سلام نو – سرویس سیاسی: ابراهیم رئیسی به عنوان رییس جمهور ایران چالش، دردسر، مشکل و بحران کم ندارد. از برجام تا افغانستان و از تحریم تا فساد مالی، دولت سیزدهم با حجم گسترده‌ای از مشکلات و چالش‌ها مواجه است.
با این همه تمام مشکلات ابراهیم رئیسی در تحریم، برجام یا حتی مهار کرونا خلاصه نمی‌شود. یکی از مهم‌ترین چالش‌های او برندِ سیاسی شخص خود و دولتش است.
برای درک این مسئله کافی است نگاهی به پیش زمینه‌های ابراهیم رئیسی داشته باشیم.سابقه رئیسی قضاوت و قوه قضاییه است که خوب یا بد برخورد قهری و سلبی گره خورده است. در میان حامیان رئیسی نیز چهره‌هایی چون آیت‌الله علم الهدی، پناهیان، رائفی‌پور و دیگرانی به چشم می‌خورند که برخی مواضع ایشان با انتقادهای شدیدی همراه است.
بخش مهمی از دولت رئیسی از وزرا و نیروهای دولت محمود احمدی‌نژاد تشکیل شده است، رئیس جمهوری که با تمام ادعاهایش بیشترین توقیف روزنامه‌ها را به ثبت رساند و برخورد قهری با منتقدین را به اشکال مختلف شدت بخشید.
به جز این رقبای انتخاباتی رئیسی بارها او را متهم به محدود کردن آزادی‌ها از جمله دیوار کشی کردند. رئیسی البته در سال ۹۶ به این اتهامات پاسخ داد و گفت: می‌گویند می‌خواهند در خیابان ها دیوار بکشند؛ چرا عقل مردم را دست کم می‌گیرید؟ما دیواری بین چپاول‌گران و حقوق مردم خواهیم کشید.
با این همه واقعیت این است که رئیسی برای تغییر این نگاه به چیزی بیش از حرف و شعار نیاز دارد و باید اقداماتی عملی در این زمینه انجام دهد.
برای درک سخت بودن راه پیش روی رئیس کافی است به دو ماجرای این روزها دقت کنید. نخست آن چه بر یک گروه موسیقی دزفول و تایید و تکذیب‌های بعدش رفت. گروه موسیقی دزفول در حالی با حاشیه روبه‌رو شد که کلیپ منتشر شده از متوسط کلیپ‌های مجوز دار منتشر شده هم استانداردتر بود و هیچ مشکلی نداشت.
اخیرا نیز گزارشی در رسانه‌ها منتشر شد که بر اساس آن بنابر بخش‌نامه جدیدی در آموزش و پرورش، مدرسه‌ها پرونده و کارنامه دانش آموزان را تنها می توانند به پدر دانش آموزان تحویل دهند و مادران نمی توانند این مدارک را دریافت کنند.
هر چند مدیرکل ارزیابی عملکرد و رسیدگی به شکایات آموزش و پرورش چنین خبری را تکذیب کرده و گفته است که به هیچ وجه چنین قانون و بخشنامه‌ای وجود ندارد و پدر یا مادر هر دو به عنوان، ولی دانش آموز در امور آموزشی و پرورشی فرزند خود مشارکت داشته باشد، اما انجام این چنین اموری از سوی دولت چندان برای مردم غیر طبیعی تلقی نمی‌شود و این نشان می‌دهد که بخشی از افکار عمومی پیش‌داوری‌هایی در مورد دولت سیزدهم دارد.
رئیسی تا اینجای کار حداقل نخواسته به عنوان کسی شناخته شود که فضاهای مختلف را می‌بندد. اما آیا او می‌تواند با تفکری که در برخی جریان‌های سنتی‌تر ریشه دوانده است مقابله کند و در برابر آن‌ها ایستادگی کند؟ پاسخ این سوال را زمان مشخص می‌کند.
نظر شما