سلام نو – سرویس ورزشی: در شب دوم بازی‌های مرحله یک شانزدهم لیگ قهرمانان آسیا، پرسپولیس به مصاف السد قطر و ژاوی هرناندز مشهور رفت و در یک بازی پرهیجان توانست با یک گل از سد این تیم متمول قطری عبور کند و شاهکار خلق کند، شاهکاری که بیشتر شبیه معجزه بود.
این که ضربه کرنر پرسپولیس در بهترین حالت روی سر آل کثیر کهنه‌کار نشست و در بهترین زمان ممکن گل پرسپولیس به ثمر رسید تا او به سبک رونالدو پیراهن را در آورد اتفاق خوشایندی بود و پیروزی برابر نماینده میزبان رخدادی کم‌نظیر است اما این پیروزی هیچ چیز از روزهای تلخ سرخ آبی‌ها کم نمی‌کند.
چه پرسپولیسی که برد و چه استقلالی که باخت هر دو تا همین جا هم کاری کارستان کردند و پیروزی‌هایی به دست آوردند که با هیچ متر و معیار منطقی و حرفه‌ای نباید به دست می‌آوردند.
فوتبال ایران روزی روزگاری از فوتبال قطر و عربستان جلوتر بود ولی امروز سال‌های سال با امکانات، توان مالی و حتی دانش فوتبالی قطر و عربستان فاصله داریم و آن چه از برد هم نصیبمان می‌شود محصول استعداد بازیکنان و گاه مربیان ایرانی است.
به وضعیت استقلال و پرسپولیس نگاه کنید. دو تیمی که بیشترین تماشاگر را در آسیا دارند. نه بلیت فروشی درستی دارند، نه حق پخش درستی می‌گیرند، نه سیستم درآمدزایی دارند و نه به معنای واقعی کلمه باشگاه ورزشی هستند.
در برابر تیم‌هایی که باشگاه هواداری، بلیت فروشی، حق پخش، اسپانسر درست و یک باشگاه به تمام معنی کلمه دارند، استقلال و پرسپولیس تنها و تنها طرفدارانی متعصب دارند.
به وضعیت استقلال و پرسپولیس در این فصل نگاه کنید. دو مربی خوب خود یعنی استراماچونی و کالدرون را از دست دادند و دو پیشکسوت سابق یعنی گلمحمدی و مجیدی را به جای آن‌ها آوردند.
کلی ستاره را از دست دادند و همین حالا هم از دست می‌دهند. استقلال این روزها بدون سرمربی است و گلمحمدی هم گفته بعد از لیگ قهرمانان آسیا از پرسپولیس می‌رود. پنجره نقل و انتقالات استقلال بسته شده و پرسپولیس به خاطر پرونده برانکو با خطر کسر امتیاز مواجه است.
این حال و روز دو تیم اول ایران با بیشترین تماشاگر در آسیا است. چه تیمی که به قول هواداران استقلال بابا مسعود دارد و محبوب دولت است و چه تیمی که محبوب نیست وضعیت اسف‌بار و تلخی دارند که قابل مقایسه با رقیب‌های عربی و حتی ازبک آنان نیست. رقیب‌هایی که خریدن ستاره‌هایی مثل علی علی‌پور یا علی کریمی برایشان مثل آب خوردن است.
در طرف مقابل در تهران پرسپولیس توان پرداخت پول برانکو را ندارد و استقلال هم در پرداخت به شیخ دیاباته ستاره خط حمله خود به مشکل برخورده است.
در چنین شرایطی با کدام منطق، انصاف و دو دو تا چهارتایی استقلال و پرسپولیس باید بتوانند از مرحله گروهی لیگ قهرمان صعود کنند؟ در این شرایط چنین پیروزی‌هایی چیزی جز شاهکار و معجزه استعداد نیست وگرنه تیم‌های قطری با آن حجم امکانات، پول و دانش و تلاشی که کرده‌اند صاحبان آینده فوتبال آسیا خواهند بود و به زودی همین پیروزی‌های نصفه و نیمه نیز در برابر آنان ناممکن می‌شود.
تنها به احمد سعادتمند و مهدی رسول پناه مدیرعامل‌های استقلال و پرسپولیس نگاه کنید. اولی سوابق کم‌رنگ و نه چندان درخشان در مدیریت ورزشی دارد و دومی دندان‌پزشکی عضو حزب اعتماد ملی است که اساسا به ورزش مربوط نیست. در هر کجا دنیا بگویید پرطرفدارترین تیم‌های کشور و حتی قاره را دست چنین کسانی داده‌اند حتما باور نمی‌کنند.
در چنین شرایطی باید پیروزی‌های دشوار سرخ‌آبی‌ها را قدر دانست و انتظار چندانی از آنان نداشت چون تا وقتی روال اداره این دو تیم چنین است انتظار افتخار آفرینی در آسیا انتظاری متوقعانه و غلط است.
نظر شما