به گزارش سلام نو، چهل سال پیش، گمان میرفت که زنبور بزرگ والاس (Megachile pluto) بزرگترین گونه زنبور جهان با ابعادی حدود چهار برابر یک زنبورعسل منقرض‌شده است اما یک کاوشگر آن را در سال ۲۰۱۹ مجدداً کشف کرد.
آلفرد راسل والاس طبیعت شناس که به‌عنوان چارلز داروین معاصر نیز شناخته می‌شود، اولین نمونه از زنبور بزرگ والاس را در سال ۱۸۵۸ هنگام کاوش باکان، یکی از جزایر مو لوکاس در شمال اندونزی جمع‌آوری کرد. والاس یک جنس ماده ازاین‌گونه را جمع‌آوری کرد و از آن به‌عنوان حشره‌ای بزرگ و سیاه مانند زنبور، با آرواره‌های عظیم مانند سوسک گوزن یادکرد.
بیش از یک قرن گذشت تا زنبور دوباره زنده دیده شود، در سال ۱۹۸۱، زمانی که آدام مسر، حشره‌شناس آمریکایی، آن‌ها را در چند جزیره مشاهده کرد که چندان دور از جایی که والاس برای اولین بار آن‌ها را کشف کرد نبود. اما پس‌ازآن تصور می‌شد که احتمالاً منقرض‌شده است، زیرا علی‌رغم جست‌وجوهای زیاد، دیده نشده بود و بسیاری از مناطق اندونزی برای استخراج معادن و مزارع روغن نخل پاک‌سازی می‌شوند.
ایده یافتن زنبور بزرگ والاس زمانی که محققان نمونه‌ای را در یک موزه هلندی که در سال ۱۹۹۱ جمع‌آوری‌شده بود، پیدا کردند و دو نمونه مرده دیگر برای فروش در eBay به فروش رسیدند. این خبر خوب بود ازاین‌جهت که شواهدی بود مبنی بر اینکه زنبورها ممکن است هنوز وجود داشته باشند، اما بد نیز به نظر می‌رسد، زیرا نشانه‌هایی از تجارت برای نمونه‌های جانوری کمیاب وجود داشت. یک زنبور بزرگ ماده که در Bacan جمع‌آوری‌شده بود، به قیمت حدود ۹۱۰۰ دلار (۸۱۰۰ پوند) به یک کلکسیونر خصوصی فروخته شد. چند ماه بعد هم، نمونه دوم به قیمت ۴۱۵۰ دلار (۳۷۰۰ پوند) فروخته شد.
درنتیجه‌این اتفاقات برای یک کاوشگر انگیزه ایجاد شد تا بار دیگر به دنبال این حشره غول‌پیکر بیفتد. این کاوشگر به همراه یک حشره‌شناس در سال ۲۰۱۹ به شمال مالوکو رفتند. آن‌طور که او از این سفر می‌گوید، علی‌رغم اینکه پیش‌بینی می‌شد افراد محلی آن را بشناسند، به نظر می‌رسید هیچ‌کس آن را ندیده است.
این تیم کوچک مکان‌ها را بر اساس اطلاعات محلی و حساب‌های کاشفان قبلی جستجو کردند. آن‌ها فکر نمی‌کردند نتیجه‌ای بگیرند اما گویا به کمک منبع نور آن را در سوراخی درست بالای یک درخت پیدا کردند. اگرچه ابتدا فکر می‌کردند که یک مار در آن سوراخ است اما در عین تعجب برای اولین بار توانستند از یک زنبور بزرگ والاس عکس بگیرند.
گویا این نمونه زنده، از نمونه‌های حفظ‌شده هیجان‌انگیزتر بود و به نظر بزرگ‌تر می‌آمد. از زمان کشف مجدد زنبور بزرگ والای، کندوهای بیشتری به‌خصوص در مناطق حفاظت‌شده پیداشده است.
نظر شما