به گزارش سلام نو آنطور که دیجیاتو نوشته است در ۲۶ آوریل ۱۹۹۴، تلسکوپ فضایی هابل (HST) تصویری بینظیر از کهکشان میزبان یک اختروش را به ثبت رساند. این تصویر که جزئیات خیرهکنندهای از این کهکشان را به نمایش میگذاشت، گامی مهم در جهت حل معمای چند دههای ماهیت کوازارها یا اختروشها، دورترین و پرانرژیترین اجرام در کیهان، برداشت.
اختروشی در قلب کهکشان مارپیچی
تصویر هابل به وضوح نشان میداد که اختروش موسوم به ۱۲۲۹+۲۰۴ در هسته یک کهکشان مارپیچی قرار دارد. این کهکشان دارای دو بازوی مارپیچی ستاره و یک میله مرکزی است. همچنین شواهدی از برخورد این کهکشان با یک کهکشان کوتوله در تصویر قابل مشاهده بود.
برخوردی که موتور اختروش را روشن میکند
برخورد کهکشانها به نظر میرسد که "موتور" اختروش را که احتمالاً یک سیاهچاله عظیم است، تغذیه میکند. این سیاهچاله عظیم انرژی عظیمی آزاد میکند و باعث ایجاد محلهای جدید تشکیل ستاره در کهکشان میشود.
آزمایشی برای دوربین جدید هابل
تصویربرداری از این اختروش، یکی از دو اختروش نسبتاً نزدیک بود که به عنوان هدف اولیه برای آزمایش وضوح و محدوده دینامیکی دوربین میدان وسیع و سیارهای (WFPC۲) تازه نصب شده هابل انتخاب شده بود. این دوربین مجهز به ویژگیهای اپتیکی خاصی برای تصحیح نقص در آینه اصلی هابل بود.
کوازارها: غولهای درخشان در اعماق کیهان
کوازارها، که اختروشها نیز نامیده میشوند، دورترین اجرام قابل مشاهده در کیهان هستند. آنها در اوایل جهان، حدود ۱۲ میلیارد سال پیش، شکل گرفتهاند. تصور میشود که کوازارها در کهکشانهایی با سیاهچالههای فعال و پرجرم در مرکزشان وجود دارند. با این حال، به دلیل فاصله بسیار زیاد، کهکشانهای میزبان کوازارها بسیار کوچک و کمنور به نظر میرسند و در مقابل نور درخشان اختروش در مرکز، به سختی قابل مشاهده هستند.
انرژی عظیم در ابعادی کوچک
با وجود اینکه یک اختروش ممکن است از منظومه شمسی ما بزرگتر نباشد، اما به اندازه میلیونها ستاره انرژی آزاد میکند. این انرژی عظیم از طریق فرآیندهای پیچیدهای که در اطراف سیاهچاله مرکزی کهکشان میزبان رخ میدهد، آزاد میشود.
کشف هابل، دریچهای به سوی درک عمیقتر کیهان
تصویر هابل از کهکشان میزبان ۱۲۲۹+۲۰۴، گامی مهم در جهت درک ماهیت کوازارها و کهکشانهای میزبان آنها بود. این کشف به دانشمندان کمک کرد تا رازهای شکلگیری و تکامل این غولهای درخشان در اعماق کیهان را آشکار کنند.
نظر شما