعَمْ أَمْ تَقُولُ لَا؟

ای آن‌که درگذری از بدی‌ها و به آن‌ها کیفر نکنی! ای خدا! بر بنده‌ات مهر ورز، وجود مرا دریاب، ای سرور من، من بنده تو هستم، بنده‌ای ایستاده در پیشگاه تو، پروردگارا! خدایا به هستی‌ات سوگند، ای آرمان من، ای بخشاینده، ای فریادرس، دریاب بنده‌ات را! دریاب بنده‌ات را! بنده‌ات را چاره‌ای نیست، ای واپسین امید، ای روان کننده خون در رگ‌هایم! ای سرور من! ای مالک من، ای او! ای او! پروردگارا! بنده‌ات را دریاب، بنده‌ات را دریاب، چاره‌ای ندارم، از پیش خود هیچ ندارم (که عین نیازم) توان سود و زیان خویش را ندارم، کسی را برای یاری نمی‌یابم، چاره‌جویی‌ها از من جدا گشته و هر گمان چاره‌ای نابود گشته است، روزگار مرا تنها به‌سوی تو روانه ساخته، ازاین‌رو در اینجا در برابر بارگاهت ایستاده‌ام، همه‌ی این‌ها خدایا! با آگاهی تو بوده است، پس چگونه با من رفتار خواهی کرد؟ ای کاش! می‌دانستم پاسخ خواهشم را چگونه خواهی داد؟ آیا خواهی گفت: آری یا می‌گویی نه؟

فَإنْ قُلْتَ : لَا، فَیَا وَیْلِی یَا وَیْلِی یَا وَیْلِی ، یَا عَوْلِی یَا عَوْلِی یَا عَوْلِی ، یَا شِقْوَتِی یَا شِقْوَتِی یَا شِقْوَتِی ، یَا ذُلِّی یَا ذُلِّی یَا ذُلِّی ، إِلَی مَنْ ؟ وَمِمَّنْ ؟ أَوْ عِنْدَ مَنْ ؟ أَوْ کَیْفَ ؟ أَوْ مَاذَا ؟ أَوْ إِلی أَیِّ شَیْءٍ أَلْجَأُ ؟ وَمَنْ أَرْجُو ؟ وَمَنْ یَجُودُ عَلَیَّ بِفَضْلِهِ حِینَ تَرْفُضُنِی یَا وَاسِعَ الْمَغْفِرَهِ ؟ وَ إِنْ قُلْتَ نَعَمْ ، کَمَا هُوَ الظَّنُّ بِکَ ، وَالرَّجَاءُ لَکَ ، فَطُوبَی لِی أَنَا السَّعِیدُ وَ أَنَا الْمَسْعُودُ ، فَطُوبَی لِی وَأَنَا الْمَرْحُومُ؛

اگر بگویی: نه؛ پس وای بر من! وای بر من! وای بر من! وای از درماندگی‌ام! وای از درماندگی‌ام! وای از درماندگی‌ام! وای از بیچارگی‌ام! از بیچارگی‌ام! از بیچارگی‌ام! وای از خواری‌ام! از خواری‌ام! از خواری‌ام! آنگاه که تو مرا رها کنی؟ به‌سوی که و از طرف که یا نزد که یا چگونه، یا چه چیز یا به‌سوی چه چیزی پناه برم و به چه کسی امید بندم؟ و کیست که با فضل خود بر من کرم نماید؟ ای آن‌که آمرزشت فراگیر است و اگر بگویی: آری که همان از تو گمان دارم و امید به تو چنین است، پس خوشا به حال من که خوشبختم! و کامروا شده‌ام، پس خوشا به حال من که مورد رحمت قرار گرفتم!

یَا مُتَرَحِّمُ یَا مُتَرَئِّفُ یَا مُتَعَطِّفُ یَا مُتَجَبِّرُ یَا مُتَمَلِّکُ یَا مُقْسِطُ ، لَا عَمَلَ لِی أَبْلُغُ بِهِ نَجَاحَ حَاجَتِی ، أَسْأَلُکَ بِاسْمِکَ الَّذِی جَعَلْتَهُ فِی مَکْنُونِ غَیْبِکَ وَاسْتَقَرَّ عِنْدَکَ فَلَا یَخْرُجُ مِنْکَ إِلَی شَیْءٍ سِوَاکَ ، أَسْأَلُکَ بِهِ وَبِکَ وَبِهِ فَإنَّهُ أَجَلُّ وَأَشْرَفُ أَسْمائِکَ ، لَاشَیْءَ لِی غَیْرُ هذَا وَلَا أَحَدَ أَعْوَدُ عَلَیَّ مِنْکَ ، یَا کَیْنُونُ یَا مُکَوِّنُ ، یَا مَنْ عَرَّفَنِی نَفْسَهُ ، یَا مَنْ أَمَرَنِی بِطَاعَتِهِ ، یَا مَنْ نَهَانِی عَنْ مَعْصِیَتِهِ ، وَ یَا مَدْعُوُّ یَا مَسْوُولُ ، یَا مَطْلُوباً إِلَیْهِ رَفَضْتُ وَصِیَّتَکَ الَّتِی أَوْصَیْتَنِی وَلَمْ أُطِعْکَ ، وَلَوْ أَطَعْتُکَ فِیَما أَمَرْتَنِی لَکَفَیْتَنِی مَا قُمْتُ إِلَیْکَ فِیهِ ، وَأَنَا مَعَ مَعْصِیَتِی لَکَ راجٍ فَلَا تَحُلْ بَیْنِی وَبَیْنَ مَا رَجَوْتُ؛

ای خدای مهربان! ای خدای بنده‌پرور! ای خدای دلجو! ای خدای جبرانگر! ای آن‌که هستی به دست توست! ای دادگر! مرا کرداری که با مدد آن به برآمدن حاجتم نائل آیم نیست، از تو می‌خواهم به‌حق آن نامت که در پس پرده غیب خود مستور ساختی و نزد خویش بنهادی، پس برای هیچ موجودی جز تو پدیدار نشود؛ به‌حق آن نام و به‌حق هستی نابت و به آنکه برترین و شریف‌ترین نام‌های تو است از تو درخواست می‌نمایم مرا چیزی جز این نیست و کسی خیرخواه‌تر از تو به من نیست، ای به خود هستی! ای هستی‌بخش! ای آن‌که خویش را بشناساند! ای آن‌که به اطاعتش فرمانم داد، ای آن‌که مرا از نافرمانی‌اش بازداشت، ای خوانده شده! ای خواسته شده! ای مطلوب! سفارشی که به من نموده بودی وانهادم و فرمانت را نخواندم و اگر تو را در آنچه فرمانم دادی اطاعت می‌کردم هرآینه مرا در آنچه برایش به سویت برخاستم بس بودی و من با نافرمانیم هم، به تو امیدوارم، پس بین من و آنچه به آن امیدوارم جدایی مینداز؛

یَا مُتَرَحِّماً لِی أَعِذْنِی مِنْ بَیْنِ یَدَیَّ وَمِنْ خَلْفِی وَمِنْ فَوْقِی وَمِنْ تَحْتِی ، وَمِنْ کُلِّ جِهَاتِ الْإِحَاطَهِ بِی . اللّهُمَّ بِمُحَمَّدٍ سَیِّدِی ،وَبِعَلِیٍّ وَ لِیِّی ، وَبِالْأَئِمَّهِ الرَّاشِدِینَ عَلَیْهِمُ السَّلامُ اجْعَلْ عَلَیْنا صَلَواتِکَ وَرَأْفَتَکَ وَرَحْمَتَکَ ، وَأَوْسِعْ عَلَیْنَا مِنْ رِزْقِکَ ، وَاقْضِ عَنَّا الدَّیْنَ وَجَمِیعَ حَوَائِجِنا یَا اللّهُ یَا اللّهُ یَا اللّهُ ، إِنَّکَ عَلَی کُلِّ شَیْءٍ قَدِیرٌ.

ای مهرورز، بر من از پیش روی و از پشت سر و از بالای سر و از زیر پایم و از همه جهات احاطه بر من پناهم ده. خدایا! به‌حق محمّد(صلی‌اللّه‌علیه‌و‌آله) و سرور من و به‌حق علی(علیه‌السلام) مولای من و به‌حق امامان هدایت یافته (که بر ایشان درود باد) لطف و مهر و رحمتت را بر ما بگستر و از روزی خود بر ما فراوان ده و وام ما را بپرداز و همه‌ی حاجت‌های ما را برآور، ای خدا! ای خدا! ای خدا! زیرا تو بر هر چیز توانایی.

پس‌ازآن، حضرت فرمود: هرکه این نماز را بجا آورد و این دعا را بخواند، چون از آن فارغ شود، بین او و خداوند گناهی نماند جز آنکه آمرزیده شود.

مولف گوید: احادیث بسیاری در فضیلت خواندن این چهار رکعت نماز، در شب و روز جمعه وارد شده است و اگر پس از نماز بگوید:

اللّهُمَّ صَلِّ عَلَی النَّبِیِّ الْعَرَبِیِّ وَآلِهِ.

بار الها! بر پیامبر عرب‌زبان و خانواده او درود فرست.