ویروس جدید «ماربورگ» چیست؟ + علائم، نحوه انتقال و درمان

به گزارش سلام نو به نقل از باشگاه خبرنگاران، هنوز وحشت ناشی از شیوع ویروس هایی مانند کرونا و آبله میمون تمام نشده بود که ویروس دیگری به نام ماربورگ ظهور یافته که علائم آن در واقع بسیار بدتر از موارد قبلی هستند.

ویروس ماربورگ یک ویروس جدید محسوب نمی شود؛ زیرا اولین بار در سال ۱۹۶۷ پس از شیوع آن در صربستان و آلمان کشف شد (به ویژه در شهر ماربورگ، از این رو این ویروس نام خود را گرفت). شیوع مجدد آن در غنا، آفریقا، سازمان‌هایی مانند سازمان بهداشت جهانی را به ویژه پس از ثبت چند مورد مرگ و میر ناشی از این بیماری نگران کرد.

ویروس ماربورگ باعث بیماری می‌شود که در گذشته به عنوان تب خونریزی دهنده ماربورگ شناخته می‌شد و در زمان ما به آن MVD می‌گویند و میزان مرگ و میر ناشی از این بیماری بین ۲۴ تا ۸۸ درصد متغیر است؛ اما ممکن است این میزان با مراقبت‌های بهداشتی مناسب کمتر باشد.

نحوه انتقال ویروس ماربورگ چگونه است؟

یکی از گونه‌های خفاش به نام خفاش روستوس میزبان طبیعی ویروس ماربورگ به شمار می‌رود. در نتیجه این ویروس به طور خاص در منطقه جغرافیایی که این نوع خفاش در آن زندگی می‌کند، پخش می‌شود و از طریق حضور در معادن و غارها این بیماری خود را به انسان منتقل می‌کند.

ویروس ماربورگ از طریق تماس مستقیم (از طریق پوست یا غشاهای مخاطی) و همچنین از طریق تماس با مایعات بدن فرد آلوده از جمله خون، مایع منی و مشابه آن منتقل می‌شود.

این ویروس همچنین از طریق تماس با سطوحی که بیمار لمس کرده است مانند رختخواب، لباس یا موارد دیگر منتقل می‌شود. در نتیجه، ارائه دهندگان خدمات بهداشتی اغلب در نتیجه تماس با بیماران به این ویروس مبتلا می‌شوند. تشریفات دفن که شامل تماس مستقیم با بدن مجروح متوفی است نیز می‌تواند به انتقال ماربورگ منجر شود.

علائم بیماری ویروسی ماربورگ

بر اساس وب سایت رسمی سازمان جهانی بهداشت، دوره نهفتگی ویروس ماربورگ از دو تا ۲۱ روز متغیر است. بیماری ناشی از ویروس ماربورگ به طور ناگهانی با تب بالا، سردرد و کسالت شدید و اغلب همراه با دردهای عضلانی شروع می‌شود.

اسهال آبکی حاد، درد شکم، گرفتگی عضلات، تهوع و استفراغ می‌تواند از روز سوم پس از ظهور علائم شروع شود و اسهال می‌تواند تا یک هفته ادامه یابد.

بیماران مبتلا به ویروس ماربورگ به ویژگی‌هایی شبح مانند، بی حالی شدید، چهره‌های خموده و چشمان فروافتاده دچار می‌شوند.

بسیاری از بیماران دچار خونریزی شدید می‌شوند که ممکن است بین ۵ تا ۷ روز طول بکشد و خونریزی ممکن است از بینی یا لثه باشد و ممکن است همراه با مدفوع یا استفراغ باشد.

اگر عفونت آن قدر شدید و کشنده باشد، مرگ اغلب بین ۸ تا ۹ روز پس از ظاهر شدن علائم رخ می‌دهد.

درمان بیماری ناشی از ویروس ماربورگ

در حال حاضر هیچ واکسن یا درمانی برای ویروس ماربورگ وجود ندارد؛ اگرچه درمان علائم ناشی از آن و زنده نگه داشتن بیمار ممکن است موثر باشد.

آیا ویروس ماربورگ پس از بهبودی در بدن باقی می‌ماند؟

مشخص است که ویروس ماربورگ حتی پس از بهبودی از بیماری در نقاط خاصی از بدن وجود دارد. این مکان‌ها شامل بیضه‌ها و داخل چشم هستند.

در زنانی که در دوران بارداری آلوده می‌شوند، ویروس حتی پس از بهبودی در جفت، مایع آمنیوتیک و جنین همچنان وجود دارد.

در زنانی که در دوران شیردهی آلوده می‌شوند، ویروس ممکن است در شیر مادر باقی بماند.

پیشگیری از شیوع بیماری

مانند سایر اشکال عفونت ویروسی، انجام طیف وسیعی از اقدامات برای مدیریت موارد و جلوگیری از شیوع آن مهم است؛ از جمله:

کاهش خطر ابتلا به عفونت از خفاش‌ها به انسان: انسان‌ها ممکن است با قرار گرفتن در غارها یا معادنی که خفاش‌های آلوده در آن زندگی می‌کنند، مستعد ابتلا به ویروس باشند و این ممکن است هنگام کار در معادن یا بازدید از غارها به منظور گردشگری رخ دهد. افراد در چنین مکان‌هایی باید از دستکش، ماسک صورت و سایر لباس‌های محافظ استفاده کنند.

کاهش خطر انتقال از انسان به انسان: از تماس فیزیکی نزدیک با بیماران آلوده به ویروس ماربورگ باید اجتناب شود.

طبق اعلام سازمان بهداشت جهانی، هنگام مراقبت از بیماران در خانه باید از دستکش و تجهیزات حفاظت فردی مناسب استفاده شود. همچنین، پس از ملاقات با بستگان بیماران در بیمارستان، دست‌ها باید به طور مرتب شسته شوند.

غذا را به طور کامل بپزید: باید مراقب باشید که تمام محصولات حیوانی قبل از مصرف در جوامعی که این بیماری شایع است پخته شوند.

افزایش آگاهی جامعه در مورد این بیماری: باید برای گسترش آگاهی در میان جمعیت جوامعی که این بیماری در حال گسترش است، مراقبت شود تا اطمینان حاصل گردد که بیشتر گسترش نمی‌یابد.

اقدامات مهار شیوع این بیماری شامل دفن فوری و ایمن بیمار فوت شده، شناسایی افرادی که ممکن است با فرد آلوده به ویروس ماربورگ تماس داشته باشند و نظارت بر سلامت آن‌ها به مدت ۲۱ روز، جداسازی افراد سالم از افراد بیمار است. برای جلوگیری از شیوع بیشتر، ارائه مراقبت‌های بهداشتی با کیفیت به بیماران و حفظ بهداشت ضروری است.