به گزارش سلام نو، حامد مظفری منتقد و روزنامه‌نگار باسابقه سینما با بیان مطلب فوق در برنامه سعادت آباد رادیوتهران گفت: "بی بدن" یک فیلم آسیب شناسانه است که هم درباره ارتباط میان نوجوان‌های نسل جدید و هم درباره مساله قصاص دارد زاویه تازه ای را مطرح می‌کند و نقدهای مستقیمی دارد بر آنهایی که هیچ وقت از حال و روز خانواده های مقتول خبر ندارند و فقط می‌گویند باید رضایت دهید!
سردبیر پایگاه خبری-تحلیلی "سینما روزان" تاکید کرد: آنچه در سینمای موسوم به جشنواره ای از مسأله قصاص دیده ایم بیشتر سمپاتی نسبت به آنهایی است که قرار است قصاص شوند و هیچ گاه ندیده ایم فیلمی به طور جدی از دردهای خانواده ای که حق قصاص دارند، عیان و شفاف سخن گوید و خوشبختانه در فیلم "بی بدن" این اتفاق افتاده.
وی افزود: شاید یک دلیل تلاش برای بایکوت فیلم و محدود کردن آن در اکران از سوی جماعتی باشد که نمی‌خواهند جز طرز تلقی شبه‌روشنفکرانه خود نسبت به سوژه قصاص در سینما متبادر شود در شرایطی که در سینمای دنیا درباره یک سوژه،ده ها و صدها فیلم و سریال می‌سازند و اغلب هم شرایط لازم برای پخش دارند.
حامد مظفری ادامه داد: به غیر از کاظم دانشی نویسنده "بی بدن" که پیشتر هم در "علفزار" علاقه خود به سوژه های ملتهب ژورنالیستی را نشان داده بود، باید از سیدمصطفی احمدی تهیه‌کننده تنوع‌گرای فیلم هم یاد کرد که قبل از این در "درخت گردو" هم باز سعی کرده بود یک اتفاق ملتهب را با زاویه نگاهی تازه از دردهای قربانیان بمباران شیمیایی ارائه دهد و همان طور که آنجا پیمان معادی را در نقشی متفاوت به کار گرفته بود حالا در "بی بدن" هم تصویری تازه از الناز شاکردوست می‌بینیم. این ریسک پذیری ها هرچند دردسرهای خود را هم برای تهیه‌کننده دارد و مثلا ممکن است به محدودیت های سرراه اکران "بی بدن" منجر گردد ولی تفاوتی ایجاد می‌کند بین تهیه‌کننده خلاق و تهیه‌کننده های سری‌دوز!
این منتقد خاطرنشان ساخت: خوشبختانه با وجود محدودیت های وارده و در حالی که حجم سانس های "بی بدن" کمتر از نصف سانس های فیلم‌های کمدی است ولی باز هم فیلم توانسته در نظرگاه مخاطبان قرار گیرد و از ابتدای اکران جزو بالانشینان جدول فروش باشد و همین مخاطب‌پسند بودن فیلم باید عاملی باشد تا امنیت بیشتری برای اکران این گونه آثار فراهم باشد.
حامد مظفری تاکید کرد: از نوروز امسال که "بی بدن" روی پرده رفته، فراوان نقد علیه کمدی های بفروش از سوی طیفی خاص از اهالی سینما مطرح شده و اغلب هم گلایه دارند که چرا فیلم غیرکمدی خوب اکران نمی‌شود اما هیچ کدام از این مخالفان کمدی، کلمه ای درباره کیفیت قابل قبول "بی بدن" که یک فیلم سراسر آسیب شناسانه و کاملا غیرکمدی است، حرف نمیزنند. چرا به جای نفی کمدی از آثاری دغدغه‌مند مثل "بی بدن" حمایت نمیکنند؟ این خود گویای همان فرضیه است که انحصارگرایان حتی فیلم غیرکمدی را برنمی‌تابند مگر آن که دنباله‌روی همان تلقینات ده‌ها بار تکرار شده خودشان باشد و "بی بدن" چون به اردوگاه آنها تعلق ندارد نباید مرحمت گردد ولی در نهایت باز قضاوت نهایی برای مخاطب است که اقبال کافی به این فیلم نشان داده و واضح و روشن میگوید: طرفدار زاویه‌ی نگاهِ تازه است!
نظر شما