شخصی به نام محمّد بن منکدر در این خصوص گفته است: در یکی از روزهای گرم به خارج از شهر مدینه رفتم و محمد بن علی(حضرت امام محمد باقر(ع)) را مشاهده کردم که با دو غلام سیاه مشغول به کار بودند و با دیدن این صحنه که فردی در طلب دنیا این طور متحمل سختی شود، ناراحت شدم و خواستم که ایشان را موعظه کنم. به ایشان نزدیک شدم و سلام کردم.
حضرت امام محمد باقر(ع) در حالی که از شدت خستگی نَفَس می زدند و تمامی چهره شان سرشار از عرق بود، پاسخم را دادند.
به ایشان گفتم:« آیا هیچ فکر کرده اید که اگر در این حالت مرگ شما فرا رسد، پاسخ خداوند را چگونه خواهید داد؟!»
حضرت امام محمد باقر(ع) در پاسخ فرمودند:« اگر در این حالت مرگ من فرا رسد، در حقیقت، در حالتی مرگ من فرا رسیده است که مشغول پرستش خداوند هستم. من با این عبادت، خودم و عیالم را از تو و دیگران بی نیاز می‌کنم. در صورتی باید از فرا رسیدن مرگ می ترسیدم که در حال معصیت و نافرمانی خداوند مهربان مرگ من فرا برسد.»
یکی از یاران امام جعفرصادق(ع) می گوید: امام صادق(ع) را مشاهده کردم در حالی که بیلی در دستشان بود و جامه ای خشن و زبر بر تن داشت و در زمین شخصی خود مشغول کار بود و عرق می ریختند.
به حضرت امام جعفرصادق(ع) عرض کردم:«اجازه دهید من به جای شما کار کنم.» حضرت در پاسخ فرمودند: «من دوست دارم که انسان برای تأمین معاش و در طلب معیشت، سختی و آزار آفتاب گرم را تحمل کند.»
حضرت امام محمد باقر(ع) فرد بیکاری که عمر خود را به بیکاری بگذراند را به مُردار تشبیه کرده اند و او را مغبوض ترین افراد نزد خداوند مهربان می دانند.
حضرت امام جعفر صادق(ع) بیکاری را از جانب شیطان می دانند به طوری که هنگامی که فرد بیکاری را نزد ایشان بُردند و اعلام کردند بیکار است سه بار فرمودند:انه من عمل الشیطان.
طبق دین مبین اسلام، افرادی که توانایی کار کردن داشته باشند اما عمر خود را به بیکاری بگذرانند و سر بار جامعه باشند، خداوند مهربان به آن ها بی اعتنایی می کنند و دعای آن ها مستجاب نمی شود و اگر از بیت المال ارتزاق کنند جایز نیست و به دوزخ خواهند رفت.
حضرت علی(ع) هم افرادی که دارای آب و زمین باشند و توانایی ریشه کَن کردن فقر را داشته باشند اما این کار را نکنند و کوتاهی کنند را نفرین کرده اند.
بیش از پانصد از موارد ذکر شده در کتاب آسمانی قرآن کریم مربوط به موضوع کار است و خداوند مهربان حیات پاکیزه را نتیجه کار کردن و نتیجه تنبلی را زیان و بدبختی می دانند.
حضرت محمد(ص) مردم را به کار کردن تشویق می فرمودند و احترام بسیاری به کارگران می گذاشتند به طوری که روایت شده است که حضرت محمد(ص) کارگری را بوسیدند و سپس دست او را بلند کردند و فرمودند: این دست را خداوند مهربان و پیامبر خداوند مهربان دوست دارد که این موضوع نشان می دهد که کار در اسلام از اهمیت بسیاری برخوردار است.
در دین مبین اسلام، کار، واجب کفایی شمرده می شود. بدین معنا که اگر جامعه به کاری نیاز داشته باشد و کسی نباشد که آن را انجام دهد، همه ی مسلمانان باید برای انجام آن کار اقدام کنند.
