به گزارش سلام نو، ترکیب هیات داوران سی و هشتمین دوره جشنواره فیلم فجر نشان از این دارد که متولیان برگزاری این جشنواره دیدی باز و منصف به خانواده سینمای ایران دارند و تلاش کرده اند با حضور طیف متنوعی از اهالی سینما در این هیات، سینمای رنگارنگ ایران را با متنوع‌ترین طیف دیدگاه‌های سینما داوری کنند.
نرگس آبیار کارگردانی است که با پیشینه ادبی و ساخت فیلم کوتاه راهش را به سمت کارگردانی فیلم‌های بلند باز کرد. او که در همه کارهایش مضمونی میهنی-دینی را لحاظ کرده، یکی از موفقترین کارگردانان زن سینمای ایران بوده که فیلم‌هایش مانند «شیار 143» و «شبی که ماه کامل شد» هم اقبال مردمی را با خود همراه داشت و هم نظر موافق منتقدان را به خود جلب کرد.
تورج اصلانی ابتدا به عنوان یک مدیر فیلمبرداری جوان و در ادامه به عنوان یک کارگردان تجربه‌گرا و تهیه کننده‌ای که حامی کارگردانان جوان است در سینمای ایران مطرح شد. او با فیلمبرداری بیش از سی فیلم بلند سینمایی و ساخت دو فیلم تجربی «جینگو» و «حمال طلا» یکی از شمایل‌های پررنگ نسل دوم فیلمسازان بعد از انقلاب است که هنوز روز‌های درخشش خود را پیش رو دارد.
فریدون جیرانی یکی از مشهورترین سینماگران بعد از انقلاب در بین عامه مردم است. او که سال‌ها به عنوان فیلمنامه نویس در دهه‌های شصت و هفتاد در سینمای ایران حضور داشت و بعد با کارگردانی فیلم «قرمز» جایگاه خود را به عنوان کارگردان تثبیت کرد، در طی این سال‌ها تبدیل به بهترین مورخ تاریخ سینمای ایران شده و در این زمینه بی رقیب است.
عباس بلوندی در چند سال اخیر با طراحی صحنه فیلم‌هایی چون «فرزند خاک»، «ملکه»، «سرو زیرآب» و «چ» که کارهایی متفاوت و دشوار در سینمای ایران بودند، شایستگی خود را به عنوان یک طراح صحنه از نسل جدید اهالی سینما که ترسی از سختی‌ها و پیچیدگی‌های تولید فیلم در سینما ندارد واندازه‌های پرده بزرگ را می‌شناسد، به سینمای ایران ثابت کرد و هر فیلمی که بلوندی در آن حضور داشته باشد، بی شک برگ برنده مهمی را به همراه دارد.
رضا پورحسین از آن دسته مدیران فرهنگی است که همیشه درزمینه ارتباط فرهنگ و اجتماع پیشقدم بوده و مخصوصا در زمینه‌های تربیتی کودکان تالیفات زیادی دارد. اومدیری است که همیشه تلاش کرده در عرصه فرهنگ حرفی نو برای زدن داشته باشد و مجموعه آثارش گواهی بر این تلاش است.
سعید راد از اهالی پیشکسوت و با سابقه سینما است. حضور او در آثاری مثل «تنگنا» و «سفر سنگ» قبل از پیروزی انقلاب که جزو آثار متفاوت سینمای آن زمان بودند و تداوم این حضور در سینمای ایران در ده سال اخیر، گنجینه‌ای از دانش و تجربه را به سینمای ما افزوده است.
محمد مهدی عسگرپور در طول سال‌های فعالیت خود چهره یک مدیر فرهنگی خوب و موثر، یک کارگردان آشنا به سنت‌های جامعه با دیدگاهی مدرن و یک تهیه کننده خوش فکر و دلسوز را از خود به نمایش گذاشته است. عسگرپور یکی از مهمترین چهره‌های فرهنگی دولتی سینمای ایران است که نقش بی بدیلی در نزدیک کردن اهالی سینما و مدیران دولتی با همدیگر داشته است.
طهماسب صلح جو از نسل منتقدانی است که اولین بار نام او را در مجله فیلم دیدیم. او با نوشتن نقد‌هایی ساده فهم، از جمله منتقدانی بود که نقش مهمی در بردن نقد فیلم به میان عامه مردم و آشنایی مخاطبان سینما با نقد علمی فیلم داشت.
مازیار میری در چند سال اخیر تبدیل به چهره‌ای شاخص در بین سینماگران جوان ایرانی شده است. میری نخستین فیلم بلند سینمایی‌اش «قطعه ناتمام» را در سال 1379 ساخت. «قطعه ناتمام»، «به‌آهستگی»، «سعادت‌آباد» و «حوض نقاشی» در ژانر درام-اجتماعی از اثر‌های قابل توجه میری هستند. میری در دو دوره جشن خانه سینما به عنوان مدیر اجرایی فعال بود و تداوم حضورش در سینما به عنوان یک کارگردان که توانایی بالایی در زمینه مدیریت اجرایی دارد، نشان می‌دهد که هنوز ظرفیت‌های میری به شکل کامل برای سینمای ایران شناخته نشده است.
این هیات داوران با دیدگاه‌های متفاوت و سلیقه‌های مختلف خود ویترین یک سال از سینمای ایران را از صافی دانش و تجربه خود عبور می‌دهند تا در پایان سی و هشتمین جشنواره فیلم فجر برگزیدگان سینمای ایران با جوایز خود، گامی دیگر را برای اعتلای سینمای ایران بردارند./میزان
