روزنامه شرق نوشت؛ وی ادامه داد: من جزء اولین نفراتی بودم که آقای علیخانی به من لطف داشتند و همچنان هم به من محبت می‌کنند و تماس می‌گیرند برای حضور در این برنامه. نمی‌دانم به دلیل سن‌وسال است یا گذشت زمان، کمی نسبت به واردشدن در چنین فضاهایی دست‌به‌عصا شدم. مقصودم این است که در واقع از چیزی که مخاطب ما را در تصویر به‌عنوان بازیگر می‌بیند، خارج شوم و در یک برنامه خودمانی‌تر و آزادتر قرار بگیرم. اینکه خود واقعی‌ام را مقابل تصویر به نمایش بگذارم، برای من کمی جای شک و تردید دارد. مقصودم این نیست که حضور خانم‌ها نمی‌تواند به پررنگی آقایان باشد؛ شک ندارم خانم‌ها آن‌قدر توانایی دارند که در هر زمینه‌ای خوش بدرخشند. در اینجا هم می‌توانند خیلی حرف‌ها برای گفتن داشته باشند؛ منتها، چون بایدها و نبایدها را برای حضور خانم‌ها در این‌گونه برنامه‌های رئالیتی‌شو می‌دانم، کمی تردید داشتم این حضور به راحتی چیزی که برای آقایان اتفاق می‌افتد پیش برود.
با احسان عیلخانی هم صحبت کردم و گفتم ترجیح می‌دهم خروجی کار را ببینم که چه اتفاقی می‌افتد و بعد شاید بتوانیم گپ‌وگفتی درباره آن داشته باشیم. باید باور کنیم ما خانم‌ها علی‌الخصوص در حوزه کمدی، به‌مراتب کارمان از آقایان سخت‌تر است. به دلیل اینکه نمی‌توانیم از فیزیک بدنی و کلامی استفاده کنیم، کارمان سخت‌تر است. جنس کمدی‌ای که مطلوب من است، کارهایی است که از زنده‌یاد داریوش مهرجویی در «اجاره‌نشین‌ها» و «مهمان مامان» دیدم. آثاری که وقتی به آن‌ها می‌خندیم، ته دل‌مان تا ساعت‌ها به آن فکر می‌کنیم. مادری که برای چشم‌روشنی میهمانش غصه‌دار است و ما به آن می‌خندیم؛ درصورتی‌که ته این خنده، غم خاصی دارد. این جنس کمدی مطلوب من است. جنس سینمای تجاری که باید با هر چیزی شوخی کرد و خنده گرفت، تمایل من نیست. بیشتر فعالیتم در تلویزیون در حوزه کمدی بود. سریال‌هایی که با وجود بایدها و نبایدها نمی‌توانستیم خیلی کارها را انجام بدهیم. فکر می‌کنم من جزء بازیگران خانم خوش‌شانس بودم یا نظر دوستان مطلوب بود که فراتر از خیلی از خانم‌ها در قالب یک زن محجبه و سنتی شوخی می‌کردم.
با این نگاه متفاوت به حضور خانم‌ها در عرصه کمدی، باید حق داد به آدم‌هایی مثل من که بیش از ۴۰ سال در این حرفه هستند، کمی بترسند به شکل واقعی در یک برنامه رئالیتی‌شو حاضر شوند. اینکه این حضور می‌تواند موفقیت‌آمیز باشد یا نه، الان نمی‌توانم هیچ‌گونه اظهارنظری داشته باشم. احسان عیلخانی همچنان به من لطف دارد و دوست دارد من در این برنامه حاضر باشم. ما در نهایت باید رضایت طیف وسیعی از مردم را داشته باشیم. در سینما با تعداد محدودی مخاطب سروکار داریم، ولی وقتی در رسانه‌ای مثل پلتفرم و تلویزیون حاضر می‌شویم، انگار بلندگویی دست گرفته‌ایم و برای عموم صحبت می‌کنیم. این صحبت برای عموم آدم را دست‌به‌عصا می‌کند. شاید اگر من بازیگری در خارج از کشور بودم، به راحتی خود واقعی‌ام را در برنامه‌ای این‌چنینی معرفی می‌کردم، ولی در کشوری که در فضای مجازی و شخصی انتشار یک پست، هزاران تعبیر به همراه دارد، آدم را کمی محتاط می‌کند. حداقل برداشت من از این فضا این‌گونه است. امیدوارم خانم‌ها مثل هر جای دیگر که سربلند بیرون آمدند، در این فضا همچنان موفق باشند. آقایان با دست باز در کمدی ایفای نقش می‌کنند، ولی ما خانم‌ها مثل شناگری هستیم که با دست و پای بسته در دریا رها شدیم و از ما می‌خواهند شنا کنیم. باید دست‌مریزاد گفت به تمامی خانم‌هایی که در این عرصه با تمام محدودیت‌ها کار می‌کنند.
به نظرم احسان علیخانی بی‌نهایت کارش را درست انجام می‌دهد و به چیزی که تولید می‌کند تسلط دارد.
نظر شما