کشف دندان یک دختر باستانی

به گزارش سلام نو، یک مولر کشف شده در غاری در لائوس نشان می‌دهد که دنیسوان‌های معمایی می‌توانستند با اجداد انسان‌های مدرن در هم تنیده شوند.

Top of Form

Bottom of Form

دندانی که در یک غار لاوتی پیدا شده بود، متعلق به یک دختر دنیسوان است.

این کشف یکی از بزرگترین اسرار علمی دنیسوان‌ها را حل کرده است، شاخه ای از انسان‌های باستانی که تقریبا ۵۰۰۰ سال پیش ناپدید شدند.

از سال ۲۰۱۰ که دندان‌ها و استخوان‌های انگشت دنیسوان برای اولین بار کشف شد، آزمایش DNA نشان داد که هومینین‌های معمایی از جمله اجداد افراد زنده امروز در استرالیا و اقیانوس آرام بوده‌اند.

دنیسوان‌ها درست در مسیر انسان‌های مدرنی قرار دارند که ده‌ها هزار سال بعد وارد جنوب شرقی آسیا شدند.

دکتر شاکلفورد در سفر اکتشافی به کوه های آنامیت در شمال لائوس در سال ۲۰۰۸ در یکی از غارها تکه‌های جمجمه انسان را که قدمت آن‌ها به حدود ۷۵٬۰ سال می‌رسد، دست پیدا کرد و آن‌ها را به قدیمی‌ترین شواهد انسان‌های مدرن در جنوب شرقی آسیا تبدیل کرده‌اند.

در پایان فصل میدانی محققان در سال ۲۰۱۸، کودکان یک روستای نزدیک به دکتر شاکلفورد و همکارانش از غار دیگری که حاوی استخوان بود، گفتند.

او یادآور شد: اما بعد چراغ قوه‌ام را روشن کردم و به بالا نگاه کردم. تنها چیزی که می‌دیدم استخوان‌ها و دندان‌ها بودند که در دیوارها و در سقف این غار تعبیه شده بودند.

دکتر شاکلفورد و همکارانش تمام وقت در غار جدید شروع به کار کردند که آن را غار کبرا لقب داده بودند (علی رغم اینکه هرگز با مار مواجه نشدند).

خود دندان برای تجزیه و تحلیل بیش از حد کوچک بود، اما محققان فسیل‌ها و مواد معدنی را در همان نزدیکی پیدا کردند که حاوی عناصر رادیواکتیو بود که با سرعت منظم از هم پاشید. محققان با اندازه گیری آن عناصر، دندان را بین ۱۶۴ تا ۱۳۱ هزار سال تخمین زدند.

به عبارت دیگر دندان غار کبرا حدود دو برابر قدیمی‌ترین انسان‌های مدرن است که دکتر شاکلفورد و همکارانش در منطقه پیدا کرده‌اند.

دودسته بشریت حدود شش میلیون سال پیش در آفریقا از اجداد شامپانزه‌ها منشعب شد. در طول چهار میلیون سال آینده، آنها به گوشتخواران راست و بزرگ مغز تکامل یافتند. در آن مرحله برخی از بستگان شروع به مهاجرت به اروپا و آسیا از آفریقا کردند. یک گونه به نام هومو erectus تا اندونزی به شرق گسترش یافت.

شواهد از فسیل ها و DNA باستانی نشان می‌دهد که موج دیگری از انسان‌های اولیه حتی بعد از آن به خارج از آفریقا سفر کرده‌اند. با گسترش جمعیت در سراسر اروپا و آسیا، حدود نیم میلیون سال پیش از هم جدا شد. جمعیت غربی نئاندرتال ها شدند و جمعیت شرقی آن دنیسوان شد.

فسیل‌ها نئاندرتال‌ها را به عنوان انسان‌های جوراب ساق بلند و بی چین شناسایی کردند. آن‌ها شکارچیان ماهری بودند که می توانستند هم کرگدن‌ها و هم دلفین‌ها را شکار کنند.

در سال ۲۰۱۹ محققان چینی از کشف فک ۱۶۰ هزار ساله در یک غار تبتی با دندان‌هایی مطابق با فک‌های یافت شده در محل سیبری خبر دادند.

اما مینای دندان نوجوان یک تکه اطلاعات دیگر برای ارائه داشت: متعلق به یک دختر بود. فاقد پروتئین مینای خاصی بود که توسط یک ژن بر روی کروموزوم Y کدگذاری می‌شد که تنها توسط مردها حمل می‌شود.