سلام نو – سرویس اجتماعی: «برای ماشین مدل بالا هم باید پول بیشتری بدهید! شاید خانواده دنبال چیز دیگری است، ما که نباید پولش را بدهیم.» احتمالا فکر کنید این جملات یک تولید کننده یا وارد کننده خودرو باشد که امکان فروش ماشین بهتری ندارد، اما نه این سخنان وزیر آموزش و پرورش دولت سیزدهم است؛ رضامراد صحرایی.
رضامراد صحرایی باید مدعی‌ترین وزیر آموزش و پرورش سال‌های اخیر در حوزه انقلابی بودن دانست. او چه پیش از وزارت و چه پس از آن همیشه از انقلابی بودن، تربیت نیروی انقلابی و هماهنگی با سخنان رهبری سخن می‌گفت، ادعاهایی که با سخنان جدید آقای وزیر در تضاد است.
رهبر انقلاب اسلامی؛ آیت‌الله خامنه‌ای در دیدار امسال خود با فرهنگیان درباره اهمیت مدارس دولتی به سه محور اشاره کردند:
- تقویت مدارس دولتی مهم است.
- نباید جوری باشد در کشور که وقتی گفته میشود مدرسه دولتی اولین چیزی که مقابل انسان نقش میبندد، ضعف مدرسه است.
- وقتی به مدرسه دولتی کم اعتنایی کنیم، معنایش این است که اگر کسی بنیه مالی‌اش آنقدر نبود که بتواند در مدرسه‌ای که شهریه می‌گیرد ثبت نام کند، ناچار است که تن به ضعف بدهد؛ یعنی کسی که بنیه مالی ندارد، بنیه علمی هم نداشته باشد/ این بی‌عدالتی محض است و به هیچ وجه قابل قبول نیست.
مرادی صحرایی نیز در دیداری که در سال جاری با رهبری داشت در بخشی از سخنان خود گفت: در دومین گام انقلاب، باید تدبیری کنیم که فاصله کیفی مدارس به حداقل ممکن برسد و کیفیت مدارس عادی دولتی را افزایش بدهیم، به نحوی که خانواده‌ها دغدغه «فرزندم را در کدام مدرسه ثبت‌نام کنم»، نداشته باشند.
سخن اخیر آقای مرادی صحرایی در تضاد کامل با سومین محور سخنان رهبر انقلاب و سخنان پیشین خود ایشان است. این برای وزیری که می‌گوید ما در آموزش و پرورش خود را مخاطب اصلی پیام رهبر معظم انقلاب (مدظله‌العالی) می‌دانیم عجیب و غریب و غیرقابل قبول است.
به جز سخنان رهبری، قانون اساسی به عنوان میثاق ملی ایرانیان بر آموزش رایگان تاکید دارد. در اصل ۳۰ قانون اساسی آمده است: «دولت موظف است وسایل آموزش‌وپرورش رایگان را برای همه ملت تا پایان دوره متوسطه فراهم سازد و وسایل تحصیلات عالی را تا سرحد خودکفایی کشور به طور رایگان گسترش دهد.»
رهبر انقلاب در ۶ شهریور ۱۳۹۹ در ارتباط تصویری با روسا و مدیران آموزش و پرورش با اشاره به همین نکته گفتند: «یک نکته در باب عدالت آموزشی بحث مدارس دولتی است که مراقب باشیم مدارس دولتی جوری نباشد که دانش آموزی که در مدارس دولتی تحصیل می‌کند، احساس کند که مثلا فرض کنید امکان قبولی‌اش در کنکور کمتر است؛ این [طور] نباید باشد یعنی بایستی ما سطح مدارس دولتی را، هم از لحاظ آموزش و هم از لحاظ پرورش، جوری بالا بیاوریم که خود آن دانش‌آموز احساس اعتماد کند، خانواده او هم که می‌خواهند این فرزند را بفرستند به مدرسه دولتی، احساس نکنند که دارند او را به یک جایی بی‌پناه می‌فرستند و رها می‌کنند؛ این جوری نباید باشد؛ باید به مدارس دولتی به معنای واقعی کلمه رسیدگی بشود.»
طبعا کسی از وزیر آموزش و پرورش انتظا ندارد با وضعیت فعلی کشور و تنها در دو سال معجزه کند، اما این که وزیر صراحتا اعلام هر کس دنبال کیفیت آموزش بهتر است باید پولش را بدهد و نگاهش به آموزش و پرورش شبیه نگاه به بنگاه باشد یک فاجعه تمام عیار است! آیا وزیر دولتی که شعارش انقلابی‌گری و مردمی بودن است باید از هر نئولیبرالی در کالایی کردن همه چیز، آن هم آموزش، رادیکال‌تر باشد؟ آیا این تضاد واضح حرف و عمل نیست؟
نظر شما