به گزارش سلام نو به نقل از رکنا، این دختران بعد از سال ها در فضای مجازی اعلام کرده اند که در چند سال گذشته از سوی افراد بیمار و معترض و متجاوزگر مورد تعرض و تجاوز قرار گرفته اند و همه تاکید دارند که در تمام این سال ها از یادآوری آن لحظات رنج کشیده اند ولی هیچ کدام تاکنون به مراجع قضایی مراجعه نکرده و تنها به بیان اتفاقاتی که مدعی هستند برایشان رخ داده است در فضای مجازی بسنده کرده اند. آنها تابو سکوت در برابر تعرض را شکسته اند اما هنوز گام هایی استوار و محکم برای مراجعه به مراجع قضایی و شکایت رسمی ندارند که این خود زخم بزرگی با علل تلخ در خود دارد.
قربانیان تعرض نه تنها در ایران که در جهان سخت به سوی شکایت کردن گام بر می دارند. از ترس آبرو!و این ترس ، بستر را برای ادامه رفتارهای مجرمانه متعرضان باز می گذارد.
با شنیدن و خواندن آنچه بر سر این دختران آمده است اولین سوالاتی که به ذهن می رسد این است که قربانیان تعرض و تجاوز چه وضعیت روحی را تا آخر عمر تحمل می کنند؟چرا شکایت نمی کنند ؟ از آسیبی که دیده اند چه آسیب هایی به جامعه خواهند زد؟
برای رسیدن به پاسخ این سوالات با پوران درخشنده ، کارگردان نام آشنا کشور گفت و گویی داشتیم. علت اینکه این کارگردان را برای واکاوی این آسیب ها و زخم ها انتخاب کردیم این بود که برای ساخت فیلم "هیس ! دختران فریاد نمی زنند " و در ادامه برای نوشتن و ساخت فیلمی که پروانه ساخت گرفته شده و هنوز ساخته نشده است به نام "هیس! پسرها فریاد نمی زنند " با ده ها دختر و پسر و زن و مرد قربانی تعرض و تجاوز به گفت و گو نشسته است .با متخصصان جامعه شناسی و روانشناسی در این خصوص گفتمان داشته و می شود گفت، این کارگردان ؛ حال مرجعی است برای ارائه دستاورد تحقیقات کارشناسان در این خصوص و البته آنچه بر روح و روان آزار دیدگان و حتی معترضان می گذرد .
پوران درخشنده نخست در مورد اینکه چرا اکثریت قربانیان تعرض و تجاوز نه تنها در ایران که در جهان به سمت شکایت نمی روند و اکثرا سکوت و در نهان درد کشیدن را انتخاب می کنند چنین به خبرنگار اجتماعی رکنا گفت: شکایت نکردن دلایل مختلف دارد اما مهم ترین دلیل آن ترس از آبروست. یعنی می ترسند که آبرویشان برود.
ترس از آبرو و مورد اتهام قرار گرفتن
پوران درخشنده در ادامه با تاکید بر اینکه قربانیان تعرض و تجاوز را نباید تنها زنانه دید با اشاره به پیامی که از مادر یکی از قربانیان پسر این نوع حوادث تلخ دریافت کرده بود چنین گفت : خانمی برایم ایمیل زده بود که چنین ماجرایی برای پسرم به وجود آمده و می خواستم شکایت کنم اما به من گفتند مردم متوجه می شوند که چه اتفاقی برای پسرتان افتاده است. دستت به جایی هم بند نمی شود و بهتر است از این موضوع بگذرید.
یاد نگرفته ایم حرف بزنیم
درخشنده با گفتن از اینکه در مسیر تحقیقاتم برای نوشتن فیلمنامه دو فیلمی که یکی ساخته شده (هیس !دخترها فریاد نمی زنند ) و دیگر در دست تولید است متوجه شدم که قربانیان دیگر هم فکر می کنند که با شکایت آبروی خودشان می رود تا آبروی فرد متهم اینگونه ادامه داد : اگر قربانی دختر باشد یک پرونده برای او تشکیل می شود و نگاه افرادی که متوجه موضوع می شوند نسبت به او تغییر می کند. اگر این دختر بخواهد ازدواج کند و فرد مقابل و خانواده اش متوجه این پرونده شوند، اکثرا از انتخاب خود منصرف می شوند. ما یادنگرفته ایم راجع به این موضوعات حرف بزنیم. فیلم "هیس، دختران فریاد نمی زنند!" اولین فیلمی بود که در مورد این موضوع حرف زد و نشان داد که اگر چنین مشکلی وجود دارد با بچه هایمان و موضوع چگونه برخورد کنیم؟ مهم ترین چیز این است که برای دختر اتفاق بیفتد و از ترس این که خانواده حرفی نمی زنند چون انگشت اتهام به سمت خودشان است.
پسرانی مورد تعرض هویت خود را از دست می دهند
این کارگردان که در تمامی آثار خود به آسیب های اجتماعی زیرپوستی و ساکت مانده توجه داشته و از آنها به قصد درمان و رفع گفته و پرداخته است با اشاره به این که پسران مورد تعرض قرار گرفته شرایط بدتری را می گذراندند تاکید کرد: پسران سکوت بیشتری دارند. اکثرا با هیچ کسی، حتی پدر و مادر نمی توانند موضوع را در میان بگذارند. شاید بیشتر از 180ایمیل در این زمینه داشتم که پسران داستان های خودشان را برای من تعریف کرده بودند. آسیبی که به روح و روان این پسران وارد می شود تخریبی در بستر تمام زوایای زندگیشان دارد .مادران و پدران این پسران بی اطلاع از اتفاقی که برای فرزندشان رخ داده است دوست دارند که فرزندانشان ازدواج کنند در حالی که این پسران هویت مردانه خود را از دست داده اند و نمی تواند بگوید که ضربه روحی خورده ام و وجودم مورد تهاجم قرار گرفته است. این پسران به دلیل آن که خواسته پدر و مادر را زمین نیندازند وارد زندگی مشترک می شوند و زندگی همسر خودشان را هم خراب می کنند.
مادرانی که می ترسند با فرزندانشان حرف بزنند
پوران درخشنده در پاسخ به این سوال که چرا این قربانیان با تمامی تلاش هایی که برای تابو شکنی دوری از سکوت باز هم از گفتن و حرف زدن حتی با پدر و مادر خود در خصوص حادثه ترس دارند گفت: باید فرهنگسازی روش بهتری به خود بگیرد و پدر و مادرها آگاه شوند. اغلب اگر بچه ای به پدر و مادرش بگوید فکر می کنند که بچه کاری کرده است و سوءظن به بچه پیدا می کنند.
بیاموزید که کسی حق ندارد به نقاط خصوصی تو دست بزند
علاوه بر ترس از آبرو، ترس از خانواده نیز وجود دارد. هنوز خانواده ها یاد نگرفته اند که در مورد مسائل خصوصی بچه ها با آنها صحبت کنند. ساده ترین مسئله این است که مادران به بچه ها بگویند این نقاط خصوصی شماست و کسی اجازه ندارد که به آن دست بزند یا آن را لمس کند. بعد از یکی از اکران های مردمی فیلم "هیس، دختران فریاد نمی زنند!" خانمی به گفت: "من دختر 14 ساله ام را نیاوردم. ترسیدم او را بیاورم چون تاکنون با او در مورد این موضوعات صحبت نکرده ایم." دختر 14ساله ای که تاکنون درباره این موضوع با مادرش حرف نزده و می خواهد وارد جامعه شود اگر اتفاقی برایش رخ دهد آیا می تواند با والدین خود صحبت کند و یا در سکوت می ماند؟
بزرگترین آسیب پنهانکاری و لاپوشانی فرزندان
وی در مورد اینکه هستند مادران که نگران هستند ،حرمت بین مادر و فرزند با گفت و گو در مورد این موارد از بین برود چگونه باید از این نوع فضای تفکر دورشان کرد اظهار داشت: نام این موضوعات امنیت است نه حرمت. وقتی امنیت روانی به وجود آید، حرمت ها نیز سر جای خودش باقی می ماند. وقتی فرزندان لاپوشانی و پنهانکاری در این خصوص را یاد بگیرند این خود بزرگترین آسیب است.
بدبینی و انتقام گیری حاصل سکوت قربانیان
این کارگردان در پاسخ به این سوال که در مسیر تحقیقات و در گفت و گو با کارشناسان روانشناسی و جامعه شناسی در مورد این نوع آسیب ها به چه نتیجه ای در مورد آنچه قربانیان ساکت مانده این حوادث برای خود و جامعه ایجاد خواهند کرد رسیده اید گفت: صد در صد این افراد دچار بدبینی می شوند. اگر ازدواج کنند به زن و بچه خود بدبینی می شوند و هراس دارند. بخشی از قربانیان نیز درصدد انتقام بر می آیند و سعی می کنند همین کار را با جامعه انجام بدهند. قبح برخی مسائل نیز برای بخشی از قربانیان از بین می رود. آسیب های بزرگی که به جامعه توسط افراد آسیب دیده بسیار زیاد است.
قبل از رسیدن به بن بست، بحث آموزش را جدی بگیریم
پوران درخشنده با اشاره به این که باید برای آموزش هزینه کنیم، تاکید کرد: قدم اول فرهنگسازی آموزش است. اگر هزینه ای برای آموزش نکنیم اتفاقی رخ نمی دهد چرا که خانواده ها باید آموزش ببینند. شاید بهتر است در رسانه ملی کارشناسان، روانشناسان، آسیب شناسان و جامعه شناسان این موضوعات را مطرح کنند و به خانواده ها آگاهی ببخشند . بچه ها باید یاد بگیرند که به راحتی به افراد اعتماد نکنند و "نه" گفتن را یاد بگیرند. بچه های ما بلد نیستند "نه" بگویند و اعتماد به نفس بسیار پایینی دارند. خجالت می کشند "نه" بگویند. در آسیب ها ردپای عدم اعتماد به نفس در بچه ها مشخص است. باید در خانواده و مدرسه به فرزندان شان این اعتماد به نفس را بدهند. بنابراین قبل از آن که دیگر نتوانیم کاری انجام دهیم باید بحث ارائه آموزش را جدی بگیریم.
قربانی زخمی که روحش مرده است
پوران درخشنده بار دیگر با تاکید بر اینکه در جامعه باید فرهنگسازی شود و بتوانیم در مورد مسائل صحبت کنیم ادامه داد : قربانیان این نوع حوادث باید بدانند که در هر شرایط روحی که بعد از حادثه قرار می گیرند لازم است که هدف اصلی خود را شکایت متعرض و متجاوز بدانند. نباید سکوت کنند . این سکوت آنها را به آدم هی واخورده و سرخورده تبدیل می کند. به آدم هایی تبدیل می شوند که آرام نیستند و با روحی زخمی ؛ خود و اطرافیان را زخمی می کنند . اگر من مورد ظلم قرار گرفتم چرا نباید در مورد آن حرف بزنم؟ باید حرف بزنم ، بنویسم و شکایت کنم تا آزار دهنده مجازات شود . اگر سکوت کند در درون خود دفن می شود و شروع می کند به آسیب زدن. از روان افراد نمی شود رضایت گرفت. یک نفر روح او را کشته است. چرا روح او را نمی بینیم؟ کشتن روح خیلی بدتر از کشتن جسم است. فردی که کشته می شود تمام می شود اما روح که کشته می شود فرد این دوران و آسیب هایش را تا آخر عمر با خود حمل می کند. یادم می آید که در آمریکا فیلم "هیس! دختران فریاد نمی زنند!" یک خانم آمریکایی 68ساله ای با من صحبت کرد و گفت: "من همین داستان را داشتم و پدرم مرا مورد تجاوز قرار داد. تا زمانی که پدرم از دنیا نرفته بود نتوانستم کتابم را بنویسم. کتابی که در مورد تجاوز پدرم بود و آسیبی که به روح و روان من زد." آسیب، آسیب است در هر جای دنیا که باشد. از سوی دیگر، اگر شکایت نشود و سکوت ها ادامه یابد، فرد متهم نیز به کار خود ادامه می دهد و می داند که قربانیانش به خاطر ترس از آبرو شکایت نمی کنند یا اگر شکایت کنند رضایت می دهند. بنابراین باید آموزش داده شود که سکوت نکنید؛ شکایت کنید تا متجاوزگران بدانند اگر از او شکایت شود به سزای اعمالش می رسد.
نظر شما