به گزارش سلام نوT غلامحسین کرباسچی دبیر کل حزب کارگزاران سازندگی در روزنامه ایران نوشت: معلوم نیست این سناریوی تکراری قرار است چند بار دیگر تا پایان این دولت تکرار شود. رئیس جمهوری در یک سخنرانی عمومی یا در دولت تحلیلی سیاسی یا احیاناً مذهبی تاریخی را عنوان می کند و تلویحاً بر مبنای آن به مسائل اساسی کشور می پردازد و در ادامه حملات شدید و توهین‌ها و نطق‌های آتشین و تشنج آفرین شروع می‌شود. عده‌ای هم در مقابل از رئیس جمهور حمایت می‌کنند و به جنگ حیدری نعمتی معمول سیاسیون می‌پردازند و چند روزی خوراک رسانه‌های آن طرف آبی که منتظر کوچک‌ترین سوژه هستند تهیه می‌شود و چند تحلیلگر منتظر تریبون، همان حرف‌های تکراری و پیش بینی‌های کاهنانه روزهای آخر نظام و آشفتگی سیاسی را نشخوار می‌کنند و در این بین حادترین گرفتاری مردم و مسأله بیماری کرونا، تحریم، تورم، انسولین و کلی مسائل داخلی و خارجی که هر کدام برای آزار روحی و روانی یک جامعه سالم کافی است، تحت الشعاع قرار می گیرد تا بعد از همه اینها تذکری تکراری از ناحیه رهبری نظام و چند روزی سکوت مقطعی و انتظار برای سوژه بعدی طرفین.
راستی اگر قرار است در مورد مسأله سیاسی مثل صلح و ترک مخاصمه رئیس جمهور اتخاذ تصمیم کند راه حلش سخنرانی در دولت یا هر جمع دیگری است آنهم با تفسیر و تحلیل مسائل تاریخی و توسل به زندگی ائمه؟ یا تصمیم گیری از مسیرهای قانونی و اقناع مراکز تصمیم ساز کشور و احیاناً موافقت مقامات عالیه نظام؟
و در طرف مقابل اگر نمایندگان و سیاسیون کشور اشکالی در یک صحبت یا مصاحبه یا تحلیل رئیس جمهور می‌بینند راه پاسخگویی لعن و اهانت از تریبون مجلس و اهانت و توهین و برانگیختن احساسات مذهبی و تشنج آفرینی در کشور است؟ آنهم در شرایطی که همه اذعان داریم درگیر جنگی نابرابر در اقتصاد و فشارهای سیاست خارجی و محاصره روزافزون کشورهای معاند از هر طرف و این همه گرفتاری داخلی برای مردم هستیم؟
کسانی که خود را اصولگرا و پایبند به سیاست‌های کلی نظام و رهبری می‌دانند و خود را از همه بیشتر تابع ولایت معرفی می‌کنند، کمترین تردیدی دارند که اینگونه سخنان و این ادبیات در حرف زدن‌ها نه مصلحت کشور و نه خواست رهبری و نظام است؟ و بارها به این امر تصریح نشده است؟
وقتی در مجلس شورای اسلامی رئیس جمهور کشور از ناحیه نماینده‌ای «لعنت» می‌شود، نمی‌شود انتظار داشت که لااقل مدیریت مجلس حداقل عکس‌العملی از خود نشان دهد و چهره رضایت تلویحی از مجلس به بیرون منتقل نشود؟ اگر این اهانت و هتک حرمت به تعبیر رهبری عمل حرام است که هست، کسانی که با شعار تعهد به اصول و خط مشی رهبری آرای مردم را کسب کردند و قطعاً بارها در این سال‌ها اظهارات صریح را در این زمینه به یاد دارند، نباید موضعی بگیرند؟
آقایان و خانم‌های محترم اگر بار سنگین نمایندگی مردم را که به هر صورتی فعلاً به دوش شما افتاده است می خواهید پاس بدارید و به دردهای جاری آنها بیاندیشید و فکری برای لااقل تخفیف این آلام بکنید راهش ارائه راهکارهای عملی و اقدامات غیر تبلیغاتی و سیاسی و همراهی و همدردی با آنهاست. کدام یک از موکلین شما دنبال راه انداختن نبرد سیاسی و بگو مگوهای بی‌حاصل در کشور و فراموشی مردم زیر دست و پای سخنرانان و ناطقان صحنه این پیکار است؟
نظرات