سلام نو – سرویس سیاسی: حمید ناطقیان | در انتخابات اسفند ماه سال 94 مردم شهرهای بزرگ از جمله تهران با حضور در انتخابات مجلس شورای اسلامی رای معناداری دادند که تا مدتها پس از شروع به کار مجلس هم حواشی این انتخاب مردم در معادلات سیاسی تاثیرگذار بود.
به گزارش سلام نو، اگرچه بسیاری روی کار آمدن کسر قابل توجهی از اصلاح طلبان در مجلس را سلبی می دانند با این حال در آن زمان مردم باور کرده بودند که اصلاح طلبان منافع ملی را بر منافع سیاسی ترجیح می دهند. بعد از انتخابات مجلس ششم و رد صلاحیت های بی سابقه نمایندگان مجلس و بعد از شروع به کار مجلس هفتم میزان اعتماد عمومی تا حد قابل توجهی کاهش یافته بود. این مساله در مجلس هشتم و به طریق اولی در مجلس نهم نمود عینی بیشتری داشت. مجلس دهم قرار بود کارویژه اش این باشد که اعتماد از دست رفته را بازیابد.
از همان روزهای ابتدایی شروع به کار مجلس بسیاری از ناظران سیاسی تصورشان این بود که مجلس دهم قرار است همچون مجلس پنجم باشد. ویژگی مهم مجلس پنجم این بود که اکثریت با اصولگرایان بود اما اقلیت قدرتمند اصلاح طلب مجلس در کنار مدیریت خوب رییس وقت مجلس، ناطق نوری توازن قابل قبولی در مجلس ایجاد کرده بود. از این مجلس به عنوان یکی از تعاملگر ترین مجالس پس از انقلاب با دولت یاد می شود.
با این وجود از همان رای گیری های ابتدایی مجلس دهم مشخص بود که اصلاح طلبان مجلس پنجم اگر چه در تعداد شاید کمتر از راه پیداکنندگان به مجلس دهم از طریق لیست موسوم به امید باشند اما در عمل فراکسیون قدرتمندی بودند که کارهای بزرگی در مجلس می کردند. رهانیدن عطاالله مهاجرانی وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی آن دوره از تیغ استیضاح و عزل احتمالی از جمله این اقدامات بود. در انتخابات ریاست مجلس پنجم عبدالله نوری از اصلاح طلبان و علی اکبر ناطق نوری از اصولگرایان کاندیدای ریاست مجلس شدند که دست آخر ناطق نوری تنها با اختلاف 11 رای توانست به کرسی ریاست مجلس برسد. این در حالی است که در رقابت عارف با لاریجانی اختلاف آرا 70 رای بود. هرچند شاید قیاس عارف و عبدالله نوری خیلی درست نباشد اما آنچه مسلم است اقلیت مجلس پنجم اقلیت منسجم تر و کارآمدتری نسبت به فراکسیون امید در مجلس دهم بود.
با نگاهی گذرا به عملکرد اصلاح طلبان در مجلس دهم و یادآوری شعار انتخاباتی امید، آرامش و رونق اقتصادی در تبلیغات انتخاباتی سال 94 خواهیم دریافت که هیچ کدام از شعارهای سه گانه امیدی ها تعبیر نشده است و چه بسا آن قدر به ناامیدی دامن زده شده که امید به ادامه حیات سیاسی این طیف از بهارستان نشینان به حداقل رسیده است.
یکی از دلایل عدم انسجام امیدی های مجلس اختلاف منش سیاسی آنان با یکدیگر است. اختلافی که عملا باعث تضاد منافع می شود و مناسبات درونی یک فراکسیون را به هم می ریزد. حضور شخصی مانند کاظم جلالی که فتنه گر خواندن اصلاح طلبان در سال 88 را در کارنامه خود دارد با شخصی مانند محمود صادقی که تند ترین انتقادات را به اتفاقات آن سال مطرح می کند در کنار هم و در یک لیست نشان از برخی فشارها بوده که در زمان بسته شدن لیست وارد شده است. به تعبیری آن قدر این چتر اصلاح طلبان گسترده تر شده که اصولگرایانی که هیچ تعلق خاطری به اصلاح طلبان نداشتند را هم شامل شده است.
این البته همه مشکلات فراکسیون امید نیست. بسیاری از نمایندگانی که از قضا همچنان پرچم اصلاح طلبی را در دست نگه داشته اند هم نتوانستند امید مردم به فراکسیون امید را زنده نگه دارند. در این بین محمدرضا عارف به عنوان رییس فراکسیون امید در صف اول کسانی است که نوک پیکان انتقادات به سوی آنها است.
ناامیدی از فراکسیون امید در یکی دو سال اخیر آن قدر بالا بوده که خیلی بعید است انتخابات مجلس 98 خبری از جنب و جوش سال 94 و رای خیره کننده مردم به لیستی که حتی نسبت به اعضای آن هم شناخت درستی وجود نداشت، باشد. رای دهندگان انتخابات مجلس و شورا از عملکرد نمایندگانی که به این دو نهاد مهم فرستاده اند رضایت خاطر ندارند. این هشدار که انتخابات شورای شهر آخرین انتخاباتی بود که مردم به لیست واحد اصلاح طلبان رای خواهند داد پیش از این انتخابات از سوی برخی فعالان دلسوزجریان اصلاحات بارها و بارها مطرح شد. با این حال شورای عالی سیاستگذاری اصلاح طلبان با همان ساختار غیر دموکراتیک همچنان در حال فعالیت است و به نظر نمی رسد بتوان امیدی به اصلاح این روند داشت چرا که سرمایه اجتماعی اصلاح طلبان روز به روز در حال تنزل است و اراده ای برای نجاتش دیده نمی شود.
