به گزارش سلام نو، استان مرکزی به علت وجود کوه های مرتفع و مجاورت با حاشیه مرکزی ایران و حوزه آبریز دریاچه نمک و همچنین قرار گرفتن در محل تلاقی دو رشته کوه البرز و زاگرس، دارای آب و هوایی متنوع است و شامل پوشش گیاهی و جانوری بسیاری است که این استان را برای گردشگری طبیعی به منطقه ای ویژه تبدیل کرده است. چشمه بالقلو یکی از جاذبه های طبیعی شهرستان ساوه است که گردشگران بسیاری هرسال از آن دیدن می کنند. چشمه بالقلو بزرگترین و پرآب ترین چشمه شهرستان ساوه است که در ضلع غربی امامزاده نوح واقع شده است. از آب این چشمه برای مصارف کشاورزی استفاده می شود.
چشمه بالقلو از جاهای دیدنی ساوه است و در منتهی الیه روستای بالقلو شهرستان ساوه قرار دارد. بالقلو روستایی است از توابع بخش نوبران شهرستان ساوه که در جنوب شهر غرق آباد واقع شده است. غرق آباد در فاصله ۵۵ کیلومتری جاده ساوه به همدان قرار دارد و دارای آب و هوایی معتدل و مطبوع است. زبان مردم روستای بالقلو ترکی آذربایجانی با لهجه ای نزدیک به ترکی شاهسونی و قشقایی است. بالقلو یکی از زیباترین جاذبه های گردشگری استان مرکزی محسوب می شود که با توجه به آب و هوای معتدل و مرطوب که دارد، دارای باغ ها و چشمه های بسیار زیبایی می باشد.
جریان آب این چشمه حدود ۷۰ لیتر در ثانیه است که از یک سفره سنگی قلیان کرده وارد یک حوضچه زیبایی می شود که در محیطی سرسبز بسیار تماشایی است. پس از ورود به حوضچه آب چشمه از دو خروجی شمالی و غربی وارد باغات و مزارع کشاورزی دو روستای بالُقلو و کهک جهت آبیاری می شود. آب آشامیدنی این دو روستا نیز از همین چشمه تأمین می گردد. در فصل زمستان که از آب چشمه کمتر برای آبیاری استفاده می شود، آب از طریق نهرها پس از گذر از میان باغات و مزارع وارد رودخانه مزلقانچای می شود. علاوه بر چشمه کبیر، بیش از ده چشمه دائم و فصلی در نقاط مختلف روستا جوشان است. محصولات کشاورزی این منطقه معمولا گوجه سبز، گردو، انگور، آلبالو، شاه توت و ذرت است.
وجه تسمیه
عامل مؤثر در نامگذاری روستا، چشمه کبیر و خصوصاً ماهی های زیبای داخل آن است. بالُق در زبان ترکی به معنای ماهی می باشد و پسوند (لو) و یا (لی) در اتصال به پاره ای از لغات ترکی معنای داشتن می دهد که معادل آن در فارسی پسوند (دار) می باشد. بدین ترتیب بالُقلو (بالُق+لو) یعنی ماهی دار یا مکانی که داری ماهی می باشد.
امامزاده نوح
مهمترین اثر تاریخی روستا، بقعه امامزاده نوح است. این بنا از آثار به جا مانده از اوایل دوره صفویان است که در تاریخ دهم آذرماه سال ۱۳۵۴ با شماره ۱۱۹۹ در فهرست آثار ملی ایران به ثبت رسیده است. تاریخ دقیقی از قدمت ساخت این بنا موجود نیست، اما از کتیبه صندوقچهٔ چوبی که بر روی مرقد امامزاده می باشد می توان استناد کرد. این صندوقچه منقوش به اشکال هندسی و گل و بوته می باشد و کتیبه آن حاوی نام امامزاده، شجره نامه و نام شاه طهماسب صفوی دومین پادشاه دودمان صفوی (حکومت وی از ۹۳۰ تا ۹۸۰ ه.ق بوده است) درج گردیده است. ساختمان این بنا از سه قسمت بدنه مدور آجری، گردن (ساقه) که با کاشیکاری های نام علی (ع) در دوازده طرف و گنبد مخروطی دوازده ترک که پوشش فیروزه ای دارد، تشکیل شده است. این بنا یک بار در سال ۱۲۷۰ ه.ق در زمان سلطنت ناصرالدین شاه قاجار مرمت و تعمیر گردیده و تزئیناتی به آن اضافه شده که این تاریخ در قسمت شمالی گنبد درج گردیده است و چندین بار نیز در دوره معاصر و دهه های اخیر مرمت گردیده است امامزاده نوح طبق شجره نامه حک شده بروی کتیبه صندوقچه و شهرت محلی، فرزند ابراهیمِ مرتضی ابن امام موسی کاظم (ع) می باشد که این ادعای صحیحی نیست زیرا ابراهیم فرزندی با این نام نداشته است چندی از پژوهشگران و نسب شناسان معتقدند نسب امامزاده نوح با ده واسطه به امام سجاد (ع) منتهی می گردد.
منبع: تریپ یار
نظر شما