آیا زندگی بشر بر روی کره زمین محکوم به فنا است؟

سلام نو-فاطمه عرب‌زاده: اگر موضوع تغییر آب و هوا برای بچه‌ها در دهه ۱۹۹۰ خیلی انتزاعی به نظر می‌رسید، زمان تغییر کرده است، همانطور که بالستیس یک روز بعد از ظهر وقتی شام را روی میز در یک ظرف یکبار مصرف گذاشت، به شدت به او یادآوری شد. متی به گریه افتاد. او گریه کرد: مادر، ما نمی‌توانیم این بشقاب را دوباره استفاده یا بازیافت کنیم؟

او می‌گوید: "این واقعا به من ضربه زد. من از نسل قدیمی‌تری هستم که آن اضطراب را احساس نمی‌کنم." متی چهار ساله است.

در پاسخ به جوانانی که احساس غمگینی می‌کنند، دانشگاه واشنگتن، بوتل، دوره‌ای درباره غم و اندوه زیست محیطی ارائه می‌دهد که توسط جنیفر اتکینسون تدریس می‌شود. او ابزارهایی مانند مراسم سوگواری و تمرین‌های تمرکز حواس را برای دانش‌آموزانش فراهم می‌کند تا به آنها کمک کند تا با احساسات خود کنار بیایند. او می‌گوید اولین قدم این است که به طور کامل درد خود را بپذیریم.

اتکینسون به یاد می‌آورد: تابستان پس از زمستان خاکستری بی‌پایان در اینجا، سود بزرگی بود. اکنون این انتظار با فصل آتش سوزی که در آن شما نمی‌توانید بیرون نفس بکشید، ربوده شده است. بدتر از همه، تابستان گذشته شاهد یک گرمای عظیم بر فراز منطقه بودیم که منجر به هفته‌ها بالاترین دمای ثبت شده در شمال غربی اقیانوس آرام شد.

اتکینسون می گوید که دانش آموزان او ترکیبی از غم، ترس و خشم را نسبت به تغییراتی که در ۲۰ سال زندگی خود دیده‌اند، احساس می‌کنند. او به آنها نمی‌گوید که از این احساسات منفی اجتناب کنند که در واقع اصلا منفی نیستند، اما پاسخی سالم به از دست دادن هستند.

او می‌گوید: "غم و اندوه به ما نشان می‌دهد که چه چیزی را دوست داریم و نمی‌خواهیم از دست بدهیم و خشم ما را به مبارزه با بی‌عدالتی تشویق می‌کند. من از دانش‌آموزانم می‌خواهم که این احساسات شدید را به‌عنوان نوعی ابرقدرت ببینند که می‌توانند برای کمک به ایجاد دنیایی بهتر از آنها استفاده کنند."

یکی از شاگردان اتکینسون که این پیام را به دل گرفته است تارا فیشر است که تصمیم گرفت زندگی کاری خود را وقف کمک به افرادی کند که در اثر بلایای آب و هوایی آسیب دیده‌اند. فیشر تابستان گذشته داوطلب شد تا به بی خانمان‌های سیاتل کمک کند تا در داخل خانه و از دود و گرما خارج شوند. او می‌گوید اگر خط نقره‌ای برای چنین رویدادهایی وجود داشته باشد، این است که مردم در جهان مرفه اکنون می‌دانند که در مورد آب و هوا همه ما در یک قایق هستیم.

او می گوید: این به ما می آموزد که با دیگران در کشورهای در حال توسعه که زندگی آنها در حال حاضر تحت تأثیر تغییرات آب و هوایی ویران شده است، همدلی کنیم.

جوان و نامزد

جوانانی که بیشترین اضطراب را دارند، مطمئن ترین افراد هستند که می‎توانند کاری در این زمینه انجام دهند. کسانی که بعد از سال ۱۹۹۶ به دنیا آمده‌اند، سطوح بالایی از تعامل با موضوع را به صورت آنلاین نشان داده‌اند و کارهای بیشتری برای زندگی سبزتر انجام می‌دهند.

امید

آرون می‌گوید: "آنچه در نهایت باعث شد من به این درک برسم که مبارزه برای آینده‌ای قابل زندگی نمی‌تواند فقط برای بقا و ثبات باشد. همچنین باید مبارزه‌ای برای جلوگیری از تبدیل شدن دنیای ما به مکانی فقیرتر، تاریک‌تر و تنهاتر باشد. برای من و کتی، در آغوش گرفتن این به معنای داشتن این بچه و آموزش دادن همه چیزهایی بود که در این دنیا برای دوست داشتن وجود دارد و زندگی مان را به جنگیدن برای او و در مقطعی در کنار او و در کنار هر بچه دیگری که با این آینده نامشخص روبرو می‌شود متعهد می‌کنیم."