یک ابزار بزرگ برای استفاده از سیستم بهداشتی برای غربالگری تقریباً کلیه کودکان برای اختلال طیف اوتیسم (ASD) تنها کمتر از نیمی از این بیماری را مشخص می کند.
فقط 39 درصد کودکانی که برای تشخیص ASD مراجعه کرده بودند ، در مراجعه اولیه پزشک متخصص اطفال از نظر غربالگری مثبت بودند .
نویسندگان این مطالعه ، سوابق الکترونیکی بهداشت تقریبا 26000 کودک را که در یک کلینیک کودکان در پنسیلوانیا و نیوجرسی مشاهده کرده بودند ، مورد بررسی قرار دادند.
در یک مطالعه جدید ، محققان دریافتند که بسیاری از متخصصان اطفال با استفاده از ابزار استاندارد غربالگری اوتیسم علائم بیماری ASD را در حین مراجعه روزمره کودک به خوبی از دست می دهندو تشخیص نمی دهند.
محققان این مطالعه دریافتند که تنها حدود 39 درصد از کودکان ، که به دنبال تشخیص ASD رفته اند پزشکان مثبت عمل کرده اند.
در حال حاضر ، هدف آکادمی اطفال آمریکا ، غربالگری جهانی ASD برای کودکان در سنین 18 و 24 ماه است.
اما یافته های این مطالعه نشان می دهد که ابزار غربالگری ، بسیاری از کودکان با شانس بیشتری برای ابتلا به بیماری ASD را از دست داده است ، و این احتمال را برای معالجه زودرس به تأخیر می اندازد.
نرخ غربالگری جهانی اوتیسم
در مطالعه جدید ، محققان CHOP سوابق الکترونیکی سلامت تقریبا 26000 کودک را که در یک کلینیک کودکان در پنسیلوانیا و نیوجرسی به ویزیت خوبی رسیده بودند ، بررسی کردند.
نتایج آنها در تاریخ 27 سپتامبر در مجله کودکان منتشر شد.
ارائه دهندگان خدمات بهداشتی ، کودکان را با استفاده از ابزاری به نام چک لیست اصلاح شده برای اوتیسم در کودکان نوپا با پیگیری (M-CHAT / F) غربالگری کردند. این ابزار در سیستم ضبط سلامت الکترونیکی سیستم سلامت ادغام شده است ، که می گویند به دستیابی به غربالگری تقریبا جهانی کمک کرده است.
تقریبا 91 درصد از کودکان مورد مطالعه مورد غربالگری قرار گرفتند که تقریباً بیش از نیمی از آنها بیش از یک بار مورد غربالگری قرار گرفتند.
غربالگری ASD بسیاری از کودکان را تشخیص نمی دهد
پزشکان از ابزار غربالگری برای شناسایی کودکان با احتمال زیاد ASD ، یک اختلال رشدی که در اوایل کودکی شروع می شود ، استفاده می کنند.
سپس این کودکان برای تشخیص به متخصص مراجعه می کنند. پزشکان همچنین ممکن است بر اساس مشاهدات خودشان در مورد کودک ، کودکان را ارجاع دهند.
اگرچه این ابزار غربالگری تنها 38.8 درصد از کودکان مبتلا به ASD را تشخیص می داد ، اما این کودکان 7 ماه زودتر از افرادی که غربالگری منفی داشتند تشخیص داده شدند.
رابینز گفت: "اگر نزدیک 40 درصد از کودکان می توانند زود تر تشخیص داده شوند ، و این و در یک مداخله مناسب قرار بگیرند ، این یک پیروزی است."
در مورد کودکانی که در 18 یا 24 ماهگی منفی نشان دادند ، اما بعداً به ASD مبتلا شدند؟
استون می گوید غربالگری برای بیماری ASD متفاوت از غربالگری برای یک بیماری پزشکی مانند بیماری قلبی یا دیابت است ، که دارای نشانگرهای بیولوژیکی مشخصی هستند که پزشکان می توانند آنها را اندازه بگیرند.
استون گفت: "علائم اولیه ASD می تواند ظریف و موذی باشد ، و همچنین به صورت متفاوتی - و در یک جدول زمانی متفاوت - از کودک به کودک دیگر تجلی می یابد."
ASD تا 3 سالگی یا حتی در مهدکودک یا کلاس اول ممکن است در بعضی از کودکان قابل تشخیص نباشد.
علائم اولیه نیز رفتارهایی هستند که می بینیم در کودکان مبتلا به اوتیسم مانند پاسخ دهی اجتماعی یا تماس چشمی ، "کمتر" مشاهده می شود. استون گفت: کشف این موارد به ویژه در حین ویزیت دشوارتر است.
کودکان همچنین در نحوه بروز علائم آنها متفاوت هستند.
رابینز گفت: "بعضی از کودکان از نقاط قوت بیشتری برخوردار هستند ، به این معنی که وقتی مطالبات اجتماعی و ارتباطی نسبتاً کم باشد ، می توانند برخی از چالش ها یا ضعف ها را جبران کنند."
او می افزاید ، هرچه کودکان بزرگتر می شوند و با شرایط سخت تر روبرو می شوند ، ممکن است نتوانند علائم خود را " جبران کنند".
والدین نقش مهمی در تشخیص اوتیسم دارند
اگرچه ابزار غربالگری کودک مبتلا به ASD را شناسایی نمی کند ، اما کیفیت نظارت که توسط پزشکان بدون ابزار انجام می شود بسته به تجربه آنها متفاوت است.
عوامل دیگر همچنین می تواند مانیتورینگ پزشک باشد ، مانند نژاد و قومیت کودک و همچنین درآمد خانواده و سوابق تحصیلی. ابزارهای غربالگری به منظور کاهش برخی از این موارد است.
کارشناسان خاطرنشان می کنند که غربالگری استاندارد تنها یکی از عوامل کنترل کودک برای ASD است.
استون توضیح داد: "غربالگری ASD باید به عنوان بخشی از فرایندی در نظر گرفته شود که مشاهدات رفتاری و نگرانی والدین و ارائه دهندگان مراقبتهای اولیه را در نظر می گیرد و درمورد مراحل بعدی تصمیم گیری مشترک را به کار می گیرد."
رابینز تأکید می کند که نظارت مداوم باید همراه با نمایش استاندارد انجام شود - والدین نقش مهمی دارند.
رابینز گفت: "والدین باید مراقب باشند و بدانند که متخصص فرزند خود هستند." "وقتی آنها چیزی را دیدند که نگران کننده است ، باید آن را مورد توجه متخصص قرار دهند."
اگر پزشک کودک گوش نکند و والدین هنوز نگران باشند ، والدین "باید پیشروی کنند و به یک متخصص مراجعه کنند که بتواند در تشخیص اینکه آیا کودک واقعاً تشخیصی داشته یا نیاز به مداخله زودرس داشته باشد ، به دنبال یک پزشک باشد."
