سلام نو – سرویس فرهنگ و هنر: هم رفیق شهاب حسینی بالاخره روی آنتن رفت! یا درست‌تر بگوییم؛ رفت روی نت. برای هم رفیق تبلیغات زیادی شد. از اولین تاک شوی اختصاصی نماوا بودن تا بازگشت شهاب حسینی به اجرا، همه و همه چشم‌ها را مشتاق دیدن هم رفیق کرد.
اپیزود یا قسمت اول هم رفیق دیدار و گفت‌وگویی بود بین شهاب حسینی و نوید محمد زاده، دو بازیگر توانمندی که اتفاقا هر دو پیش از بازیگری سابقه اجرای برنامه تلویزیونی دارند. این مسئله به خصوص درباره شهاب حسینی بسیار مهم است. بسیاری از دهه شصتی‌ها و حتی برخی از دهه هفتادی‌ها شهاب حسینی را برای اولین بار در قامت مجری برنامه اکسیژن دیدند.
مجری و مهمان درجه یک برای جذاب کردن یک تاکشو کافی است. حالا به آن اجرای گروه محبوبی مثل بمرانی را هم اضافه کنید تا موفقیت اپیزود اول هر تاکشویی تضمین شود. ماجرای هم رفیق هم همین است. قسمت اول گفت‌وگوهای شهاب حسینی خوب از آب در آمد و توانست رکورد تماشای آنلاین نماوا را بشکند.
با این همه یک نگاه جدی به هم رفیق ضعف و قوت‌های مهم را به ما یادآور می‌شود. نه تنها هم رفیق، بلکه هر تاک شویی که خارج از صدا و سیما ساخته شود چند گام از محتوای رسانه ملی جلوتر است. سانسورها و خط قرمزهای بی‌مورد صدا و سیما در کنار وفاداری بی‌منطق به کلیشه‌های به دردنخور باعث شده صدا و سیما رقیب از پیش باخته این میدان باشد.
با این صحبت‌ها، هم رفیق نه تنها از رقبای صدا و سیمایی خود بلکه از رقبای مشابهش در فضای مجازی هم چند گام جلوتر بود. مهم‌ترین نمونه تاک شوی موفق صدا و سیما تا چند وقت پیش سه گانه شیشه‌ای رضا رشیدپور و حالا دور همی است. برنامه‌هایی که در بهترین حالت موسیقی پلی بک دارند. نمونه موفق تاک شوی فضای مجازی هم دید در شب رضا رشید پور بود، تاک شویی که مثل صندلی داغ صرفا گفت‌وگو بود.
هم رفیق در نقطه صفر خود از تمام این نمونه‌ها، حتی دورهمی مدیری، جلوتر است. هم رفیق از نظر فُرم کامل‌ترین تاک شوی ایرانی است. گفت‌وگو با مهمان، تماشاگر و موسیقی تقریبا در جای خود قرار دارند و همه چیز برای شروع خوب آماده است. اما آیا شروع هم رفیق خوب بود؟ آیا جلو بودن هم رفیق از نمونه‌های ایران آن را به استاندارد تاک شو نزدیک کرده است؟
بر اساس آمار، شروع هم رفیق خوب بود، اما شهاب حسینی و تیمش با ادامه مسیر فعلی قطعا زمین می‌خورند. شهاب حسینی و کلیت هم رفیق "پیرمردی" هستند. شهاب حسینی هیچ نشانی از آن مجری سر زبان دار و انرژی‌دار اکسیژن ندارد. هرچند، این مسئله به لطف مهمان بیش فعالی به نام نوید محمدزاده اصلا به چشم مخاطب معمولی نیامد.
در حالی که شهاب حسینی در قامت مردان میان سالِ مرتبِ مودبِ جدی و با ادب ظاهر شده بود، نوید مثل فیلم‌هایش راحت، رها و پرانرژی بود. هرچقدر شهاب حسینی توانایی حفظ ریتم را نداشت، نوید محمدزاده شوخی می‌کرد، خاطره می‌گفت، می‌خندید و ریتم را دنبال خودش می‌کشید.
بی تعارف باید گفت شهاب حسینی آقا منش، مودب و شیک بود ولی حتما مجری خوبی نبود. با توجه به اینکه تمام مهمانان شهاب حسینی مثل نوید نخواهند بود، این مسئله می‌تواند به پاشنه آشیل هم رفیق تبدیل شود. شهاب حسینی سوپراستار بزرگی است، اما ضعف هر سوپر استاری بالاخره به چشم می‌آید.
مسئله دیگر دال مرکزی برنامه یعنی، رفاقت است. آیا قرار است تمام مدت برنامه از رفاقت، صمیمت، دوستی، انسانیت و قدر دانستن این ارزش‌ها صحبت شود؟ صحبت درباره چنین ارزش‌هایی خوب است، اما وظیفه اول تاک شو این نیست. هر تاک شویی اول باید سرگرم کننده باشد و بعد در لایه‌های بعدی خود دنبال اشاعه ارزش باشد.
هم رفیق شهاب حسینی در اپیزود اول اصلا سرگرم کننده نبود. مجری مضطرب، سردر گم و خنثی بود. دکور کپی مطلق تاک شوهای آمریکایی با رنگ بندی بی حس بود. گروه موسیقی هم با وجود اجرای خوب با کلیت برنامه هماهنگی نداشت و برای مخاطب عام سنگین به نظر می‌رسید.
با این همه اگر منصف باشیم، ایده حضور مهمان دوم که رفیق مهمان اول است ایده‌ای جذاب است. این شکل از گفت‌وگو چیزی است که کم‌تر آزموده شده است، با این همه اثر گذاری این ایده یک شهاب حسینی پرانرژی، کم استرس و سرِ ضرب نیاز دارد.
هم رفیق از تمام نمونه‌های داخلی خود جلوتر است، اما اگر نتواند بلاتکلیفی و خود نصیحت‌گرانه‌ی جاری در کلیت برنامه و شهاب حسینی را حل کند با مشکل جدی مواجه خواهد شد. تمام مهمانان یک برنامه به خوبی نوید محمدزاده نخواهند بود. تنها یک مهمان اتوکشیده و رسمی کافی است تا تمام ایرادات برنامه به شکل گل درشتی به چشم مخاطب بیاید و هم رفیق را با مشکل مواجه کند.
نظر شما