سلام نو – سرویس سیاسی: اقتصاد، سیاست و جامعه ایران این روزها اصلا حال و روز خوشی ندارد. از یک سو تحریمهای گسترده آمریکا قلب اقتصاد ایران را نشانه رفته و از سوی دیگر فقدان مدیریت، تصمیم درست و فساد گسترده تیشه به ریشه اقتصاد کشور زده است.
در میانه همین تحریمهای غلط ، تصمیمات عجیب و رقابتهای سیاسی داخلی شدید در عرصه سران کشور نیز اعتماد عمومی را با خدشهای جدی مواجه کرده است.
نمونه مشخص آن تصمیم افزایش قیمت بنزین بود. این تصمیم که در شورای سران قوا مطرح شد با تصویب آنها اجرایی شد، اما از همان لحظه اجرایی شدن به جز رئیس قوه مجریه و دولت هیچ قوه دیگری حاضر به مسئولیت خود در این حوزه نشد و کار به جایی کشید که رهبر انقلاب صراحتا از تصمیم سران قوا حمایت کردند.
بعد از این حمایت هم اما همچنان دو قوه دیگر حاضر به همکاری درست با دولت نشدند و از یک سو دولت را تخریب میکردند و از سوی دیگر حمایت رهبری را جلوی خود میدیدند.
این که تصمیم افزایش قیمت بنزین، مدل افزایش و شیوه اعمال مدل غلط و یا حداقل پراشکال بود چیزی نیست که قابل انکار باشد! وزیر کشور دولت تدبیر و امید فاجعه بار عمل کرد و وزرای مرتبط با این ماجرا استراتژی روشنی نداشتند دولت باید مورد نقد قرار بگیرد مسئلهای غیر قابل انکار است ولی این انتقاد و در جایگاه اپوزسیون دولت قرار گرفتن حداقل از سوی رئیس قوه قضاییه که خود در اتخاذ تصمیم نقش داشته آنچنان پسندیده نیست مخصوصا این که این انتقاد به فاصله بیست و چهار ساعت از گرفتن تصمیم آغاز شد.
در این میان اما بیشترین تقصیر همچنان متوجه حسن روحانی، رئیس دولت تدبیر و امید است که با سکوت خود درباره نقاط مهم طرح افزایش قیمت بنزین به تعبیر مشاورانش در حال فداکاری برای مردم است! اما مشاوران توئیتر باز رئیس جمهور برای او نگفتهاند که بین خودکشی سیاسی و فداکاری برای مردم فرق بسیار است.
حسن روحانی هر چند در صحبتهای جسته و گریخته خود درباره طرح بنزین حرف زد و علت آن را جلوگیری از واردات بنزین عنوان کرد ولی شیوه واکنشهای او در رابطه با بنزین فاجعهبار و تاسفبار بود. این که حسن روحانی عدم رضایت خود از افزایش قیمت بنزین را با بیخبر بودن از زمان اجرای طرح ابراز کند تنها به زخم مردم نمک میپاشد و هیچ پیامی را به آنها مخابره نمیکند.
حسن روحانی باید مستقیم و بیواسطه با مردم صحبت و مشکلات کشور و دلایل اجرای طرحهایی مثل طرح افزایش قیمت بنزین را بیپرده و شفاف برای مردم بیان کند. به تعبیر فیاض زاهد اصلاحطلبان نخستین قربانیان اصلاحات خود هستند ولی راهی که روحانی میرود به اصلاح ختم نمیشود و صرفا به قربانی شدن ختم میشود، قربانی شدنی که بیشتر یک خودکشی سیاسی است.
حسن روحانی یک سیاستمدار امنیتی است که سیاست را همیشه در پستوها، جلسات و لابیها دیده، اما باید بداند که در مقام رئیس جمهور یکی از مهمترین رویاروییهای او با سیاست رویارویی با مردم کوچه و بازار و معادلات سیاست در کف خیابان است که غفلت از آن میتواند سیاستمدارترین رئیسجمهوران را زمینگیر کند.