سلام نو – سرویس سیاسی: سه شنبه شب و در هفته اول لیگ قهرمانان آسیا پرسپولیس ایران در ورزشگاه خالی از تماشاگر آزادی میزبان النصر عربستان بود که این دیدار با پیروزی ۲ بر صفر النصر به پایان رسید. این دیدار در حالی به پایان رسید که النصر به سرعت تهران را به سمت ریاض ترک کرد تا تمام حواشی حضور فوق ستاره فوتبال جهان- کریستیانو رونالدو- در ایران در نهایت به پایان برسد.
از زمان حضور کریستیانو رونالد در ایران و استقبال چندین ده هزار نفره از او ده‌ها تحلیل و نقد منتشر شد که نسبت به استقبال از او خرده می‌گرفت و استقبال از او را به نوعی مایه خجالت می‌دانست.
پیش از این گفتیم که نقد استقبال ایرانیان از رونالدو تا چه حد غلط و به دور از فهم درست از پدیده سلبریتی است، آن هم در حالی که از چهره‌های به مراتب کمتر مشهور از رونالدو استقبال‌ها شدیدتری شده است، آن هم نه در ایران یا خاورمیانه بلکه در دل آمریکا و انگلیس که قلب پرورش و زندگی سلبریتی‌ها است.
حالا اما پس از رفتن رونالدو و النصر از تهران چند پرسش پیش روی ما و در واقع پیش روی مسئولان ایرانی است. شب گذشته پرسپولیس و النصر در زمینی بازی کردند که چمن آن بیش از مسابقه فوتبال برای کشت هندوانه مناسب بود و اهالی فوتبال ایرانی را یاد چمن‌ها بسیار بد زمین فوتبال در دهه ۶۰ می‌انداخت.
رونالدو در تمام مدت حضور هواداران در اطرافش یک واکنش ناخوشایند نداشت، اما مشخصا پس از تمرین در آزادی از تمرین در چنین زمینی چهره در هم کشید.
مشکل دیگر اما فیلمبرداری فاجعه‌بار مسابقه بود که از نظر کیفیت تصویر و کارگردانی یک آبروریزی تمام عیار بود. کیفیت تصویر مخابره شده از کیفیت تصاویر موبایل هواداران بدتر و کارگردانی مسابقه نیز از کارگردانی مسابقات چند دهه قبل عقب‌تر بود.
وضعیت خجالت آور سکوهای ویرانی آزاد و پوشاندن آن‌ها با هر چیزی که دم دست بود نیز حرفی برای گفتن نمی‌گذارد.
حالا پرسش این است که استقبال پرشور مردم از رونالدو- که با تشکر او در صفحه‌های اینستاگرام و توییترش همراه بود- خجالت آور است یا این وضعیت فوتبال ایران که ورزشگاه ملی آن رو به زوال، فیلمبرداری آن عقب مانده و سیستم داوری ویدئویی آن اجاره‌ای است؟ این خجالت آور نیست که استانداردترین ورزشگاه ایران- یعنی آزادی- از تمام استانداردهای روز- و حتی دیروز!- دنیا عقب‌تر است و در سه دهه قبل باقی مانده است؟
نظرات