سلام نو - سرویس اجتماعی: رئیس انجمن مددکاری ایران با اشاره به فقدان مشارکت مردم در آموزش مهارت‌های زندگی، گفت: نیازمند برنامه جامع و فراگیر برای ارتقاء سلامت روان جامعه هستیم.
سیدحسن موسوی چلک در گفت‌وگو با خبرنگار سلام نو، پدیده خشونت خانگی را متأثر از سایر حوزه‌های اجتماعی دانست و افزود: نمی‌توان به تاثیری که سایر حوزه‌ها در بروز خشونت‌های خانگی دارند غافل شویم و با نگاه تک بُعدی و جزیره‌ای به یک پدیده مانند رفتاری که والدین بابک داشتند، نمی‌تواند تحلیل درستی ارائه داد. وقتی رفتار را بررسی کنیم با بروز آن در داخل خانه و خانواده مواجه هستیم و این بستر در مقایسه و ارتباط با سایر نهادها قابلیت تجزیه و تحلیل دارد. پدیده قتل خانوادگی نه خاص این مقطع زمانی است و نه خاص ایران است، پدیده‌ای است که در ادوار مختلف ظهور و بروز پیدا کرده و خواهد کرد و این پایان کار قتل‌های خانوادگی نیست.
وی ادامه داد: آنچه قتل بابک خرمدین را بیش از سایر قتل‌ها مورد توجه افکار عمومی قرار داد و واکنش آنها را برانگیخت قتل فرزند توسط پدر بود و خود مقتول که فرد شناخته شده به ویژه نزد اهالی رسانه بود، در این برانگیختگی تاثیر داشت. البته ویژگی پدر با توجه به دارا بودن سابقه جبهه نزد افکار عمومی مورد توجه بود.
رئیس انجمن مددکاران اجتماعی ایران با طرح این موضوع که بروز یک جنایت این‌چنینی موقعیتی است برای یادآوری معضلات اجتماعی، گفت: برای ارتقاء سواد سلامت روانی و سواد اجتماعی نیازمند برنامه‌های جامع و فراگیرتر، پایدار و اثر بخش هستیم و برای اینکه این اتفاق بیفتد در سیاست‌های کلان کشور باید این موضوع مورد توجه قرار بگیرد.به طور خاص باید از ظرفیت‌های مختلف برای ارتقاء سلامت روانی- اجتماعی استفاده کنیم. مدارس یکی از ظرفیت‌های مهم و تاثیرگذار در این رابطه است. به این دلیل که سه ضلع مثلث دانش‌آموز، اولیای دانش‌آموز و اولیای مدرسه در دسترس هستند.
موسوی چلک ادامه داد: واقعیت این است که برنامه‌های پیشگیری از خشونت خانگی و به طور کلی تمامی برنامه‌های پیشگیری در حوزه اجتماعی و یا سایر مسائل زودبازده نیستند و در واقع متخصصی در این رابطه نمی‌تواند عنوان کند شغلش ساختن آدم‌هاست. مثل معلمی که ۳۰ سال در حال تعلیم و تربیت است چرا که شاخص کار بر روی جامعه شاخص‌های ملموس و عینی ندارد اما وقتی در مورد ساختن ساختمان صحبت شود شاخص آن پیشرفت فیزیکی بنای ساختمان است. لذا برنامه‌های پیشگیری در اولویت کار نیست و اگر برنامه‌های پیشگیری که در حال حاضر وجود دارد تعطیل هم بشوند هیچ اتفاقی .
وی ادامه داد: نهادهای آموزشی، گروه‌های مردم نهاد و رسانه‌ها می‌توانند همه در این رابطه به کار بیایید تا مردم بِه‌زیستن اجتماعی را بیشتر تجربه کنند. پرونده بابک خرمدین نشان می‌دهد در سبد خانوار برنامه‌های پیشگیری از آسیب‌ها و یا برنامه‌های ارتقایی برای بهتر زیستن جایگاه چندانی ندارد و خیلی از مواقع مردم منابع اجتماعی را به خوبی نمی‌شناسند تا از آنها بهره بگیرند. چقدر مردم شماره‌های ۱۲۳، ۱۴۸۰ و ۱۲۹ را می‌شناسند؟ ممکن است ۱۲۵ و ۱۱۰ را بشناسند اما با نهادهای حمایتی اجتماعی آشنا نیستند و بنده به عنوان موسس اورژانس اجتماعی در ۲۳ سال قبل معتقدم ذات کار منابع اجتماعی که سخت و دیر جواب می‌دهد با سایر نهادها تفاوت دارد و بسیاری از مواقع مردم احساس می‌کنند نیاز به منابع اجتماعی ندارند و خودشان عقل کل هستند.
موسوی چلک در پاسخ به این پرسش که آیا زنگ خطر فقدان آگاهی به‌زیستی به صدا در نیامده؟ عنوان کرد: مردم خود را از آموزش و مشاوره در فراگیری مهارت‌های زندگی بی‌نیاز می‌دانند و احساس نیاز به مددکار اجتماعی و مشاور نمی‌کنند. لازم است برای ترقیب مردم و آگاه کردن آنها در استفاده از خدمات اجتماعی حاکمیت وظایف خود را انجام دهد و باید از تمام ظرفیت‌های موجود برای تحقق این مهم استفاده کرد.
رئیس انجمن مددکاران اجتماعی ایران با اشاره وضعیت بحرانی آسیب‌های اجتماعی در کشور گفت: امروز کسی نمی‌تواند وضعیت فعلی آسیب‌های اجتماعی را انکار کند و رهبری می‌گویند ۲۰ سال عقب هستیم و اگر وجدان دارید و ایران را دوست دارید فارغ از گرایش‌های سیاسی و مذهبی بیایید و کار کنید. این بیانگر جدی بودن موضوع آسیب‌های اجتماعی است. معتقدم دولت بعدی باتلاق و مردابی را در حوزه اجتماعی تحویل خواهد گرفت که با بخشنامه و پول قابل ترمیم نیست و برخی از این مشکل ناشی از ضعف سرمایه اجتماعی است که با پول و زور قابل ترمیم نیست.
موسوی چلک در پایان تاکید کرد: کاهش سرمایه اجتماعی ممکن است با تصمیم یک شبه رخ دهد اما دهه‌ها طول بکشد تا شما بتوانید به وضعیت قبل برسید و انتظار این است موضوع سلامت روان اجتماعی به یک باور تبدیل شود و به صورت نمایشی با آن مواجهه نداشته باشند. هیچ کشوری عاقبت به خیر نمی‌شود مگر آنکه سرمایه اجتماعی و سرمایه انسانی در آن مورد اهمیت باشد، آسیب‌های اجتماعی هر دو سرمایه را تخریب و نابود می‌کند.
نظر شما