سلام نو - سرویس گردشگری:
روستای «زرگر» در ۱۰۰ کیلومتری غرب تهران و در شهرستان آبیک استان قزوین واقع شده.
مردم این روستا هم ایرانیاند هم اروپایی، هم فارسی میدونن هم ترکی؛ صورتاشونم هم شبیه آریاییها هست، هم شبیه گلادیاتورها و وایکینگها، قدشان بلند هست و مهربانیشان همچون محبت مردم ایل به مهمانها.
مردم روستای «زرگر» زبان مادریشون «رومانو» هست؛ به زبانشان زرگری هم میگن، اما نه از آن زرگریهایی که بعد از هر حرف، «ز» می گذاریم. مردم روستا همگی به زبان رومانو حرف میزنن و به لاتین مینویسن.
وفاداری به خانواده در زرگرها ستودنیست، مثلا وقتی زنی، شوهرش میمیره هرگز ازدواج نمیکنه، مردی هم که همسر داره هرگز به سراغ زنه دیگهای نمیره و اگر کسی خلاف کنه، از روستا طرد میشه یعنی اگر چه جسمش در روستا هست، اما کسی اعتنایی به او نمیکنه.
این رسم زرگرهاست که مردمش خیلی روی اون تعصب دارن. اونا نه اهل طلاقاند و نه اهل بیوفایی و خیانت؛ این هم یک رسم برآمده از ایل هست.
نظر شما