به گزارش سلام نو، روزهای جمعه، شبکه دو سیما و مسعود روشن‌پژوه تبدیل به یک نماد برای مردم ایران در چند دهه اخیر شده است. نمادی که ذیل نام «مسابقه محله» شکل گرفت و سالها موجب اقبال بسیاری از مردم به تلویزیون شد.
نوع مواجهه روشن‌پژوه با مخاطب خردسال خود و کنش‌های لحظه‌ای او در زمان اجرای مسابقه محله او را در این چند دهه تبدیل به یک برنامه ساز موفق کرد که توانست بدون تغییر خاصی در سبک اجرا، میلیون‌ها مخاطب تلویزیونی را مجذوب یک جهان کودکانه و بشدت مفرح کند.
او که برای مدتی طولانی از قاب تصویر گروه کودک و نوجوان شبکه دو سیما دور است، می‌گوید؛ تغییرات ایجاد در رسانه ملی هیچ تاثیری در نگاه مدیران جدید تلویزیون نداشته و آنها هیچ تلاشی برای حفظ برنامه‌های مردم‌نهاد خود نمی‌کنند.
این پیشکسوت عرصه رسانه تاکید می‌کند؛ اگر امثال من قرار بود برای برنامه‌های تلویزیون جمهوری اسلامی اسپانسر جذب کنیم، شاید در هر ماه درآمد میلیارد تومانی کسب می‌کردیم، اما هرگز نمی‌توانستیم به مخاطب خردسال خود بگوییم نماینده رسانه‌ای هستیم که «ملی» است و او نیز در آن سهمی دارد.
پخش مسابقه محله متوقف شده است! زیرا...
مسعود روشن‌پژوه مجری و پیشکسوت عرصه رسانه در خصوص شکل‌گیری برنامه تلویزیونی «مسابقه محله» اظهار کرد: مسابقه محله از سال ۱۳۶۹ کار خود را آغاز و تا نزدیک به دوسال قبل نیز پخش آن از شبکه دو سیما ادامه داشت.
او گفت: پس از تغییر و تحولات در رسانه ملی و تغییر مدیران، این برنامه تلویزیونی نیز متوقف شد.
روشن‌پژوه در مواجهه با این پرسش که آیا مدیران فعلی رسانه ملی تا کنون اقدامی برای از سرگیری تولید و پخش این مسابقه جذاب تلویزیونی داشته‌اند، اظهار داشت: متاسفانه پس از تغییر مدیر رسانه ملی، رویکرد صدا و سیما تغییری نکرده است. متأسفانه مدیران میانی و ارشد صدا و سیما ارزشی برای برنامه‌های مردم نهاد قائل نیستند.
این پیشکسوت عرصه رسانه تصریح کرد: حتی یکبار نشده در چندین ماه اخیر یک مدیر رسانه‌ای با عوامل تولید برنامه‌هایی همچون مسابقه محله تماس گرفته و درباره رویکرد آنها و برنامه پیش رو سوال کند!
سیاستی برای حفظ برنامه‌های مردمی در رسانه ملی وجود ندارد
روشن‌پژوه در پاسخ به این سوال که چرا مسؤولان رسانه ملی از میراث صوتی و تصویری خود حفاظت نمی‌کند، ابزار داشت: چنین سیاستی در رسانه ملی وجود ندارد؛ مدیران فرهنگی رسانه‌ای نیز عزمی برای حراست از چنین برنامه‌هایی که مردم نهاد هستند، ندارند. واقعیت امر این است که مدیران رسانه ملی از برنامه‌های قدیمی و مردم نهاد استفاده ابزاری کرده‌اند.
این پیشکسوت عرصه رسانه در بخش دیگری از گفت‌وگوی خود با اشاره به وجود استعدادهای درخشان در سراسر ایران، اظهار داشت: تجربه سفر من به تمامی نقاط کشور ثابت کرد که به لحاظ «هنری»، «ورزشی» و «علمی» کودکانی در ایران وجود دارند که بسیار باهوش و با ذکاوت هستند. این کودکان نیز در تمامی جغرافیای میهمن مان ایران وجود دارد و تنها مختص به یک منطقه و یا قومیت خاص نیست.
ایران مملو از کودکان با استعداد است
او ادامه داد: اینکه یک کودک با استعداد در مسیر مشخص و درست قرار گرفته و تبدیل به یک ستاره شود، وابسته به شانس و موقعیت اجتماعی خانواده او داشت. اما بنده و تمامی عوامل تولید مسابقه محله در این چند دهه تلاش کردیم این کودکان با استعداد را از قاب تلویزیون به تمام مردم ایران معرفی کنیم.
روشن‌پژوه تأکید کرد: هنگامیکه یک کودک از یک منطقه کاملا محروم و دور افتاده خود را در قاب تلویزیون تماشا می‌کند و حتی استعداد او به تمامی مردم کشورش نشان داده می‌شود، او حس می‌کند که رسانه پیش روی او «ملی» و او و تمامی کودکان و خانواده‌هایی شبیه به او نیز در آن سهمی دارند.
این برنامه‌ساز تلویزیونی در خصوص اتفاقات خوشایندی که برای برخی از کودکان پس از پخش مسابقه محله از رسانه ملی رخ داده است نیز گفت: بسیاری از خانواده‌ها پس از پخش برنامه تلویزیونی مسابقه محله با عوامل تولید تماس می‌گرفتند و اعلام می‌کردند، فرزند آنها در سطح شهر و یا حتی استان خود مورد توجه قرار گرفته و در برخی از مراسمات ملی و مذهبی از او برای نمایش مجدد استعدادی که دارد، دعوت شده است.
نیاوران یا خاش؛ فرقی نمی‌کند! من با تمام وجود برنامه‌ام را می‌سازم
روشن پژوه در پاسخ به این پرسش که چگونه در تولید صدها قسمت از مسابقه محله، عدالت رسانه‌ای را رعایت کرده و تبعیضی میان یک مدرسه غیرانتفاعی در پایتخت و یک مدرسه در مناطق دور افتاده و محروم ایجاد نکرده است، بیان داشت: نه تنها من، بلکه تمامی عوامل تولید این مسابقه تلویزیونی هیچگاه ذره‌ای تفاوت بین مدارس و فرزندان ایران در نقاط مختلف کشور قائل نشدیم. حتی در این سالها تلاش کردیم برای حضور در مناطق محروم جوایز بیشتری نسبت به تهران تهیه کنیم؛ اما هرگز کیفیت جوایز را نیز کم نکردیم و هر آنچه به یک دانش‌آموز در نیاوران تهران اعطا کردیم، همان را نیز به یک کودک با استعداد در مرز ایران و افغانستان هدیه دادیم.
آرزو داشتم با یک کامیون جایزه به مناطق محروم سفر کنم
او با ابراز تأسف از کمبود امکانات رفاهی و آموزشی در برخی نقاط کشور، بیان داشت: مشاهده وضعیت نامطلوب برخی مدارس در نقاط مختلف ایران برای عوامل تولید این مسابقه تلویزیونی همواره یک اتفاق دردآور بود. بنده و همکارانم همواره این آرزو را داشتیم که با یک کامیون جایزه به نقاط دورافتاده سفر و در آنجا مسابقه محله را ضبط و تولید کنیم.
روشن‌پژوه گفت: گاهی در این سالها با کودکانی مواجه می‌شدیم که به عمر خود جایزه دریافت نکرده بود و حتی نمی‌دانست یک وسیله کادو پیچ شده چه مفهومی دارد!
او در خصوص رویکرد خود و همکارانش در تولید مسابقه محله، اظهار داشت: بیش از سه دهه در مواجهه با پیشنهادات مالی بسیار عجیبی برای اخذ اسپانسر قرار داشتیم، اما هرگز زیر بار این کار نرفتیم.
روشن‌پژوه ادامه داد: اگر قرار بود بنده از کمک اسپانسرهای تبلیغاتی برای تولید مسابقه محله استفاده می‌کردم، فقط سودی شخص من برای هر برنامه صدها برابر شده بود. اما من همواره تصمیم داشتم نماینده صدا و سیمای جمهوری اسلامی ایران و گروه کودک و نوجوان شبکه دو باشم و اگر جایزه‌ای را نیز به یک کودک هدیه می‌دهم، آن جایزه از سوی رسانه ملی ایران باشد، نه یک شرکت تولید محصولات خوراکی و یا بازی؛ به همین دلیل هیچگاه حاضر نشدم خودم را به یک اسپانسر بفروشم و به عنوان نماینده آنها در مدارس ایران حاضر شوم.
این مجری برنامه‌های تلویزیونی در بخش پایانی این گفت‌وگو در پاسخ به این پرسش که چگونه یک مدرسه با تعداد زیادی از کودکان بازیگوش را کنترل می‌کند، گفت: من در زمان تولید مسابقه محله و مواجهه با دختران و پسران، رفتاری دقیقا شبیه به خود آنها بروز می‌دهم و نمی‌گذارم آنها حس کنند که یک مجری اتو کشیده و یا معلم ادبیات جدی پیش روی آنها ایستاده است.
«یک‌ویک‌ویک دوودودو، سه‌وسه‌وسه و...» در لحظه شکل گرفت
او بیان داشت: واکنش‌های لحظه‌ای در ذات من است و از برقراری ارتباط شادی‌آور با فرزندان ایران لذت می‌برم. برای مثال، قرار بود بخشی از مسابقات را به صورت تعیین زمان بازی پیش ببریم، اما در لحظه تصمیم گرفتم به جای استفاده از یک «کرنومتر»، شعر معروف «یک‌ویک‌ویک دوودودو، سه‌وسه‌وسه و...» را اجرا کنم.
حاضرم مردم با شوخی با من خوشحال باشند
روشن‌پژوه تأکید کرد: بنده با تمام وجود دنبال شاد کردن مردم و کودکان سرزمین خود هستم. حتی در بسیاری از موارد با شوخی‌های مختلف در فضای مجازی مواجه می‌شوم، اما نه تنها از این شوخی‌ها دلگیر نمی‌شوم؛ بلکه از صمیم قلب خوشحال هستم که به واسطه شوخی با من، بخشی از جامعه ایران که درگیر مشکلات فراوانی است، خندیده و برای لحظاتی شاد شده است.
نظر شما