فرهنگ و هنر: از قدیم این رسم اذان گفتن در گوش نوزاد بوده است و بعد از تولد نوزاد به گوش او اذان می دهند.
از قدیم رسم بر این بود که وقتی کودکی به دنیا می آمد او را در آغوش پدربزرگ یا مادربزرگش که سال ها مسلمانی کرده بود و آداب اسلامی را خوب می دانست می گذاشتند تا با دهانی که بارها با آن ذکر خدا را گفته، در گوشش اذان و اقامه بخواند.
این رسم هنوز هم در بین بسیاری از خانواده ها انجام می شود. البته شاید بعضی از خانواده ها به دلیل مشغله زیاد از این کار مهم غافل شده باشند اما خوب است بدانیم که گفتن اذان در گوش راست نوزاد و اقامه در گوش چپ او سنتی است که پیامبر(ص) آن را انجام می دادند و این کار را به پیروانشان نیز سفارش می کردند.
اذان گفتن در گوش نوزاد
آیت الله روح الله قرهی مدیر حوزه علمیه امام مهدی(عج) حکیمیه تهران در تازه ترین جلسه اخلاق خود به موضوع «خطورات و مراقبه» پرداخت که مشروح آن در ادامه می آید:
*چرا خطورات ذهنی مان، نفسانی و شیطانی می شود؟
تمام خطورات نفسانی و شیطانی، به خاطر ظاهربینی دنیاست. اگر انسان به دنیا علاقه پیدا کرد و از روز نخست به او تذکّر ندادند که دنیا، مزرعه است و دوام و بقا ندارد، خطوراتی که بر ذهن او می آید، نفسانی و شیطانی خواهد بود. همان طور که بیان کردیم خطورات، همیشگی است و اصلاً اسّ و اساس عمل، خطورات است. خطورات، یا ملکی و ربّانی است و یا نفسانی و شیطانی است. پس خروج از خطورات، محال است، امّا اینکه چگونه خطورات انسان، نفسانی و شیطانی می شود، علّت، نگرش به دنیاست. باور کنیم که دنیا، گذراست. باور کنیم که می میریم. این باور مهم است. ما مرگ را می بینیم، امّا باور نکردیم که یک روز ما هم می میریم.
*راه دستیابی به خطورات ملکی و ربّانی چیست؟
نکته ای را بیان کنم که بسیار جالب است و من این نکته را فقط از یک نفر شنیدم که از آیت الله العظمی ملکی تبریزی نقل فرمودند - البته شاید قصور از من بوده که از آقایان و اعاظم و اولیاء خدایی که در محضرشان بودم، سؤال نکردم - یک موقع بنده و شهید بزرگوار شیخ مصطفی ردانی پور - که انصافاً اهل حال بود و حال خوشی داشت - محضر آیت الله العظمی بهاءالدّینی بودیم، ایشان فرمودند:اواخر عمر شریف آیت الله العظمی میرزا جواد آقای ملکی تبریزی بود که من خدمت ایشان رفتم، ایشان فرمودند:آسیّد محمّدرضا! مطلبی هست که خوب است شما آن حال را تمرین کنی و ای کاش از طفولیّت این را به ما یاد می دادند و آن، این است:پدرم تا چهل شب، هر شب در گوش من اذان و اقامه می گفت و تلقین می خواند. بعد سؤال کردم:آقا! چرا این کار را انجام می دادند؟ فرمودند:به خاطر اینکه از روز نخست به من بگویند:دنیا، ماندنی نیست. لذا خطورات ملکی و ربّانی بر این اساس می آید که انسان بداند دنیا، مزرعه ای برای آخرت است و خطورات نفسانی و شیطانی هم بر این اساس می آید که انسان، غفلت می کند و تصوّر می کند دنیا برای بقاست.
*در دنیا، برداشتی نیست، تمام آن ها، کشتی برای آخرت است!
لذا اگر از اوّل بدانیم رفتنی هستیم و مدام این مطلب را به خودمان تلقین کنیم، دیگر کدام نفسی می خواهد به ما غلبه پیدا کند؟! تلقین کردن یعنی همین که مدام بگوییم:«إنَّ المَوت حقٌّ» مرگ، حقّ است و می آید. تشییع جنازه می رویم، ختم شرکت می کنیم، امّا اینکه واقعاً بدانیم ما هم می رویم و زمانی می آید که دیگر نیستیم، مهم است.
حالا این مطلب چطور با آن فرمایش مولی الموالی(ع) که فرمودند:«در دنیا طوری زندگی کن کأنّ همیشه هست، از آن طرف هم طوری زندگی کن کأنّ ساعت بعد دیگر نیستی»، جمع می شود؟ یعنی باید در این دنیا، امید داشته باشی تا برای آخرتت کشت کنی و در آنجا برداشت کنی.
من این مطلب را از خیلی از اعاظم و بزرگانی که در محضر مبارکشان بودیم، شنیدم که وقتی تبیین می فرمایند:«الدنیا مزرعة الأخرة» یعنی بدان در دنیا، برداشت نداری. برخی از آقایان لطیف تر تبیین کردند و آن، این است:برداشت دنیا هم اگر باشد، ظاهر است و برداشت نیست و کشت برای آخرت است.
یعنی چه می دانی آن طرف چه خبر است، هر چه در اینجا بکاری، در آنجا برداشت می کنی. هر چه اینجا اعتقاد داشته باشی، در آنجا حسب اعتقادت محشور می شوی.
لذا در کتاب احادیث القدسیّه شیخ حرّ عاملی آمده که پروردگار عالم فرمودند:«أنا فی ظنّ عبدی» من در ظنّ و گمان بنده ام، نهفته شده ام. همان طور که در این دنیا تصوّر می کنی، آخرت هم همان است.
برداشت، مال آنجاست، این جا چیزی نخواه. لذا اولیاء خدا در این جا چیزی نمی خواستند. این را بارها بیان کردم که اولیاء خدا حتّی یک قدم هم برای کراماتی که داشتند، برنداشتند. یعنی این طور نبود که بگویند:فلان عمل را انجام می دهم، فلان ذکر را می گویم، که مثلاً در این دنیا، طیّ الارض داشته باشم، چشمم باز شود و ...، ابداً این طور نبودند. تازه چیزهایی را هم که به آن ها عنایت شده، بعضاً گرفتاری دیدند و گفتند:نکند من را به این شیرین ها و شکلات و حلوه های ظاهری دنیا مشغول کنند، بعد شیطان هم من را فریب دهد و بگوید:آفرین! ببین به کجا رسیدی و چه چیزهایی داری می بینی و می شنوی و متوجّه می شوی و این طور گرفتار شوم. لذا اولیاء خدا از این می ترسند و وحشت دارند و ابداً برای دنیا و مافیها، ولو خوبش، ولو کراماتش، تلاش نمی کنند، «الدنیا مزرعة الآخرة». یعنی همه برای آخرت است.
حال اولیاء خدا این گونه است:اصلاً در دنیا هیچ نخواستند، هیچ ندیدند و اصلاً در دنیا نبودند. وقتی خطورات ربّانی و ملکی می گوییم، همین است. یعنی در ذهنشان خطور می کند که دنیا را برای دنیا نمی خواهم. دنیا را برای آخرت می خواهم، آن هم برای فانی فی الله شدن. لذا آخرت هم برای اولیاء خدا معنا دارد و این طور نیست که هدفشان این باشد که معامله کنند تا به جنّت برسند. برای برخی که عبادتشان به قول مولی الموالی(ع) «عبادة التّجار» است، این گونه است که عبادتشان برای کسب بهشت است. امّا اولیاء خدا که می گوییم دنیا را برای آخرت می خواهند، یعنی می خواهند به پروردگار عالم برسند.
من در دهه ذی الحجّه از ابوالعرفا دیده بودم که ایشان ذکر «إنّا للّه وإنّا الیه راجعون» را بیشتر می گفتند و دائم بر زبانشان جاری بود. البته بعدها سرّ آن را هم بیان فرمودند که در اینجا از بیان آن مطلب معذورم. بعد هم با کمال تعجّب، دیدم آیت الله مولوی قندهاری هم در آن دهه این ذکر را بر زبان دارند، بدون اینکه این دو بزرگوار همدیگر را دیده باشند. معلوم می شود اسّ و اساس «الدنیا مزرعة الأخرة» همین است که حالا که من این جا آمدم، باید بدانم که من لله هستم و متعلّق به خدایم؛ پس حالا که لله هستم، کاری کنم که به سمت او برگردم، « الیه راجعون» که به قسمی بیان می فرمایند:یعنی فانی فی الله شدن. بعد از بالاترین مقام که رضاست و انسان به رضایت حضرت حقّ می رسد، مقام فانی فی الله شدن مطرح است که دیگر آن جا همه چیز خداست، «إنّا لله و إنّا الیه راجعون». همه این ها اوّل در ذهن انسان نقش می بندد که خطورات همین است.
*تلقین خواندن برای کودک تازه به دنیا آمده!
اینکه مدام در گوش انسان، اذان و اقامه می گویند، همین است. حتّی برای همین است که گفتند:اگر کسی یک مقدار عصبی است، در گوش او اذان و اقامه بگویید، حتّی اگر بزرگ است و سنّش سی، چهل، پنجاه و شصت سال است. برای اینکه این گونه ذهنش را مشغول به اکبریّت ذوالجلال و الاکرام می کنید، الله اکبر!
لذا همان طور که بیان کردیم آیت الله العظمی میرزا جواد آقای ملکی تبریزی فرموده بودند:پدرم عین چهل روزی که در گوش من اذان و اقامه می گفت، تلقین هم می خواند، «اسمع افهم یا فلان ابن فلان إنّ الموت حق ...». خیلی عجیب است این تلقین را برای بچّه یک روزه می خواندند و تا چهل روز ادامه می دادند!
لذا انسان باید بداند برای این دنیا نیست، اگر این را بداند، خطوراتش هم ملکی و ربّانی و الهی خواهد شد. امّا اگر انسان تصوّر کرد که برای این دنیاست، خطوراتش هم خطورات نفسانی می شود. چون نفس دون، نفس امّاره متعلّق به این دنیاست. برای همین در دنیا او را گیر می اندازد و گرفتار می کند. معلوم است که جمع ضدّین به حقیقت محال است. لذا خطورات نفسانی چنان غلبه پیدا می کند که دیگر انسان چیزی از خطورات ملکی و ربّانی درک نمی کند. حتّی امکان دارد مطالب ملکی و ربّانی را به سخره هم بگیرد. البته حقّ هم دارد؛ چون وقتی کسی آن طرفی شد، دیگر این طرفی را درک نمی کند. اگر دنیوی شد، دیگر اخروی را درک نمی کند.
امّا اهل آخرت که در این دنیا هستند، آن ها یک مقدار می فهمند دنیا چیست، امّا چون از دنیا الدّنیّه دور شدند و با نفس امّاره سر و کار ندارند و نفسشان را مغلوب کردند (البته باید هشیار باشیم که هیچ وقت معدوم نیست و اگر یک لحظه بیدار نباشیم، غالب خواهد شد) خیلی متوجّه نمی شوند که این دنیوی ها چه می گویند.
*نفْس مانند آفتاب پرست است!
لذا وجود مقدّس پیغمبر اکرم، حضرت محمّد مصطفی(ص) می فرمایند:«مَثَلُ النَّفْسِ کَمَثَلِ النَّعَامَةِ تَأْکُلُ الْکَثِیرَ وَ إِذَا حُمِلَ عَلَیْهَا لَا تَطِیروَ کَمَثَلِ الدِّفْلَی لَوْنُهُ حَسَنٌ وَ طَعْمُهُ مُر»، نفس دون، همدم شیطان است و حکایت نفس، حکایت شترمرغ (یا آفتاب پرست) است که زیاد می خورد، امّا بار نمی کشد و حکایتش، حکایت گُلِ خرزهره است که رنگش زیبا و طعمش تلخ است. همان نفسی که در قرآن کریم و مجید الهی، حضرت یوسف نبی، آن نبیّ کریم، بیان فرمودند:نفس امّاره دعوت به سوء می کند، مگر اینکه خدا رحم کند، « إِنَّ النَّفْسَ لَأَمَّارَةٌ بِالسُّوءِ إِلاَّ ما رَحِمَ رَبِّی ». یعنی اگر پروردگار و پرورش دهنده من، به من رحم نکند، این نفس فقط من را به بدی ها دعوت خواهد کرد.
*راهی برای فریب نخوردن با ظواهر دنیا
لذا علّت العلل خطورات نفسانی و شیطانی این است که دنیا جلوه داده شده است. وقتی این طور شد، دیگر هیچ چیزی از مطالب الهی را درک نمی کند. منتها معمولاً وقتی از روز اوّل جلوات دنیا را برای خودمان زیبا جلوه دهیم، این اتّفاق می افتد. برخی از بزرگان و اولیاء خدا دستورالعمل دادند که اگر می خواهی ظواهر دنیا تو را فریب ندهد، به قبرستان برو.
قبرستان معمولاً باید تخریب شده باشد. نه این چیزی که ما می سازیم. ما تازه قبرستان هایمان آباد و قشنگ است. پارک هم در آن می زنیم که غلط است. قبرستان باید مخروب باشد. حتّی می دانید به جز سه گروه علمای عامل، زهّاد و شهدا، حتّی قبور نباید، دیگر تعمیر شوند. بلکه باید بیشتر پا بخورد، طوری که سنگ قبرها از بین برود. این سه گروه هم برای این است که ما رابه سمت زهد و تقوا تشویق کنند که این زهّاد دنیا، این هستند. یا اینکه ما را در دنیا به مبارزه با طواغیت و شیاطین عالم تشویق کنند. یا اینکه ما را به علم تشویق کنند، «هَلْ یَسْتَوِی الَّذینَ یَعْلَمُونَ وَ الَّذینَ لا یَعْلَمُون». لذا فقط فرمودند:قبور همین سه گروه باید بازسازی شود و بقیّه باید از بین برود. یعنی وقتی به قبرستان می روی، خرابه ببینی. یعنی به من و شما بگویند:همان طور که می بینی، ظاهر این قبور خراب است، ای بسا باطن بعضی از این ها هم خراب باشد. امّا برعکس، در قبرستان های اهل کفر، ظواهرش عالی است. گفت:
ظاهرش چون قبر کافر پر حلل/باطنش قهر خدا عزّوجلّ
ظاهرش، زیبا، امّا در باطن آن، آتش و اوضاعی که اصلاً انسان نمی تواند درک کند. امّا برخی مواقع ظاهر قبور خراب است، امّا درونش، غوغایی است، بهشت است، بهشت برین. لذا برای اینکه به دنیا دل نبندی، می گویند:به سراغ قبور برو. این نسخه چند معنا دارد:
آخر کار تو هم اینجاست. همه دنیا و قشنگی هایی که تو داری می بینی، خانه ها و آجرهای رنگی آن، پاره های آهنی که بزرگ و کوچکش کردند و تعابیر شاسی بلند و ... به کار می برند، این سیمان و مصالح و ...، همه در آخر مخروب می شود.
وقتی دنیا را این طور دیدی، اتّفاقاً نه تنها نسبت به اعمالت دقّت می کنی، بلکه تلاشت نسبت به اعمالت بیشتر می شود، برای آن طرف، نه برای این طرف. چون ما معمولاً مدام داریم برای این طرف می دویم، مدام می دویم که قسطهامیان را پرداخت کنیم و ... . از بیست و چهار ساعت شبانه روز یک مقدار را که خوابیم، آن زمان هم که بیداریم، یک نماز به صورت الاکلنگ بازی می خوانیم و مابقی هم در تفکّر دنیا هستیم. خطورات نفسانی همین است.
لذا خطورات نفسانی است که ما را به دنیا و مافیهای آن مشغول می کند. این به این معنا نیست که انسان کار نکند. انسان باید کار کند و رزق و روزی حلال کسب کند، آن هم تازه با این نیّت که خدایا! چون تو گفتی، این کار را انجام می دهم، تو فرمودی:از تو حرکت، از من برکت، یعنی از من حرکت خواستی. امّا اگر دائم فکرم را درگیر این کار بکنم، درگیر اینکه می خواهم خانه درست کنم، می خواهم ماشین بخرم، درگیر اینکه حالا قسط های خانه ام را بدهم، درگیر اینکه حالا قسط های ماشینم را بدهم، حالا بچّه ام بزرگ شده، درگیر ازدواج او هستم، مدام درگیر و درگیر ...، بعد یک موقعی می بینم که در همین خرابه هستم.
*خطورات ملکی و ربّانی و حجّت شناسی/خطورات نفسانی و شیطانی و گمراهی در دین
لذا قبور باید حالش، حالی باشد که انسان را از دنیا زده کند، نه اینکه به دنیا دل ببندد. چرا؟ چون خطورات نفسانی و شیطانی به ذهن نیاید و همیشه با خود بگویم:آخرش، این است که در این خرابه می آیم. لذا باید به این جا برسد که بگوید حالا این قدر هم دویدم و تلاش کردم، نهایتش چیست؟!
آن وقت اگر این حال برایش پیش آمد، طبیعی است این شخص، مطیع پروردگار عالم می شود و دیگر هر چه پروردگار عالم بگوید، باور دارد. هر چه انبیاء بگویند، باور می کند. هر چه حضرات معصومین(ع) بیان کنند، باور می کند. هر چه اولیاء خدا بیان می کنند، باور می کند و از خطورات ملکی به ربّانی می رسد و در خطورات ربّانی به عینه می بیند.
خیلی از بزرگان و اعاظم به واسطه اینکه در دنیا بودند، امّا به آن دل نبستند و به هیچ عنوان اهل دنیا نبودند، دارای خطورات ربّانی بودند. این ها هم تمامش به این خاطر است که فکرشان دائم خداست. شاید یک دلیل که می گویند:دائم الذکر باشید، همین است. ذکر یعنی یاد. انسان وقتی ذکری را دائم تلقین کند و بگوید، یاد او هم مدام یاد آن ذکر و حتّی خوابش هم همان ذکر می شود.
اولیاء خدا هم چون دائم یاد خدا هستند، همه وجودشان هم خدایی می شود، مثلاً چشمانشان هم خدایی خواهد شد. کما اینکه در دعا داریم:«اللَّهُمَ عَرِّفْنِی نَفْسَکَ فَإِنَّکَ إِنْ لَمْ تُعَرِّفْنِی نَفْسَکَ لَمْ أَعْرِفْ نَبِیَّکَ اللَّهُمَّ عَرِّفْنِی رَسُولَکَ فَإِنَّکَ إِنْ لَمْ تُعَرِّفْنِی رَسُولَکَ لَمْ أَعْرِفْ حُجَّتَکَ اللَّهُمَّ عَرِّفْنِی حُجَّتَکَ فَإِنَّکَ إِنْ لَمْ تُعَرِّفْنِی حُجَّتَکَ ضَلَلْتُ عَنْ دِینِی».
اتّفاقاً اینکه بیان کردم، هر ساعت به یاد حضرت حجّت(عج) باشید و حداقل یک دعای سلامتی بخوانید، خوب است که قبل از آن هم این دعای «اللَّهُمَ عَرِّفْنِی نَفْسَکَ فَإِنَّکَ إِنْ لَمْ تُعَرِّفْنِی...» را هم بخوانید. خدایا! من را با خودت آشنا کن که اگر من تو را نشناسم، نبی ات را نمی شناسم. اگر هم رسولت را نشناسم، حجّتت را هم نخواهم شناخت. خدایا! حجّتت را به من بشناسان که اگر حجّتت را نشناسم، از این دین گمراه هستم و سردرگم خواهم ماند.
یک دلیل این «ضَلَلْتُ عَنْ دِینِی» همین خواطر نفسانی است. حبّ به دنیا و مافیهای آن. یک دلیل شناخت حجّت، خطورات ملکی و ربّانی است. کسی حجّت شناس می شود که خطوراتش، ملکی و ربّانی باشد. آن وقت می فهمد، می بیند و به جاهایی می رسد.
*پیشگویی های امام المسلمین از لسان آسیّد حسن نصرالله
من چند نمونه برای این مطلب که خطورات ملکی و ربّانی انسان را به چه جاهایی سیر می دهد، بیان کنم که جالب است. در سال ۱۳۸۵ (تقریباً ده سال پیش) گروهی از طلّاب حوزه علمیّه قم به لبنان رفته بودند و دیداری هم با سیّد حسن نصرالله، این مرد الهی داشتند. بعد از صحبتی که ایشان برای طلّاب بیان کرده بودند، چند قضیّه را هم راجع به سیّد عظیم الشّأن رهبر انقلابمان، حضرت امام خامنه ای(مدّ ظلّه العالی) بیان فرموده بودند که ایشان را بشناسید.
ببینید وقتی کسی از خطورات نفسانی دور شد، با اینکه در دنیا هست، با دنیا نیست و با خداست، به کجا می رسد! ایشان چند قضیّه را فرمودند که من یکی دو مورد را انتخاب کردم و بیان می کنم.
در مورد عقب نشینی اسرائیل فرمودند:همه معتقد بودند که محال است اسرائیل از مرزها عقب نشینی کند، آن هم بدون قید و شرط! ما خدمت آقا رفتیم، فرمودند:من تحلیل شما را قبول ندارم. ولی این را هم صریح نفرمودند.
بعد از چند روز فرماندهان ما به تهران خدمت آقا رفتند. عادتاً هم طول عمر مسئولیّت این ها دو سال بود. چون معمولاً به شهادت می رسیدند و ... . لذا عدّه ای از این ها برای جانشینی فرماندهان شهید آماده شده بودند. آن ها می گفتند:ابتدا فقط برای نماز از آقا اجازه گرفته بودیم. بعد هم درخواست دست بوسی کردیم. بعد خود آقا فرمودند:کمی صحبت کنیم. فرمودند:پیروزی شما خیلی نزدیک است، نزدیک تر از آنچه که به ذهن شما برسد! همه شما با چشمان خود خواهید دید. پرسیدند:همه کسانی که در مجلس هستند؟ فرمودند:بله، همه شما. معمولاً هم این طور بود که برخی از کسانی که برای دیدار و ... می آمدند، شهید می شدند.
سیّدحسن نصرالله می فرماید:بعد از چند روز ما دیدیم که اسرائیل فرار کرد و اتّفاقاً همه کسانی که در آن جلسه بودند، همه زنده بودند.
این، خطورات ربّانی و الهی می شود. آن کسی که خدایی و الهی باشد و به دنیا دل نبندد، می بیند آن چیزی را که حقیقت هست.
لذا بیان کردیم که علّت خطورات نفسانی و شیطانی، دنیا را به چشم بقا نگاه کردن است. اگر به این حال به دنیا نگاه کنی، این طور هستی. امّا کسی که آخرت بین است، صددرصد یقینی است که عمر دنیا را هم می داند. البته برخی مواقع، مأمور به سکوت هستند. آن که را اسرار حقّ آموختند، مهر کردند و دهانش دوختند. ولی بدانید آن کس که اخروی شود، حتّی اتمام دنیا و مافیهای آن را هم می داند. نه اینکه مثلاً بگوید:فلان موقع، فلان اتّفاق می افتد. اینکه یک چیز خیلی طبیعی است، بلکه او اتمام دنیا را می داند.
*چه کنیم از ثبت ناممان در طومار سربازان آقا عقب نیفتیم؟
یکی از مطالبی که برای خواطر گفتیم، این بود که انسان تا آخر عمر باید مراقبه داشته باشد و این مرحله تمامی ندارد. برای این انقلاب هم باید مراقب بود.
خلاصه عزیزان! ظهور نزدیک است، می خواهید سرباز امام زمان(عج) باشید، حداقل روزی یک آیه حفظ کنید، این را جدّی بگیرید، برکتش هم داده خواهد شد. کسانی که جدّی نمی گیرند، می بازند و عقب می مانند. به وصل بودن زید و عمرو هم نیست، امکان دارد روزی به زید و عمرو وصل باشی، امّا امام زمان بیاید، همان زید و عمرو بگویند:کنار برو و دیگر نیا؛ چون امام زمان دستور می دهد. ای داد بیداد من ده سال، بیست سال، با فلانی بوده، ...، همه این ها را قطع می کنند، مراقب باشید.
پس دستورالعملی را که اولیاء خدا دادند و بنده که نوار هستم، خدمتتان بیان می کنم، جدّی بگیرید. روزی یک آیه قرآن جفظ کنید، چرا این قدر عقب می نشینید؟! سربازان امام زمان، حافظ کلّ قرآن هستند. شاید شما بگویید من که نمی رسم حفظ کل انجام دهم، شما شروع کنید، ببینید چه برکتی بعداً می آید. پس اگر دلت می خواهد سرباز امام زمان شوی، بسم الله، یک آیه در روز حتماً حفظ کن.
دومین مطلب این است:در هر ساعت حداقل یک دعای سلامتی بخوان و به یاد آقا باش، البته باید به جایی برسد که هر لحظه یاد آقا جان باشیم. امّا حداقل را هم رعایت کنیم، خوب است، اگر دعای «اللَّهُمَ عَرِّفْنِی نَفْسَکَ فَإِنَّکَ إِنْ لَمْ تُعَرِّفْنِی...» را هم که قبلش بخوانید، خیلی عالی است. آقا ما را می بیند، او شاهد و ناظر است و ما را می بیند. مگر می شود کسی هر ساعت به یاد آقا جان باشد، امّا آقا از او یاد نکند؟! بیان کردم که شب ها هم که می خواهی بخوابی، برای ساعاتی که خواب هستی، بخوان و بعد بخواب. اگر یادت رفت و دیدی دو ساعت گذشته، قضایش را به جا بیاور، این ها کلید است که اولیاء الهی بیان کردند. عقب نیافتیم، دوران، دوران سرعت زیاد است. آه که نمی شود خیلی از چیزها را بیان کرد. والله سرعت زیاد است.
یکی از موارد دیگر این است که آخر شب، دقایقی را با آقا جان حرف بزن. حتّی اگر سربازی این را شنید که شیفت است، یا کسی در مأموریت و شیفت هست، همان ساعاتی که هر شب حرف می زد، باز هم در همان ساعات حرف بزند. اوّل سلامی به محضر مبارکش بدهیم، «السّلام علیک یا مولای یا بقیّة اللّه»، آقا جان! این قدر طول کشیده که برخی ها باور نمی کنند که هستی، قربانت بروم. برای مادرشان حضرت نرجس خاتون فاتحه بخوانید که کلید ورود به قلب آقا جان، مادرشان است. بگو:آقا جان! به جان مادرت قسمت می دهم، دلم می خواهد سربازت شوم. آقا! با همه بدی هایم دلم می خواهد سربازت شوم، فدای تو بشوم.
آقا جان! مظلومیّت شیعه و غریبی نائبت را می بینی. خودت غریبی، نائبت هم غریب است. آقا جان! غریبی دوستانت را می بینی. عنایت کن، آقا جان! دست ما را بگیر، دلم می خواهد سربازت باشم، بد هستم، آلوده هستم، گناهکار هستم، امّا شما یک نگاه کنی تمام است. یک نگاه به عمق وجودم کن و حالم را متغیّر کن.
در زمان سال تحویل محضر یکی از اولیاء خدا بودیم، یادم نمی رود، وقتی می گفت:«یا مقلّب القلوب و الابصار»، می گفت:یابن الحسن! معلوم می شود مقلّب القلوب شما هستی. «یا محوّل الحول و الاحوال»، می گفت:یابن الحسن! آقا جان! به جان مادرت بس مان است. آقا جان! نمی خواهیم شما را اذیّت کنیم، قلب نازنینتان پر از درد و رنج است، امّا چه کنیم؟! من بیان کردم که همیشه نه، امّا مواقعی که دیدی گره باز نشد و اشکت جاری نشد، بگو:آقا جان! به جان عمّه جانت زینب! به جان آن عمّه غم دیده ات! به جان آن عمّه کتک خورده ات! به جان آن لحظه ای که عمّه جانت می خواست از آن دختران کوچک دفاع کند و آن نانجیب معجر از سرش کشید!
«یا وصیّ الحسن و الخلف الحجّة أیّها القائم المنتظر المهدی یابن رسول اللّه یا حجّة اللّه علی خلقه، یا سیّدنا و مولانا انا توجّهنا و استشفعنا و توسّلنا بک الی اللّه و قدّمناک بین یدی حاجاتنا یا وجیهاً عندالله اشفع لنا عندالله»
نظر شما