علیرضا مجیدی ۵آبان ۱۳۹۳
بعضی از آدم ها اصولاً آدم های بدخیم و مسمومی هستند. تعدادی از آن ها حتی خودشان از تأثیر منفی ای که روی آدم های پیرامونی شان می گذارند، آگاه نیستند، امّا بقیه شأن از ایجاد آشفتگی، به هم زدن کارهای مردم و افسرده کردن آن ها، خوشنود می شوند. اگر بی تجربه باشید، ممکن است این روندها را در پیش بگیرید: عصبانی شوید و درگیر شوید:
در این صورت ممکن است خودتان متهم به نداشتن ثابت روانی و کارایی شوید. هیچ کاری نکنید و خاموش بنشینید که در این صورت فرد بدذات جدی تر می شود. بخواهید یکی بشوید مثل خود آن فرد که در این صورت به آرمان ها و شخصیت خودتان توهین کرده اید.
امّا آدم های باتجربه به این دام ها نمی افتند. یک بررسی توسط TalentSmart نشان داده است که ۹۰درصد آن هایی که مهارت های اجرایی بالا دارند، توانایی کنترل احساسات خود و آرام باقی ماندن را دارند و یکی از مهارت های عمده آن ها خنثی کردن همین آدم های سمی است.
هرگز اجازه ندهید آدم های شاکی از زمین و زمان، به دامتان بیندازند.
شما به عنوان یک آدم نیک نهاد ممکن است چند بار وقت بگذارید و راهنمایی ها به آن ها بکنید، امّا هرچه که می گذرد متوجّه می شوید گویی هدف آن ها درد دل صرف یا گرفتن راهنمایی نیست، آن ها می خواهند مرتب حرف بزنند و مجرایی برای دفع عقده های خود پیدا کنند.
آن ها سعی می کنند، همه دستاوردهای خوب شما، همه ویژگی های شخصیتی تحسین برانگیز شما، همه مهارت های دست نیافتنی شما را حقیر نشان بدهند.
آن ها از کار خود دست بر نمی دارند، مگر آن گاه شما را به باتلاق خود بکشند و وقتی توانستند شما را در حال دست و پا زدن برای رهایی ببینند، دست می کِشند.
هرگز تصور نکنید که قطع صحبت های آن ها، ترک کردن اتاقتان در هنگام ورود این افراد، کاری بی ادبانه و گستاخانه است. خشمگین شدن و دشنام دادن خیلی ساده است. امّا تصور می کنید که به دنبال آن، افراد بدذات چه می کنند، آن ها دقیقا دوست دارند شما به چنین ورطه ای بیفتید و کنترل خود را ازدست بدهید.
پس به یاد داشته باشید که همیشه در یک دعوا و مجادله، فردی که کنترل خود را ازدست می دهد، همیشه بازنده است.
جواب ابلهان مسلماً خاموشی است!
اگر آدم روان‌پریشی در خیابان یقه شما را بگیرد و ادعا کند که شخصیت مهمی است، آیا وقت می گذارید و برایش دلیل و برهان می آورید که افکارش هذیانی است؟
(از صفحه تهمینه میلانی)
