این روزنامه نوشت، دیپلمات‌های آذربایجانی گفته بودند که می‌توان اول ژوئن در نشست سران آذربایجان و ارمنستان در حاشیه نشست اتحادیه اروپا، یعنی تحت حمایت غرب، پیمان صلح قره‌باغ را منعقد کرد.
وزگلیاد نوشت، درست است که وزارت خارجه ارمنستان با خوش‌بینی همکاران در باکو موافق نیست، اما سوال تعجب انگیز این است که چرا دو جمهوری شوروی سابق که از سال ۱۹۸۸ متخاصم بودند، ترجیح می‌دهند در غرب آشتی کنند تا در مسکو؟
این روزنامه به نقل از استانیسلاو تکاچنکو، استاد گروه مطالعات اروپایی در دانشکده روابط بین‌الملل دانشگاه سن پترزبورگ و کارشناس باشگاه والدای نوشت، به هر حال موضوع امضای توافقنامه صلح در جایی در اروپا نباید نگران کننده باشد. در واقع سه طرف یعنی روسیه، ایالات متحده و اتحادیه اروپا روی برقراری صلح در منطقه قفقاز کار کردند. در اصل تلاش مسکو را می‌توان متناسب توصیف کرد. این چیزی است که در ارمنستان و آذربایجان به آن اذعان و اشاره دارند.
وی همچنین افزود: نارضایتی مردم ارمنستان قابل اجتناب نیست. مساله قره باغ از نظر تاریخی و سیاسی برای مردم محلی بسیار مهم است. با این حال، خستگی از جنگ در جامعه در حال افزایش است. به تدریج، این درک حاکم می‌شود که ایروان در حال حاضر قادر به تغییر مسیر درگیری نیست.
این استاد دانشگاه با اشاره به اینکه "این عوامل باعث می‌شوند اعتراضات نسبتا کوتاه مدت باشد"، تاکید کرد: "تصمیم دشوار است و پذیرفتن آن آسان نیست؛ اما من فکر می‌کنم که ارمنی‌ها در نهایت قبول خواهند کرد که هیچ جایگزینی وجود ندارد."
نظر شما