محققان دریافته اند هنگامی که احساساتی را نسبت به شخصی ایجاد می کنیم، مغز ما مواد شیمیایی را دور می زند و باعث می شود احساس شور و اشتیاق کنیم. این هورمون ها و انتقال دهنده های عصبی رفتارها و گزینه های ما را شکل می دهند و تصمیمات مهم زندگی را هدایت می کنند.
افزایش میزان دو پامین در مغز
انسان شناس، هلن فیشر، پیشگام در زمینه علم عشق، نتایج تحقیقی را منتشر کرد که در آن، او و تیم تحقیقاتی، مغز 17 نفر از 18 تا 26 سال را مورد بررسی و عکس برداری قرار دادند، در حالی که آن ها درحال مشاهده عکس هایی از عشق خود بودند. این تیم این تصاویر را با اسکن های انجام شده در حالی که شرکت کنندگان به عکس آشنایان نگاه می کردند، مقایسه نمودند. هنگامی که افراد تصاویر عاشقان خود را مشاهده می کردند، اوج فعالیت را در بخش شکمی، منطقه ای کوچک و تکاملی که در سیستم پاداش مغز مرکزی است، ثبت کردند. این مرکزسرشار از ماده انتقال دهنده عصبی دوپامین است و باعث می شود تا ما به دنبال چیزهای مانند غذا، اعتیاد و رابطه جنسی باشیم.
به همین دلیل، احساساتی که پس از ردشدن بوجود می آیند، مشابه احساساتی است که افراد هنگام تلاش برای شکستن اعتیاد به مواد، احساس می کنند. هنگامی که محققان مغز افرادی را که تازه دچار شکست در رابطه شان شده بودند را اسکن کردند، دریافتند که ناحیه شکمی هنوز فعال است و در انتظار رفع است. فیشر، عشق را یکی از اعتیاد آورترین مواد روی زمین نامیده است.
مقایسه میزان دو پامین درروابط عاشقانه طولانی مدت و روابط عاشقانه جدید و پرشور
عشق در روابط طولانی مدت به همان اندازه عشق تازه و پر شور قدرت دارد. در یک مطالعه در سال 2011 ، فیشر و همکارانش به بررسی اسکن مغز زوجینی پرداختند، که به طور متوسط 21 سال با هم ازدواج کرده بودند. آن ها در مناطق مغزی غنی از دوپامین مانند عشاق جدید، فعالیت مشابهی را پیدا کردند.
نتیجه گیری
عشق محرکی است که در موجودات تعبیه شده است. راز حفظ یک رابطه محکم، بازسازی مداوم و تقویت عشق است. زوجینی که اطلاعات عاطفی بیشتری را فاش می کنند، سطح صمیمیت بالاتری را حفظ می کنند. ما برای شکوفایی به عشق احتیاج داریم. اگر از روابط معنی دار محروم شویم، سلامتی مان نیز به خطر می افتد.
