سلام نو _ سرویس گردشگری: موزه هنرهای معاصر تهران یکی از نمونه های بارز و زیبا و اصیل معماری نوین در ایران به شمار می رود که در سازه و ساختمان آن، هم از معماری سنتی ایران و هم از مفاهیم فلسفی به همراه عناصر مدرن بهره گرفته شده است.
معماری خاص و تماشایی موزه هنرهای معاصر
طراح و معمار مجموعه شخصی به نام کامران دیبا می باشد که در طراحی زیبای خود عناصری از معماری سنتی ایران را مثل هشتی، چهارسو و گذرگاه را قرار داد. به گفته شخص کامران، معماری شبیه این موزه و معماری نوین موزه هنر های معاصر تهران را در هیچ کدام از کشور های عرب و مسلمان، از جمله مصر و ترکیه نمی توان یافت و کاملا خاص و منحصر به فرد طراحی و ساخته شده است و مانندش نیست.
ساختمان موزه هنرهای معاصر از نمونه‌های معماری نوین در ایران به شمار می‌رود. در این سازه، از معماری سنتی ایران و مفاهیم فلسفی همراه عناصر مدرن بهره گرفته شده است. طراحی و معماری این سازه همان طور که گفته شد، به دست کامران دیبای معمار انجام گرفت که عناصر معماری سنتی ایران، همچون هشتی، چهارسو و گذرگاه را در طراحی آن قرار داد.
ساختمان موزه از سنگ و بتون ساخته شده و روی هم رفته (همراه باغ‌های اطراف) ۸۵۰۰ مترمربع مساحت دارد. مساحت سطح کلی دیوارهای موزه نزدیک به ۲۵۰۰ مترمربع است. خود موزه بیش از ۵۰۰۰ متر مربع مساحت دارد و ساختنش ۹ سال طول کشید. محوطه موزه دارای دو ورودی است که یکی در سوی پارک لاله قرار گرفته و خدماتی به شمار می‌رود و دیگری ورودی اصلی است که از سوی خیابان کارگر در غرب سازه راه می‌دهد. ساختمان خود موزه در جنوب بستر طرح و باغ مجسمه واقع شده است؛ و این باغ محیطی گسترده و چمن‌کاری‌شده در شمال ساختمان است. نمای بیرونی ساختمان با الهام از بادگیرهای مناطق حاشیه کویر ایران ساخته شده است.
مسیرهای حرکتی پر کشش موزه
ساختمان داخلی موزه هنر های معاصر، از دو بخش کلی تشکیل شده است که به حیاط میانی و مجموعه ای از فضاهای بسته تقسیم می شود. بخش داخلی ساختمان و در فضای بسته آن، یک مسیر به صورت ماریپیچی و چرخشی طراحی و تعبیه شده است که این مسیر بر خلاف نمای بیرونی، حالت و معماری کاملا نوین دارد.
این مسیر مارپیچی، دارای هفت گالری یا همان نگار خانه قدیم است که در فضای اولیه سرسرای اصلی ساختمان به چشم می خورد که گالری شماره یک نام دارد. این گالری به گالری بعد از خود متصل می شود و با شیب ملایم و مارپیچی بازدید کنندگان را به درون زمین هدایت می کنند.
در واقع تمامی گالری های این مجموعه حتی در نقاط کوچک نیز دارای شباهت و همانندی هستند ولیکن گالری های شماره یک و پنج، از آنجا که محور اصلی ساختمان موزه را تشکیل می دهند، متفاوت از گالری های دیگر هستند. اتصال هر گالری به گالری بعدی، از راهی مارپیچی با شیب ملایم صورت گرفته است که در هماهنگی کاملی با گالری ها ساخته شده اند.
این طراحی ها و فضاهای بسته ای که در مسیر تعبیه شده اند به صورتی هستند که گالری شماره یک ( سرسرای اصلی) نقطه آغاز و پایان بازدید کننده می باشد و بعد از بازدید از تمامی گالری ها، دوباره به سرسرا باز می گردد. سرسرای اصلی، یک قاعده هشت ضلعی نیمه منظم می باشد که دارای یک طاق و سقف بلند است و در بخش بالا و شمالی آن یک نور گیر سقفی بزرگ و ۴ عدد بادگیر قرار گرفته است.
کامران دیبا، نهایت تلاش خود را در طراحی و ساخت این سرسرا انجام داد و اهمیت بسیار زیادی برای فضای میانی و ارتباط آن با ورودی و زنجیره گالری های دیگر و همچنین با بخش کتاب فروشی و رستوران مجموعه قائل شده است. این ارتباط زیبا، که سرسرای اصلی را به پایین ترین نقطه موزه وصل می کند، از یک فضای تهی و راهی شیب دار و مارپیچ به وجود آمده است و پایین این مارپیچ، یعنی در دل هشتی، یک اثر مدرن از هنرمندی ژاپنی به نام نوریوکی هاراگوچی ثبت شده است که نام این اثر ماده و فکر می باشد و ترکیبی از روغن و پولاد است و در کشور عزیزمان ایران، ساخته شده است.
این اثر، همانند حوضخانه های ایرانی است و به دلیل ویژگی انعکاسی که این ترکیب دارد، بازدید کنندگان آن را به شکل یک آینه ی بزرگ و منعکس می بینند. این موزه دارای فضای بسیار زیبا و سرگرم کننده ای می باشد و دیدن آن حس و حال خوبی را به انسان منتقل می کند که سراسر آن با وجود آرامش و روحیه ای با انرژی مثبت می باشد.
نظر شما