سلام نو-سرویس گردشگری: مرتضی از نحوه‌ی شکل‌گیری این روستای عجیب و دیدنی که فاصله‌ی کمی با افغانستان داره می‌گه: "روستایی که اصالتا افغان‌ان و فقط پنجاه کیلومتر با مرز فاصله داره و به سرزمین شگفت‌انگیز لی‌لی پوت‌های ایران معروفه. داستان از این قراره که حدود سیصد سال پیش یه فردی از افغانستان به دلایل نامعلوم همراه طائفه و خونواده خودش به این منطقه مهاجرت می‌کنه، کم‌کم روستا در حالی که کسی از وجودش با خبر بشه گسترش پیدا می‌کنه."
اون دلیل کوتاه قامتی مردمان این روستا رو این‌طور توصیف می‌کنه: "به خاطر نبود امکانات و مواد غذایی خبری از گوشت نبود و می‌شه گفت بهترین غذای مردم مخلوط کشک و شلغم و نون بوده، از طرفی دسترسی به اطراف هم خیلی سخت بوده (که اگه خودتون بیاین متوجه می‌شین مسیر چقدر طولانی و پر از گردنه‌س) و خب همه این عوامل دست به دست هم داد تا مردم ماخونیک به دلیل فقر غذایی نتونن به اندازه افراد بالغ و معمولی رشد کنن که البته وقتی از اهالی روستا علت کوتوله بودنشو سوال می‌کردم یه سری‌ها می‌گفتن چون اهالی به خاطر ساخت خونه‌ها مجبور بودن سنگ‌ها رو پشت‌شون بذارن و به اینجا منتقل کنن این‌طوری شدن."
مرتضی به تعبیری، از برگشتن قد معمولی اهالی روستا ابراز خوشحالی می‌کنه و با گشتی در روستا از معماری جالب توجه و دیدنی اون می‌گه: "البته در حال حاضر خبری از کوتوله‌ها نیست و به خاطر بهداشت و تغذیه و مسائل دیگه خوشبختانه همه قدشون معمولیه. از معماری منحصر به فردش هم نمیشه گذشت، جالبه بدونید خونه‌هاشونم خیلی کوچولوئه و عجیب‌تر درهای ورودیش بود که بعضیا به نیم متر می‌رسید که دلیلش بیشتر به خاطر آب و هوای سرد منطقه بوده."
اون از تجربه‌ی بازدید روستا با وجود بچه‌هایی که امکاناتی ندارن و با چهره‌هایی دوست‌داشتنی، به سختی می‌شه لبخندی رو توی صورت‌شون تشخیص داد می‌گه: "بازدید این روستا برام خیلی جالب و پر از تجربه بود، به خصوص که از اول بازدید تقریبا نصف بچه‌های روستا دورمون جمع شدن و راهنمایی‌مون میکردن و اما نکته غمگینش این بود که این بچه‌های بیچاره هیچ امکاناتی نداشتن و خیلیاشون فقط و فقط تقاضای کمک پولی میکردن. بیشترشون حتی یک بار هم به نزدیک‌ترین شهر که بیرجند می‌شه نرفته بودن و نبود رفت‌وآمد باعث شده بود حتی قادر نباشن یه چیز ساده برای فروش درست کنن تا بهونه‌ای بشه که گردشگرها به طور غیر مستقیم کمک کنن بهشون."
به نظر مرتضی بازدید از روستاهای محروم مهمه، مهم‌تر از اون یاد دادن هنری به اهالی روستا برای درآمدزاییه و در این باره می‌گه: "پیشاپیش ازتون تشکر می‌کنم که اولا از روستاهای محروم بازدید می‌کنین دوما سعی می‌کنین بهشون به جای کمک مستقیم یه هنری یاد بدین که بتونه تو آینده‌ی اقتصادی‌شون نقشی هر چند کوچیک داشته باشه."
نظرات