به گزارش سلام نو اسفندیار عبداللهی در دیدارنیوز نوشت: اصلاح‌طلبان ضمن اینکه از قدرت به دورهستند، گویا بی برنامه و ناامید هم هستند و خبری از برنامه برای آینده از سوی این جریان سیاسی به گوش نمی‌رسد. تک و توکی از فعالان این جریان نقادانه خواهان خوداصلاحی و تعریف راهبرد جامعه محور هستند. اسفندیار عبداللهی از دیدارنیوز برای بررسی بیشتر و نگاهی چند باره به آخرین شرایط جریان اصلاحات و اصلاح‌طلبان با محمدجواد حقشناس، عضو شورای مرکزی حرب اعتماد ملی و نماینده مردم تهران در شورای پنجم گفت‌وگو کرده است.
حقشناس در ابتدای این مصاحبه گفت: اگر بخواهیم وضع موجود کشور دلسوزانه، کارشناسانه و معطوف به منافع ملی بررسی کنیم باید گفت؛ قابل قبول نیست. همه بر این باورند که وضع خوب نیست و مردم ایران سزاوار چنین شرایطی نیستند. درآمد سرانه اکثریت کشورهای همسایه از ما بهتر است. وقتی که انقلاب شد درآمد سرانه ایران در منطقه مقام اول را دارا بود. قرار نبود انقلاب اسلامی نوید بخش بهبود شرایط مردم باشد؟ ما هدف گذاری کرده بودیم در منطقه به مقام اول از حیث توسعه اقتصادی و سرانه درآمد برسیم، اما بعد از چهل و اندی سال هر روز عقب رفتیم و با چشم انداز ۲۵ ساله هم فاصله زیاد و جدی داریم. به روشنی باید گفت وضعیت خوب نیست و باید تغییر کند.
سه راه برای تغییر!
وی با طرح این پرسش که آیا می‌شود دست روی دست گذاشت و با قرار دادن کشور در انزوا و انفعال اتفاق مثبتی رخ می‌دهد؛ افزود: برای رهایی از این شرایط باید تغییر داد. برای تغییر سه راه وجود دارد. یک راه انقلاب، شورشگری و کاری شبیه به آن است که مردم در سال ۵۷ انتخاب کردند. رویکردی انقلابی توام با خشونت دو طرفه است و آسیب‌های جدی برای مردم و کشور به همراه دارد. اگر رژیم گذشته اصلاحات را به موقع می‌پذیرفت این همه هزینه برای مردم و کشور درست نمی‌شد. امروز کمتر کسی این شیوه تغییر را پیشنهاد می‌کند.
عضو شورای مرکزی حزب اعتماد ملی دیگر راه تغییر را فروپاشی عنوان کرد و گفت: شوروی سابق به این صورت فروپاشید. وقتی که سالها همه منتظر اتفاق خوب هستند ولی بر اثر حکمرانی بد اتفاقی نمی‌افتد به مرور سیستم دست به خود تخریبی منجر به فروپاشی می‌زند. فلذا فعالیت‌های اجتماعی مدنی در شوروی سابق به سمت انقلاب نرفت و ساختار هم اصلاح نشد. در عوض به سمتی رفت که گورباچف مجبور شد اعلام فروپاشی کند. این درحالی بود که شوروی یکی از دو قدرت اصلی و یکی از دو قطب رهبری جهان بود.
حقشناس با بیان اینکه هیچ ایرانی که به این کشور و تمدن چند هزار ساله آن تعلق خاطر دارد، نمی پذیرد وطنش از هم بپاشد، یادآور شد: ایران در مقاطعی از تاریخ مرکز فرهنگی و تمدن سازی در جهان و منطقه بوده است. می شود تحمل کرد این کشور از درون پاشیده شود؟ این راه راه قابل قبولی نیست. می ماند راه اصلاح.
این فعال اصلاح‌طلب ادامه داد: وقتی درباره اصلاح صحبت می‌شود، منظور فقط اصلاح سیستم حکمرانی نیست. دولت و حاکمیت، مردم، الیت‌های سیاسی، گروه ها و جریان های سیاسی نیاز به اصلاح رویه ها دارند. به دلیل تعلق خاطر، ریشه و دلسوزی که نسبت این کشور داریم، همه باید بپذیریم نیاز به اصلاح داریم. به عنوان یک ایرانی که نگران کشور، فرزندان و نسل های هستیم، نمی توانیم به تغییر فکر نکنیم، البته کم هزینه ترین نوع تغییر. لذا تنها مسیر درست و کم آسیب همه ما اصلاحات است.
وی خاطرنشان کرد: اصلاحات در گرو و قبضه یک گروه خاص نیست. اینگونه نیست که اگر سید محمد خاتمی، محمد جواد حقشناس یا جبهه اصلاحات نباشند، اصلاحاتی شکل نمی‌گیرد. معتقدم اصل اصلاحات باید در دستور کار این کشور باشد و اما نه الزاما تحت نام و نشان خاصی. این مسیر اصلاحات است که باید گشوده و زنده بماند. به همین دلیل قبل از هر چیزی همین اصلاح طلبان هم باید نقد پذیر باشند و اصلاح و تغییر را از خود آغاز کنند. به نظر من حتی اگر لازم است جریان اصلاحات باید این آمادگی را داشته باشد که یک جراحی مغز انجام بدهد.
رییس پیشین کمیسیون فرهنگی اجتماعی شورای شهر تهران درباره آفت های مبتلابه جریان اصلاحات گفت: مشخص است وقتی که اعتماد عمومی سلب شده، یک جای کار عیب دارد و قطعا نقد جدی به عملکرد جریان اصلاحات وارد است. باید در رویکردها و راهبردهای خود تغییر ایجاد کنیم. کار دیگر برای جلب اعتماد عمومی که باید کرد، در میان گذاشتن موانع پیش روی اصلاح‌طلبی، با مردم است.
محمدجواد حقشناس دراین باره که شرایط امروز ایران در مقایسه با دوران پیش از گورباچف در شوروی چقدر قابل قیاس است، عنوان کرد: اگر نظام سیاسی نخواهد بیدار شود گرفتار می شود. در اینکه وضع موجود مطلوب نیست همه اذعان دارند. امروز اگر با همین نمایندگان مجلس انقلابی هم صحبت کنید، آنها هم همین تحلیل را دارند، اینکه وضعیت بحرانی است. همین وزرای دولت سیزدهم و مدیران و استانداران موجود هم وضعیت موجود کشور را تایید نمی کنند. کسانی که وضع موجود حاصل تفکرات آنها است هم نمی‌توانند این وضعیت را تایید کنند. همه در این موضوع متفقند که وضع خوب نیست. همه قبول دارند باید اصلاح و تغییر اتفاق بیفتد. اما سوال این است که چگونه، توسط چه کسی و چه چیزهایی باید تغییر کند؟ یا کدامیک از سه مسیر انقلاب، فروپاشی و اصلاح به صلاح تر و قابل قبول تر و کم هزینه تر است؟ همه نیروهای سیاسی قطعا اصلاح را انتخاب می کنند.
وی در تشریح همین موضوع اضافه کرد: حالا در مسیر اصلاح بگویند آقای حقشناس به شما برای فلان جایگاه انتخابی یا انتصابی این شانس یا فرصت را نمی دهیم و صلاحیت شما تایید نمی شود. بسیار خوب! حضور من مهم نیست. سید محمد خاتمی می گوید حاضرم در هیچ انتخاباتی ثبت نام نکنم و بسیاری از اصلاح‌طلبان حاضر هستند اصل اصلاح پذیرفته شود و صورت بگیرد، حتی اگر آنها شانس دخالت و مشارکت نداشته باشند. توسط هر کسی انجام شود. اصلاحی که وضع اقتصاد را خوب کند، جمهوریت را تقویت کند و ایران را به کشوری عادی در عرصه بین‌المللی تبدیل کند. این اتفاق اگر بیفتد چه فرقی می کند توسط کدام شخص یا گروه باشد؟
این فعال سیاسی اصلاح طلب افزود: شاگردی در مغاز آهنگری بر آتش کوره، باد می دمید. به استادش گفت استاد نشسته بدمم؟ استاد گفت بدم! چند لحظه دیگر گفت استاد؛ لم بدهم و بدمم!، استادش گفت: بِدَم! دقایقی بعد شاگرد گفت استاد؛ بخوابم و بدمم؟ استاد عصبانی شد و گفت: پسر تو بِدَم، بمیر و بِدَم! من می گویم اصلاح صورت بگیرد و برای مشکلات ساختاری در حوزه های اقتصادی، سیاسی، فرهنگی، اجتماعی، درمانی و بهداشتی، مسکن، روابط مالی و بانکی و روابط خارجی راه چاره پیدا شود، چگونه و توسط چه کسی مهم نیست، مهم نتیجه کار برای این مردم و این کشور کهن است. شما (دولت کنونی و حاکمیت) هم اگر به کم هزینه بودن اصلاح نسبت به دیگر اشکال تغییر رسیده‌اید، به دست خود انجام دهید. شما بِدَمید؛ ...!!!
نظر شما