به گزارش سلام نو، هیچ کمبودی در مورد حقایق جذاب در مورد قلمرو حیوانات وجود ندارد. در سراسر جهان، حیوانات از هر نوعی در طول میلیون ها سال سازگاری های تکاملی باورنکردنی پیدا کرده اند. از حشرات کوچک، عنکبوت ها، ماهی ها و دیگر موجودات کوچک گرفته تا برخی از بزرگ ترین حیوانات جهان، هر کدام از این گونه ها داستان منحصر به فرد خود را دارند. در این فهرست قصد داریم به تشریح تعدادی از این حقایق جذاب جانوری بپردازیم. باور این اطلاعات ریز تقریباً غیرممکن است و در نگاه اول ممکن است آن ها را ساختگی و نادرست بدانید. اما تک تک آن ها حقیقت دارد! علم این حقایق عجیب و غریب را به دور از تردید به اثبات رسانده است… و حالا شما می توانید دوستان خود را با این دانش جدید در مورد دنیای وحشی اطراف تان آشنا کنید!
۱۰- حیاتی ترین عضو شترمرغ چشم هایش است نه مغزش
شترمرغ بزرگ ترین پرنده جهان است و همچنین برخی از بزرگ ترین چشم ها را در کل قلمرو حیوانات دارد. در واقع چشم شترمرغ ها به قدری بزرگ است که در واقع از مغز آن ها بزرگ تر است! هر چشم به طور متوسط حدود دو اینچ (یا تقریباً پنج سانتی متر) قطر دارد. این درست به اندازه یک توپ بیلیارد است که در یک استخر پیدا می کنید. اما برای یک شترمرغ، دو تا از آن چشم های بزرگ که در سری کوچک جای گرفته اند، منظره ای بسیار قدرتمند ایجاد می کنند. وقتی به آن فکر می کنید، شاید تعجب نکنید که چشم های شترمرغ بزرگ تر از مغز آن است؛ دیگر جایی برای قرار دادن مغز درون آن گنبد کوچک باقی نمانده است!
دلیل داشتن چنین چشم های بزرگی (و چنین مغزهای نسبتا کوچکی در مقایسه با چشم ها) مانند هر چیز دیگری، نتیجه یک فرآیند تکاملی طولانی است. برای شترمرغ، قدرت دید قوی برای زنده ماندن حیاتی است. با داشتن تعداد فوق العاده بالایی از سلول های گیرنده نوری درون کره چشم خود و قدرت پردازش منحصر به فردی که تصاویر را به آن مغزهای کوچک می فرستد، شترمرغ می تواند شکارچیان را به وضوح از فاصله بسیار دور ببیند. و وقتی این کار را می کند، دیگر سازگاری تکاملی قابل توجه آن وارد می شود: پاهای بلند و قوی اش. شترمرغ ها به عنوان پرندگانی فاقد قدرت پرواز، به جای پرواز کردن با دیدن شکارچیان، به سرعت می دوند و اینکه زنده می مانند را باید بیشتر مرهون چشم هایشان دانست تا مغزهایشان.
۹- تلی از استخوان های شکسته در اورانگوتان ها
ما اغلب در مورد آن فکر نمی کنیم، اما کاملاً منطقی است که حیوانات نیز در طبیعت وحشی به طور مکرر دچار شکستگی استخوان شوند. آن ها می دوند، می پرند، شکار را تعقیب می کنند، از دست شکارچیان فرار می کنند، از درختان و صخره ها بالا می روند و به شکل اجتناب ناپذیری زخمی می شوند. بسته به حیوان مورد نظر، پایین افتادن از درختان و لبه ها یا سقوط از روی تپه ها و دره ها، اگر رایج نباشد، می تواند مکرر باشد. بنابراین غیرمنتظره نیست که بفهمید بخش زیادی از حیوانات وحشی در طول عمر خود دچار شکستگی استخوان می شوند. این امر برای برخی از آن ها به معنای حکم مرگ است چرا که شکارچیان بر سر این موجودات زخمی فرود می آیند. برای برخی دیگر، بسته به شدت شکستگی، این استخوان ها می توانند به آرامی (و به طور ناقص و نامناسب) ترمیم شوند و به حیوان اجازه دهند تا به سن نسبتاً بالایی زندگی کند.
و برای اورانگوتان ها، این شکستگی ها به قدری شایع هستند که محققان عملاً انتظار دارند آن ها را در سوژه های وحشی که مشاهده و مطالعه می کنند ببینند. با توجه به برخی تخمین ها، حداقل پنجاه درصد اورانگوتان های بالغ یک یا چند استخوان شکسته در جایی از بدن خود دارند. این میمون ها چابک، قوی و در تاب خوردن روی شاخه های درختان و بالا رفتن از شاخه های کوچک مهارت دارند. اما این بدان معنا نیست که آن ها بی نقص هستند. در واقع اورانگوتان ها اغلب از درخت می افتند. و هنگامی که این اتفاق رخ می دهد، بسیاری از آن ها در اثر برخورد با زمین دچار شکستگی های شدید استخوانی می شوند. اورانگوتان های خوش شانس نسبتاً کم تر زخمی می شوند و می توانند پس از هفته ها درد، جراحت را به یک بافت بزرگ زخمی تبدیل کنند.
۸- تنبل ها در همه چیز تنبل هستند
تنبل ها نامشان را از تقریباٌ هر فاز از زندگی شان گرفته اند. کاملاً مستند است که آن ها هنگام بالا و پایین رفتن از درختان و بالا رفتن از شاخه ها خیلی سریع حرکت نمی کنند. این موضوع می تواند آن ها را در معرض خطر قرار دهد به ویژه وقتی که باید به روی زمین بروند، اما در بالای شاخه ها، آن ها می توانند با خیال راحت آنجا بمانند و خوش بگذرانند – به معنای واقعی کلمه. با این حال، حرکت تنها جنبه کند زندگی یک تنبل نیست. هضم غذا در تنبل ها هم فوق العاده کند است! در حالی که این حیوان با سرعتی اندک در جنگل می خزد، غذای هضم شده نیز به همان اندازه آرام و کند در احشای درون شکمش حرکت می کند. برای مقایسه، انسان معمولی معمولاً هر وعده غذایی را در حدود ۱۲ تا ۲۴ ساعت هضم می کند و برخی افراد چرخه کامل هضم را کمی طولانی تر از آن تجربه می کنند. از آنجا، مواد زاید اضافی حذف می شوند و ما به این چرخه ادامه می دهیم. با این حال، تنبل ها این فرآیند را تا حد بی پایانی ادامه می دهند! به طور متوسط در مورد هر تنبل معمولی، هضم کامل هر وعده غذایی بیش از دو هفته طول می کشد. و دانشمندان دریافته اند که در شدیدترین حالت، فرآیند هضم غذا در تنبل ها می تواند تا ۳۰ روز به طول بینجامد! دلیل آن تکاملی است. برای تنبل ها، پایین آمدن از نوک درختان خطرناک است.
آن ها ترجیح می دهند در ارتفاع بالا و دور از شکارچیان بمانند. بنابراین هضم آن ها کند می شود تا اطمینان حاصل شود که نیازی به استفاده زیاد از امکانات جنگل نداشته باشند. در واقع آن ها می توانند برای مدت طولانی به یک وعده غذایی بسنده کنند. هنگامی که آن ها برای راحت کردن خود – که به طور متوسط هفته ای یک بار است – پایین می آیند، می توانند تا یک سوم وزن بدن خود را از طریق مدفوع کردن کاهش دهند. سپس به روی درخت ها بر می گردد تا دوبارهخوش بگذراند و یک بار دیگر غذا را به آرامی هضم کند.
۷- فیل ها نمی توانند بپرند اما…
فیل ها نمی توانند بپرند. آن ها بیش از حد سنگین هستند و بدن آن ها به گونه ای طراحی شده که امکان بلند کردن هر چهار پا به صورت هم زمان از روی زمین حتی در هنگام کوبیدن آن ها به زمین وجود ندارد. پس سریع ترین دویدن آن ها را نوعی نسخه پیاده روی با سرعت در نظر بگیرید. اما این حقیقت جالبی نیست که ما اینجا پوشش می دهیم. در واقع، بیشتر “حقایق” که در اینترنت خواهید خواند، ادعا می کنند که فیل ها تنها پستاندارانی هستند که نمی توانند بپرند. اما این حقیقت ندارد! در واقع بسیاری از پستانداران نمی توانند بپرند. همچنین در این لیست موجودات دیگری نیز نمی توانند بپرند شامل کرگدن، اسب آبی، تنبل و بسیاری دیگر. با این حال، تفاوت آن ها این است که کرگدن ها و اسب های آبی می توانند در هنگام دویدن با سرعت بالا، برخلاف فیل ها، هر چهار پای خود را از زمین بلند کنند. (و از نظر فنی، فرض می کنیم که اسب آبی نیز در هنگام حضور در رودخانه ها و دریاچه ها، در حالت شناور دست و پاهایش همگی از زمین فاصله پیدا می کنند!) بنابراین دفعه بعد که شنیدید کسی سعی می کند ادعا کند که فیل ها در قلمرو پستانداران به خاطر ناتوانی در پریدن منحصر به فرد هستند، می توانید آن ها را با این بروز رسانی واقعی حیوانات اصلاح کنید.
۶- زرافه ها لال هستند… شاید
زرافه ها مانند هر پستاندار دیگری روی زمین حنجره دارند، اما از آن برای ایجاد صداهای قابل تشخیص استفاده نمی کنند. برای دهه ها، دانشمندان تصور می کردند که این به خاطر نای بلند و باریک و ظرفیت های نسبتاً کم ریه آن ها است. بر اساس این تئوری، زرافه ها بخش های لازم برای “صحبت کردن” داشتند اما به سادگی نمی توانستند صداهای معنی دار تولید کنند، زیرا این کار با استفاده از گردن های بسیار بلند آن ها بسیار دشوار بود. و از آنجایی که محققان هزاران ساعت را در باغ وحش ها و حیات وحش در اطراف این جانوران زیبا سپری کردند و در عین حال هیچ گاه صدای آن ها را نشنیده بودند (جز صداهایی خرناس مانند که از بینی شان بیرون می آمد)، تا سال ۲۰۱۵ دانشمندان می گفتند که زرافه ها نمی توانند صدا تولید کنند. در سال ۲۰۱۵ اما دانشمندان اعلام کردند که زرافه ها در واقع به شیوه خود “حرف می زنند”. اما به جای استفاده از جریان هوا برای ارتعاش تارهای صوتی خود مانند دیگر حیوانات (و انسان ها)، آن ها به سادگی یک زمزمه (هم یا هوم گفتم با لب های بسته) با فرکانس بالا تولید می کنند.
این صدا در عمل مشابه چیزی است که خویشاوند نزدیک زرافه، اوکاپی (حیوان زرافه مانند پستانداری که در آفریقا زندگی می کند)، تولید می کند. و فرکانس آن بسیار پایین تر از آن است که انسان بتواند به طور طبیعی بشنود. بنابراین زیست شناسان باید تجهیزات ویژه ضبط صدا را در باغ وحش ها مستقر کرده و ساعت های بیشماری را صرف تحلیل صدها ساعت نوار می کردند. اما زمزمه آن جا بود!زرافه ها با یکدیگر ارتباط برقرار می کنند. آن ها فقط از تارهای صوتی خود استفاده نمی کنند و در نتیجه نمی توانند مانند واق واق کردن، غرش، جیغ و صداهای دیگر پستانداران “صحبت کنند”.
۵- کوآلاها اثر انگشتی بسیار شبیه اثر انگشت انسان دارند
کوآلاها و انسان ها اثر انگشتی دارند که تقریباً غیرقابل تشخیص از یکدیگر هستند. این بخشی از فرآیندی است که دانشمندان آن را “تکامل همگرا” می نامند، که آن طور که ممکن است فکر کنید در قلمرو حیوانات غیرمعمول نیست. اما این ویژگی خاص – اثر انگشت تقریبا یکسان بین ما و این کیسه داران دوست داشتنی – داستان کمی عجیب است. برای مثال، محققان بر این باورند که آخرین جد مشترک ما با کوآلاها بیش از ۱۰۰ میلیون سال پیش زندگی کرده و از بین رفته است.بنابراین این حقیقت که ما باید اثر انگشتی با طراحی نزدیک به این موجودات درخت در بغل دوست داشتنی داشته باشیم، به خودی خود جذاب است. و ممکن است از خود بپرسید: مگر اثر انگشت های ما و کوآلا ها چقدر شبیه به هم هستند؟
انگشت کوآلاها به قدری به انسان نزدیک است که مقامات پلیس استرالیا سال ها است از خود می پرسند که آیا تعداد زیادی اثر انگشت های شناسایی نشده که در پایگاه های داده های جنایی این کشور ثبت شده اند، واقعا به این کیسه داران تعلق دارند یا خیر! مانند بسیاری از کشورهای دیگر، مقامات پلیس در سراسر استرالیا برای دهه ها است که اثر انگشت پیدا شده در صحنه های جرم را علامت گذاری و ثبت می کنند. آن ها یک پایگاه داده عظیم را گردآوری کرده اند، و وقتی اثر انگشتی را از جرایم جدید می گیرند، آن ها جستجو می کنند تا ببینند که آیا با جرایم قدیمی همخوانی دارند یا نه. اما در حال حاضر تعداد زیادی اثر انگشت بدون مشابه و منحصربفرد در این پایگاه داده وجود دارد که در واقع تعداد آن ها به قدری زیاد است که مقامات از خود می پرسند که آیا بخش نه چندان ناچیزی از این اثر انگشت های مرموز به کوآلاها تعلق دارد یا خیر. تکنیسین های اثر انگشت آن ها را با فرض اینکه رد انگشت های انسانی هستند، جمع آوری کردند و مدیران پایگاه داده نیز به همین دلیل آن ها را ثبت کردند. بنابراین پاسخ شما این است: اثر انگشت کوآلا به مقدار بسیار زیادی با رد انگشت انسان ها همخوانی دارد!
۴- مقایسه مقدار شیر تولیدی گاوها با مقدار آبی که می خورند
گاوهای سالم زندگی خود را به شیوه ای بسیار پربار می گذرانند. به طور متوسط هر گاو شیرده صنعتی در هر روز حدود ۲۲.۷ تا ۲۶.۵ لیتر شیر تولید می کند. این مقدار در مجموع به بیش از ۷۵۷۰ لیتر شیر به ازای هر گاو در سال برای سالم ترین هولشتاین ها می رسد. هنگامی که دوران «حرفه ای» یک گاو تولیدکننده شیر را در نظر می گیرید، و تعداد سیکل های تولدی که دارند را در نظر می گیرید، و میانگین سن کشتار آن ها برای گوشت را به حساب می آورید، کارشناسان صنعت لبنیات تخمین می زنند که یک گاو متوسط آمریکایی در طول عمر خود بیش ۱۵۵،۲۰۲ لیتر شیر تولید خواهد کرد. این مقدار به کمی بیش از ۲۰۰،۰۰۰ فنجان (۴۸،۰۰۰ لیتر) لبنیات تبدیل می شود. و این خیلی شیر است! البته برخی گاوها استثناهایی هستند که این قانون را ثابت می کنند. یکی از گاوهای معروف ویسکانسین به نام هیلدا در طول زندگی خود بیش از ۱۸۹،۲۷۱ لیتر شیر تولید کرد.
برای رسیدن به این اعداد در اوج تولید، هیلدا و دیگر گاوها به منابع زیادی از جانب کشاورزان نیاز دارند. این به معنای مقدار زیادی غذا برای جویدن و جویدن در طول زندگی آن ها است. و همچنین به معنای مقدار زیادی آب برای نوشیدن به منظور هیدراته و سالم ماندن است. و ما در این مورد شوخی نمی کنیم؛ به طور متوسط گاو هر روز نزدیک به ۱۸۹.۳ لیتر آب می نوشد. مقدار زیادی مایع می خورد، مقدار زیادی مایع بیرون می دهد و لبنیات همچنان بر دنیای کشاورزی حکمرانی می کند!
۳- حلزون ها سال ها می خوابند
بیش ترین مدت زمانی که تا به حال در یک روز آخر هفته خوابیده اید چقدر بوده است؟ تا ظهر؟ بعد از آن؟ برخی از افراد دوست دارند تا زمانی که بدنشان اجازه می دهد چرت بزنند و چرت بزنند، به خصوص در آخر هفته ها در حالی که سعی می کنند به اندازه کافی استراحت کنند. اما پاسخ شما در مورد مقدار خوابیدن هرچه که باشد، می توانیم تضمین کنیم که حلزون ها شما را شکست می دهند. به این دلیل که حلزون ها تنها ساعت ها… یا روزها… یا حتی ماه ها چرت نمی زنند. به طرز شگفت انگیزی، آن ها اگر شرایط ایجاب می کند، می توانند سال ها بخوابند! حلزون ها برای رشد و بقا به رطوبت نیاز دارند. آن ها اغلب صبح های زود در بسیاری از محیط ها هنگامی که شبنم بر روی علف ها و گیاهان است بیرون می آیند.
حلزون ها رد پای کوچکشان را ایجاد می کنند و با آرامش پیش می روند و با آرامش کارشان را انجام می دهند. اما هنگامی که هوا با نیاز به رطوبت همکاری نمی کند، حلزون ها به طور ادراکی می دانند که چه وقت باید همه چیز را متوقف کنند. در شرایط خشک و ناخوشایند دیگر، حلزون ها به دو حالت مختلف خواب زمستانی فرو می روند. یکی از آن ها خواب زمستانی طبیعی است که حیوانات دیگر (مانند خرس ها) نیز به آن مشهور هستند. مورد دیگر تابستان خوابی نام دارد که در طول تابستان رخ می دهد و به حلزون ها اجازه می دهد تا در گرم ترین و ناخوشایندترین ماه ها بخوابند. اما این زمان بندی است که واقعا شما را شوکه خواهد کرد: در شرایط مناسب یا نامناسب، حلزون ها تا سه سال به خواب زمستانی فرو می روند! به نظر می رسد که این زمان تا زمانی که رطوبت کافی ایجاد شود ادامه خواهد داشت.
۲- ۳ درصد یخ قاره قطب شمال ادرار پنگوئن است؟
درست مانند دوستان فیل بدون قدرت پرش مان در بالا، واقعیت دیگری در اینترنت وایرال شده است که به نظر می رسد نمی تواند حقیقت داشته باشد. این یکی کمی هم نفرت انگیز است. همان طور که گفته شد، ظاهراً ۳ درصد از یخ های قطب جنوب را ادرار منجمد پنگوئن تشکیل می دهد. قطعاً یخچال های طبیعی در نقطه ای بسیار سرد روی زمین قرار دارند و وقتی پنگوئن ها روی آن ها ادرار می کنند، دما به قدری پایین است که ادرار نمی تواند مانند اتفاقی که در آب و هوای عادی رخ می دهد، تبخیر شود. خیلی سریع، ادرار نیز به عنوان بخشی از یخ منجمد می شود، و در طول زمان، کل قاره فقط یک بلوک بزرگ یخ زده از ادرار یخ زده است. حال بهم زن است، درسته؟ خب، بله – اگر حقیقت داشت! پنگوئن ها نیز مانند تمام پرندگان دیگر در واقع به شیوه ای که ما آن را در بیشتر حیوانات دیگر می بینیم، ادرار نمی کنند.
آن ها مجرای ادرار یا حتی مثانه ندارند. و پنگوئن ها به جای تبدیل فضولات خود به ادرار ، آن را به اسید اوریک تبدیل می کنند. پنگوئن ها سپس مانند دیگر پرندگان این محصول زائد را همزمان با مدفوع خود بیرون می دهند. نتیجه نهایی آن خمیر سفید رنگ چسب مانندی است که همه ما به خوبی از یک (یا چند) برخورد نزدیک با کبوترها با آن آشنا هستیم. بنابراین، نه، ادرار پنگوئن ها آنطور که بسیاری ادعا می کنند، ۳ درصد از یخ های قطب جنوب را تشکیل نمی دهد. و حالا چرایی اش را می دانید!
۱- قلب میگو در سر آن است
برای بیشتر موجودات، قلب جایی در قفسه سینه یا بخش میانی بدن قرار دارد. درست مانند انسان ها، بیشتر حیوانات قلب خود را توسط دنده ها، قفسه سینه یا چیزی شبیه به آن محافظت می کنند. معمولاً تعداد زیادی اندام حیاتی نیز در آنجا به هم چسبیده اند. به هر حال، تکامل حکم کرده است که آن ها توسط هر دفاع طبیعی که بدن می تواند سرهم کند محافظت شوند. اما نه در مورد میگو! در میگو، قلب در داخل سر قرار دارد. و این تنها عضو حیاتی نیست که خود را به شکلی مخاطره آمیز در کنار مغز حیوان می بیند. این سخت پوست همچنین چندین اندام دیگر از جمله معده و طناب عصبی شکمی را در سر خود نگه می دارد. دلیل این موضوع کمی پیچیده است. اساساً، میگو به جای قفسه سینه”طبیعی”، چیزی به نام سفالوتوراکس (سرسینه یعنی سروسینه با هم یکی هستند) دارد. این اتفاقی است که وقتی قفسه سینه با سر ادغام می شود تا منطقه جدیدی برای… خب، میزبانی و ادامه زندگی حیوان ایجاد کند، رخ می دهد. در عوض، سفالوتوراکس برای میگو حیاتی است زیرا موقعیت و اندازه آن به جانور اجازه می دهد تا در حین شنا تعادل خود را حفظ کند. همه این ها توسط یک اسکلت بیرونی که در حشرات، سخت پوستان و دیگر موجودات شایع است حفاظت می شوند. اما بخش جالب دیگر در مورد قلب میگو این است: آن ها به جای دو دریچه، سه دریچه دارند! در حالی که انسان ها و بسیاری از گونه های زمینی دیگر تنها یک ورودی و خروجی از بطن برای پمپاژ خون دارند، سخت پوستان به بیش از آن نیاز دارند تا در زیر آب اکسیژنه و زنده بمانند. به بیان ساده، قلب میگو بسیار پیچیده است!
نظر شما