ستاره های سنگین وزن، سیاه چاله هایی که هسته ستاره ها را کاملا متلاشی میکنند را ایجاد و به انتظار مرگ خود در آن مینشینند، جفت ابر نواختر ناپایدار نامیده میشود. بنابراین، اخترشناسان برای پی بردن به این نکته که چگونه سیاه چاله ی LB_1 اینقدر بزرگ و عظیم الجثه است، در تلاشند.
به گزارش سلام نو، جفینگ لیو، ستاره شناسی در رصدخانه ملی نجوم کشور چین، در این باره میگوید: طبق اکثر مدل های فعلی تکامل ستاره ای، وجود چنین سیاه چاله سنگین وزن حتی در کهکشان راه شیری نیز ناممکن است. سیاه چاله LB_1حدوا دو برابر بزرگتر از اندازه ی حدسی ماست. و اکنون نظریه پردازان باید به توضیح چگونگی شکل گیری آن بپردازند.
سیاه چاله ها، به طور فعال ماده یکپارچه ای هستند، در فرآیندی که تعدادی از طول موج ها در میان گستره تابش برافروخته میشوند به معنای واقعی کلمه نامرئی هستند. سیاه چاله ها بدون نور، امواج رادیویی، اشعه-ایکس، نیرو هستند که هیچ مشخصه ای از خودشان برای کشف شدن بروز نمیدهند. اما به این معنی نیست که هیچ ابزاری برای کشف آن ها در دست نیست.
جان میشل(اولین شخصی که وجود سیاه چاله ها را پیشنهاد کرد) دانشمند علوم طبیعی انگلیسی تبار، در سال ۱۷۸۳، پیشنهاد کرد که اگر سیاه چاله ها به همراه ستاره ندیم که از خود نور منتشر میکنند و اطراف جفت سیستم مرکزی متقابل از گرانش تقلا میکنند، بچرخند قابل کشف هستند. این پیشنهاد اکنون به عنوان "روش سرعت تابشی" شناخته میشود و یکی از اصلی ترین روش هایی است که در جستجو و تایید وجود برون سیاراتی که رصد سختی دارند، استفاده میشود زیرا آنها تاثیر گرانشی کمی بر ستاره های خود دارند، و هم چنین برای یافتن اقسام نامرئی دیگر مانند سیاه چاله ها استفاده میشود.
لیو و همکارانش، از یک بیناب نما فیبری چند منظوره بزرگ در چین، برای جستجو این ستاره های جنبنده استفاده کردند و دربه نتیجه دنباله ی اصلی یک ستاره آبی غول پیکر رسیدند. اما مشاهدات بعدی با تلسکوپی قدرت مند در اسپانیا و درصد خانه ای در آمریکا برای نمایان شدن ماهیت شگفت انگیز آنچه که دانشمندان به آن دست یافته اند، انجام شد.
این ستاره آبی غول پیکر با حدودا ۳۵ میلیون سال سن و جرمی حدودا هشت برابر خورشید هر ۷۹ روز یکبار در سیاه چاله میچرخد که محققان آن را مدار"دایره ای شگفت انگیز" می نامند.
سیاه چاله یLB_1 تازه کشف شده هنوز ستاره ندیم را همراه خود دارد. اولین فرضیه این است که این سیاه چاله از برخورد دو سیاه چاله تشکیل شده و سپس ستاره ای را تسخیر میکند. اما مدار چرخش این ستاره همراه، مشکلی ایجاد میکند. این تسخیر، یک مدار بیضوی و خارج از مرکز ایجاد میکند. در حالی که زمان میتواند این مشکل را برطرف کند اما بیشتر از سن ستاره طول میکشد.
با این وجود، احتمال برگشت ابر نواختر ممکن است. که در آن ماده ای که از ستاره در حال مرگ خارج میشود بلافاصله بداخل آن بازگشته و در نتیجه باعث شکل گیری سیاه چاله میشود. این از لحاظ نظری تحت شرایط خاصی امکان پذیر است، اما هیچ مدرک مستقیمی برای آن در حال حاضر وحود ندارد.
این سیاه چاله به طور ناگهانی یکی از جالب ترین اشیاء موجود در کهکشان راه شیری تبدیل شد. مدیری از دانشگاه فلوریدا که درگیر این تحقیق نبود میگوید: این کشف مارا مجبور میکند که مدل های خود را از نحوه شکل گیری سیاه چاله ها دوباره بررسی کنیم.
این نتیجه باعث تجدید نظر ما از درک ستاره های سیاه چاله ای شده است.
