علی امینی لنگرودی که بود؟ | بیمارستانی امینی لنگرود را چه کسی وقف کرده است؟

به گزارش سلام نو، در گوگل هر کلمه ای که جستجو کنید صدها مطلب درباره اش می توانید پیدا کنید. تاکید می کنم: هر کلمه ای! امتحان کنید! برای مثال همین حالا می توانید کلمات "شیر مرغ" و "جان آدمیزاد" را جستجو کنید. درباره هر کدام توضیحات و مطالبی پیدا می شود. اصطلاح "شیر مرغ تا جان آدمیزاد" کنایه از هر چیز حتی کمیاب و نادر است. حال نام مرحوم علی امینی لنگرودی را جستجو کنید. چه چیزی از ایشان می توانید پیدا کنید؟ تقریبا هیچ چیز! ناراحت کننده است. تنها چیزی که از ایشان می توانید بیابید توضیحاتی است که در سایت بیمارستان موقوفه آن مرحوم در لنگرود درج شده است. یادش بخیر! دبیر ادبیات ما از گلستان سعدی برایمان املاء می گفت. می گفت در خانه هر ایرانی، در کنار قرآن باید کتاب سعدی و حافظ هم روی طاقچه هایمان باشد. آن زمان هنوز خانه هایمان طاقچه داشت. راستی چقدر بوستان و گلستان سعدی می خوانیم؟ سعدی در بوستان در "عدل و تدبیر رای" خطاب به حاکم نصیحت های خردمندانه ای می کند که امروز هم به درد همه می خورد.از جمله می فرماید: چو خواهی که نامت بود جاودان/ مکن نام نیک بزرگان نهان

مرحوم علی امینی یک هکتار از زمین خود را وقف بیمارستان لنگرود کرد. بیمارستانی که خوشبختانه هنوز به نام آن مرحوم می باشد و تنها جایی است که عکسی از او بر ساختمان آن جا دارد. نمی گویم که اگر ایشان زمینش را وقف نمی کرد لنگرود الان بیمارستان نداشت، نه! ولی وقف زمین باعث تسریع دراحداث و توسعه بیمارستان شد. ایشان همچنین مسجدی را در مرکز شهر لنگرود وقف کردند. مسجدی معروف و پررونق. بعد از انقلاب نام این مسجد را به مسجد شهدا تغییر دادیم. البته بعدها دیدیم اینطور خیلی قدرناشناسانه است، و باعث ناراحتی ودلخوری بسیاری از کسبه و شهروندان قرار گرفته، بعد از مدتی در ذیل نام مسجد شهداء اسم مرحوم را هم درج کردیم. عکسش را هم از ورودی مسجد حذف کردیم. احتمالا بخاطر اینکه عکس مرحوم با کراوات بود. البته خیر و واقف در شهرمان کم نداریم ولی ایشان برای من نماد سخاوت بوده و هست مانند حاتم طاییدرادبیات و تاریخ ما ایرانیان. ازکودکی هر وقت که از کنار بیمارستان ایشان رد می شدم در دل تحسینش می کردم. با خود می گفتم چگونه ممکن است مردی چنین سخاوتمند باشد؟ راستی ما برای خدمات ایشان چه کردیم؟ هیچ! دریغ از یک بزرگداشت و یا همایشی برای تجلیل از مقام شامخ ایشان. قدر شناسی ما کجا رفته؟ اخلاقیات ما چه شده؟ ما که افتخارمان به ادبیات غنی و همچنین دینی است که پیامبر آن برای مکارم اخلاق مبعوث شده است، گوشمان به روایات هم بدهکار نیست! مگر حدیث نداریم که " من لم یشکر المخلوق لم یشکر الخالق"؟

و اما ببینیم چه کسانی (اشخاص حقوقی) حداقل در لنگرود می توانند احساس مسئولیت کرده و برای بزرگداشت این بزرگ مرد قدم پیش بگذارند: 1- مدیریت بیمارستان امینی، بعنوان نماد موقوفه ایشان و معروف ترین موقوفه. 2- هیات امنای مسجد مرحوم امینی، بعنوان مهم ترین موقوفه از نظر آن مرحوم! مرحوم امینی بیشتر مقیم تهران و رشت بودند ولی با وجود اینکه در شهر لوزان فوت کردند، در مسجد موقوفه خودشان دفن شدند. پدر ایشان نیز در همینجا دفن هستند. 3- اداره اوقاف، بعنوان مسئول ترین نهاد متولی موقوفات که اصلا تقدیر از همه واقفین از وظایف ذاتی این اداره باید باشد. 4- اداره فرهنگ و ارشاد اسلامی. 5- شورای شهر! بعنوان نهادی که می تواند و وظیفه دارد دغدغه های فرهنگی شهر را دنبال و پیگیری کند. 6- شهردار 7- فرماندار 8- نماینده مجلس شورای اسلامی

یکبار دیگر در گوگل جستجو کنید. می خواهم دقیقا واژگان "شیر مرغ" تا "جان آدمیزاد" را جستجو کنید. صدها مطلب و عکس خواهید دید. حالا نام "مرحوم علی امینی لنگرودی" را هر جور که می توانید جستجو کنید؛ نه مطلبی از این مرد سخاوتمند خواهید یافت و نه عکسی! جالب است بدانیم که ایشان موقوفات زیاد دیگری در روستاهای اطراف نیز داشته اند و این موقوفات تنها بخشی از سخاوت ایشان بود.

خیلی تاسف آور است که حتی در حد یک قصه از این مرد نمی دانیم. در حد یک قصه برای خواباندن بچه هایمان! حتی در حد "حسنی نگو بلا بگو"! نگارنده بعنوان یک شهروند که احترام زیادی برای مرحوم قائلم، از همه اشخاص و نهادهای فوق الذکر تقاضا دارم حتی اگر نه پاس خیرات آن مرحوم، برای نشان دادن قدرشناسی خودمان هم که شده برای ایشان بزرگداشت و همایشی برگزار کنیم. بگذاریم فرزندان ما نیز از ما این قدردانی را ببینند و بیاموزند.