زیباترین موزه تهران کجاست؟

سلام نو _ سرویس گردشگری: شهر تهران با توجه به این که پایتخت حکومت چندین سلسله در تاریخ بوده آثار تاریخی و همینطور خانه هایی با قدمت بالا بسیار زیاد در این شهر دیده می شود. در میان کاخ ها و موزه های شهر تهران موزه زمان یکی از زیباترین و بهترین کاخ هایی است که می توانید اوقات فراغت خود را در آن بگذرانید. این موزه حدود ۱۶ سال پیش به عنوان اولین موزه ساعت ایران در خیابان زعفرانیه تهران تاسیس شد.

خانه‌ای مجلل که به موزه تغییر کاربری داد

ساختمان موزه زمان در تهران یا همان خانه حسین خداداد دارای قدمتی بیش از ۸۰ سال است و در زمان قاجاریه ساخته شده است. باغی که این ساختمان در آن قرار دارد از اراضی باغ فردوس بود که در اختیار معیرالممالک داماد ناصرالدین شاه نیز قرار داشته اما پس از مرگ وی پسرش صاحب آن شد، با توجه به این که علاقه ای به باغ نداشت درختان آن را یک به یک قطع کرد و در کوره های تهران از آن به عنوان هیزم استفاده کرد.

حدود سال ۱۳۴۶ تا ۱۳۴۷ حسین خداداد این ملک را خرید و در آن زمان ساختمان داخل باغ عمارتی یک طبقه و از خشت و گل بود و اسکلتی چوبی داشت. خداد دستور داد تا از اسکلت آهنی به جای اسکلت چوبی در ساختمان استفاده شود و این تغییرات حدود ۱۰ سال طول کشید.

حسین خداد با مقاوم سازی ساختمان و احداث یک طبقه روی همکف تغییرات قابل توجهی را در این ساختمان پدید آورد و همینطور از بهترین استادان گچ بری ایران درخواست کرد تا برای تزئین دیوارهای خانه ی وی اقداماتی را انجام دهند.

استاد کاشی به عنوان معمار بنا، مهندس ابتکار به عنوان مشاور ساختمان انتخاب شد و حاج رمضان عباسیان نیز کارهایی بر روی آن انجام داد. طراحان بنام گچ بری همچون حاج عبدالکریم نوید تهرانی، استاد فرهاد یحیی پور و حاج علی شیخی نیز بر روی خانه کار کردند.

تقریبا ۱۲ سال گچ بری خانه ی حسین خداداد طول کشید تا تمام شود و در نهایت این خانه در سال ۱۳۵۶ به شکل یک اثر هنری در آمد. معماری داخلی این خانه ترکیبی از سبک های ایرانی و خارجی است و در سردرها و حاشیه ها می توانید ترکیبی از سبک قاجاریه را مشاهده کنید.

دیدنی های زیبای تماشاگه زمان

وقتی وارد ساختمان می شوید با بخش های مختلفی مواجهید که هر یک اشیای به خصوصی دارند:

طبقه اول؛ ساعت های قدیمی اروپایی

به سالن بزرگ طبقه اول قدم بگذارید و نگاهی به ساعت هایی داشته باشید که از قرن هفدهم تا بیستم ساخته شده اند. در اینجا با ساعت‌های مکانیکی وزنه‌ای و کوکی مواجه هستید و نمونه هایی مانند ساعت‌های شاهینی، آونگی، رومیزی، دیواری و ایستاده را می بینید. ساعت های این قسمت به شکلی هنرمندانه آراسته شده اند و این حکایت از اهمیت تزیینات ساعت در گذشته دارد.

طبقه اول؛ اتاق اصفهانی‌ها

عشق حسین خداداد به هنر ایرانی به گچ بری های هنرمندانه ختم نشد. او اتاق ویژه ای در ساختمان در نظر گرفت و از استادکاران خواست تا طرحی متفاوت از سایر قسمت های بنا برای آن در نظر بگیرند.

نوعی گچ بری در این اتاق استفاده شده است که به تنگ بری شهرت دارد و طی آن اشکال عمیقی به شکل ظروف و تنگ با گچ ایجاد می شود.

تنگ بری های این اتاق با الهام از اتاق موسیقی در کاخ عالی قاپوی اصفهان و دیگر بناهای دوره صفوی طراحی و اجرا شده اند. سقف این اتاق نیز مزین به طرح فرش اصفهان است و استادکاران از طرح های خشتی برای اجرای سقف بهره گرفته اند. 99 درصد این سقف از مس و یک درصد آن از طلا است.

طبقه دوم؛ آثار هوشنگ فروتن

بخشی از طبقه دوم ساختمان موزه زمان به نمایش آثار هوشنگ فروتن اختصاص دارد. دلیل نمایش آثار هنرمندانه او در این موزه، استفاده از قطعات ساعت و ساعت های بلا استفاده قدیمی ست.

طبقه دوم؛ ابزار تعمیر ساعت

با ورود به طبقه دوم بنا با ویترین مدوری مواجه می شوید که در آن ابزار تعمیرات ساعت به نمایش درآمده اند.

طبقه دوم؛ ساعت های مچی، جیبی و سفارشی

طبقه دوم موزه زمان آثار جالب توجه زیادی دارد که از جمله آنها می توان به موارد زیر اشاره کرد:

ساعت ثبت زمان یا کارت زنی

در موزه زمان یک ساعت کارت زنی ساخت شرکت آمریکایی سیمپلکس (Simplex) وجود دارد که گفته می شود متعلق به راه آهن بوده است.

ساعت های قاجاری

تعدادی از ساعت های به نمایش درآمده در طبقه دوم موزه به خاندان قاجار تعلق دارند که از میان آنها می توان به ساعت آفتابی متعلق به ناصرالدین شاه، ساعت احمدشاه قاجار و ساعت مظفرالدین شاه اشاره کرد.

طبقه دوم؛سنجش روز و ماه و سال

زمان تنها به ساعت و دقیقه و ثانیه ختم نمی شود و باید برای تنظیم کارهای مان حساب روز و ماه و سال را هم داشته باشیم. بخشی از موزه زمان نیز به همین موضوع می پردازد و در آن اسناد و ابزار مربوط به گاه‌شماری جلالی و پیشینه آن در ایران را می بینید.

طبقه دوم؛ ساعت های افراد مشهور

یکی از بخش های جذاب موزه زمان کلکسیونی از ساعت های افراد مشهور است که خودشان آنها را به موزه اهدا کرده اند.