سلام نو – سرویس گردشگری: بنیامین از روش و زیستی متفاوت در مهد یوگا می‌گه و مهم‌ترین مراحلی که در ریشیکش طی می‌شه تا شرکت‌کننده‌ی دوره مراقبه و یوگا به صلح درون برسه رو نام می‌بره: "هر روز باید در ریشیکش ساعت پنج صبح بیدار بشم و در کلاس‌های مراقبه و یوگای سحرگاهی که در دامنه‌های کوه هیمالایا در کنار رود گنگ برگزار می‌شه شرکت کنم و مناجات، مدیتیشن و گوش دادن آهنگ‌های آرامش بخش و بدون کلام بخشی از برنامه‌های روزانه من در شهر ریشکش هست، تو این شهر خبری از گوشت، مرغ و تخم مرغ نیست. خبری از پر خوری هم نیست. غذاها تماما گیاهی و اورگانیک هستن که توسط استاد مراقبه برای ما انتخاب می‌شه. کلاس‌های مراقبه و یوگا سختی‌ها و ریاضت‌های خاص خودش رو داره ولی این کلاس‌ها به من یاد دادن که من فقط یک جسم نیستم. افکارم معمار اتفاقات زندگیه منه. اینجا به من یاد دادن که چطوری با داشته‌هام خوشحال باشم، حسرت زندگی دیگران رو نخورم، برای همه آرزوی خوشبختی بکنم، چطور خشمم رو کنترل کنم و باید بدونم از زندگی چی می‌خوام تا به صلح درونم برسم."
اون در ادامه از دیده‌هاش در حین پیاده‌روی‌های عصرگاهی در مسیر رودخونه‌ای به نام گنگ تعریف می‌کنه و از تجربه حسی خودش می‌گه: "عصرها تا غروب خورشید کنار رودخونه گنگ پیاده‌روی‌های طولانی انجام میدم و به درویش‌هایی که با لباس نارنجی رنگ هزاران کیلومتر رو با پای پیاده زخم شده سفر می‌کنن نگاه می‌کنم و آدم‌هایی که با هزارن سختی خودشون رو به رود گنگ رسوندن تا جرعه‌ای از این آب مقدس رو بنوشن نگاه می‌کنم، گاهی لبخند می‌زنم، گاهی دلتنگ می‌شم و گاهی از ته دل گریه می‌کنم و این گریه به خاطر نداشته‌هام نیست. نه. این گریه به خاطر چیزایی که اینجا حس کردم و بدست آوردم تا آدم بهتری بشم هست. اینجا یاد گرفتم از چیزهای کوچیک در زندگیم لذت ببرم و برای لذت از چیزای کوچیک نیازمند قلب بزرگتری در زندگی هستم."
نظر شما