سلام نو-سرویس گردشگری: پل ورسک پلی مشهور و تاریخی واقع در شهرستان سوادکوه استان مازندران است. این جاذبه گردشگری که به عنوان یکی از مهمترین پل های راه آهن سراسری ایران شناخته می شود همواره گردشگران زیادی را نیز به سمت خود جذب می کند. در این مطلب می خواهیم درباره این پل و همچنین تور یک روزه پل ورسک با قطار صحبت کنیم. با ما همراه باشید.
پل ورسک
پل ورسک در ارتفاعات روستایی به همین نام در فاصله بیست و هفت کیلومتری با شهر پل سفید واقع شده است. این پل یکی از بی شمار پروژه عمرانی عظیمی بود که در زمان سلطنت رضاشاه پهلوی به سرانجام رسیدند. پیمانکار پروژه ساخت این پل شرکتی دانمارکی به نام کمپساکس بوده است که توانسته یک شاهکار معماری را نیز از خود به جای بگذارد. نکته شگفت انگیز و باور نکردنی در ساخت این پل این است که از هیچ سازه فلزی ای در ساخت آن استفاده نشده است. سیمان، آجر و شن شسته شده تنها مصالحی بوده اند که در ساخت این پل به کار گرفته شده اند. پل ورسک پلی بسیار بزرگ و عظیم است و دارای طولی بیش از هشتاد و شش متر و حجمی بیش از چهار هزار و پانصد متر مکعب می باشد.
با وجود اینکه حدود یک قرن از ساخت پل ورسک می گذرد، این پل هنوز هم پلی فعال در راه آهن سراسری ایران می باشد. سطح استقامت و پایداری این پل به حدی بوده است که در طول این سال ها حتی به ترمیم و مرمت نیز احتیاج پیدا نکرده است. در حال حاضر چندین بار در طی روز قطارهای تهران - گرگان و تهران - ساری از روی این پل تاریخی عبور می کنند. شما نیز در جریان تور یک روزه پل ورسک با قطار از روی این پل خواهید گذشت تا در ایستگاه ورسک پیاده شوید و به بازدید این اثر تماشایی و تفرج در منطقه خوش آب و هوای اطراف این پل بپردازید.
یک نکته جالب دیگر این است که هزینه ساخت پل ورسک در زمان رضاشاه پهلوی تنها دویست و شصت هزار تومان بوده است. در واقع باید گفت هزینه فعلی شما در جریان تور یک روزه پل ورسک با قطار از هزینه ساخت خود این پل بیشتر می باشد. اما در ادامه به علت و ریشه شهرت جهانی پل ورسک و ماجراهای مربوط به جنگ جهانی دوم خواهیم پرداخت.
پل ورسک
چرا ایران اشغال شد؟
در حساس ترین برهه جنگ جهانی دوم نیروهای هیتلر پس از پیروزی در جبهه غربی راه شرق و شوروی را در پیش گرفتند. اگر آلمان ها موفق می شدند شوروی را هم شکست دهند جنگ رسما پایان می یافت. نازی ها پیروز می شدند و تاریخ وارد مرحله جدیدی می شد. نیروهای متفقین ناگزیر بودند با تمام توان به کمک شوروی بشتابند و از سربازان روس حمایت کنند. اما نیروهای هیتلر مابین متفقین و شوروی قرار گرفته بودند. چاره ای جز این وجود نداشت که متفقین نیروهای آلمان نازی را دور بزنند. چگونه؟ از طریق اشغال ایران.
در واقع اهمیت استراتژیک پل ورسک و موقعیت سوق الجیشی فلات ایران را باید دلیل اصلی اشغال کشور در زمان جنگ جهانی دوم دانست. این درحالی است که ایران اصلا از ابتدای این جنگ اعلام بی طرفی کرده بود. اما متفقین به راه آهن سراسری ایران نیاز داشتند و از طریق همین راه آهن و در کمتر از یک روز موفق شدند ایران را اشغال کنند. از آن پس بود که عملیات ارسال تسلیحات و کمک های نظامی به شوروی از طریق پل ورسک آغاز شد.
متفقین می دانستند که رضاشاه گرچه اعلام بی طرفی کرده است اما در دل به سمت هیتلر گرایش دارد. حتی زمزمه هایی مبنی بر این وجود داشت که رضاشاه می خواهد پل ورسک را منفجر کند تا مانع عملی شدن اهداف متفقین گردد. اما این کار هرگز به انجام نرسید و رضاشاه نیز از کشور تبعید شد. ایران تحت کنترل متفقین درآمد و راه آهن سراسری ایران به منظور ارسال نیروی کمکی و تسلیحات نظامی به شوروی مورد استفاده قرار گرفت.
در طی این برهه از جنگ جهانی دوم روزانه بیش از هشتاد قطار از طریق پل ورسک راهی جبهه شرقی می شدند. به همین دلیل است که کتاب های تاریخی اهمیتی حیاتی برای این پل در تعیین سرنوشت نهایی جنگ قائل هستند. بدون اشغال ایران و بدون در اختیار داشتن پل ورسک نیروهای هیتلر احتمالا جنگ در جبهه شرقی را هم پیروز می شدند تا سرنوشت به طور کل مسیر دیگری را در پیش بگیرد. اهمیت فوق العاده این پل تاریخی تا حدی بود که نخست وزیر وقت بریتانیا یعنی وینستون چرچیل به پل ورسک لقب پل پیروزی را داد.
پل تاریخی ورسک
تاریخ یک بار دیگر ثابت کرد که ترسوها به بهشت نمی روند. هیتلر می توانست لشکرکشی به شوروی را تا موعدی مناسب به تعویق بیندازد. در این صورت دیگر با سرما و یخبندان قفقاز و استالینگراد روبرو نمی شد و شانس بیشتری هم برای پیروزی می داشت. اما هیتلر مجبور بود. چون به نفت احتیاج داشت. سوخت فسیلی اش به پایان رسیده بود و ادامه جنگ بدون نفت ممکن نبود. اگر رضاشاه با آلمان متحد می شد و هیتلر می دانست که نفت ایران را در اختیار دارد دیگر به این سرعت و با این عجله راهی شوروی نمی شد. ایران نیز اشغال نمی شد و رضاشاه نیز تبعید نمی شد.
نظر شما